Everything is a choice!

Deel 61

Pov. Elisabeth
Ik liep door de gangen opzoek naar Blake. Waar zou hij toch zijn? Ik liep de trappen af, de gang links in en dan de gang rechts in en kwam uit bij de deur van de tuin. Misschien zit hij in de tuin? Ik opende de deur en liep de tuin in. De tuin is echt prachtig en heel koninklijk. Alles was perfect gemaaid en alle bloemen keken dezelfde kant op. Ik keek de grote tuin door en zag dat Blake aan de rivier stond helemaal achterin de tuin. Ik glimlachte en maakte aanstalten om naar Blake toe te gaan, tot ineens Milan te voorschijn kwam. Mijn lichaam stopte met bewegen.

Milan keek me aan en er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. Mijn hart begon sneller te kloppen. 'Heey, Elisabeth.' Zei hij met een glimlach en ik zag dat hij dichterbij kwam. 'Dat is lang geleden. Hoe gaat het?' Voegde hij toe. Eigenlijk, Milan is altijd lief tegen me geweest en hij was degene die me hielp waarom moet ik dan zo raar denken? Waarom kan ik niet gewoon normaal doen. Ik ademde diep in en antwoordde op hem en zette en glimlach op m'n gezicht.

'Hoi Milan! Het gaat goed. Hoe is het met jouw?'
'Met mij gaat het ook goed. Ik wist niet dat je deze nacht hier verbleef.'
'Ja, dat hadden we laatste minuut besloten.'
'Heb je al ontbeten?'
'Nee nog niet.'
'Dan zou je beter-.'
'Wat doe jij hier!' Onderbrak Blake Milan en Blake duwde Milan weg. Milan keek hem aan en liep naar Blake toe. Ze stonden tegenover elkaar en waren klaar om elkaar af te slachten.

'Waarom sta je bij haar?'
'Mag ik ook al niet praten met haar? Wauw.'
'Ik wil niet dat je bij haar in de buurt staat.'
'Oh, en jij beslist dat? Wie denk je dat je bent? Ik denk dat Elisabeth groot genoeg is om voor haarzelf te denken.'

Zei Milan en draaide zich naar me toe, waardoor Blake mijn kant op keek. Wat gebeurt er hier. Blake keek me even aan en draaide zich weer om naar Milan.
'Milan, ik zeg het je nog één keer blijf uit haar buurt!'
Milan begon hard te lachen.
'Jij beslist niet wat ik wel en niet kan doen.' Terwijl Milan dat zei draaide hij zich naar me toe en begon naar me toe te stappen. Ik keek Blake aan en zag dat hij woedend was en voor Milan naar me toe kon lopen, trok Blake Milan en Blake duwde Milan hard tegen een boom aan. Ik liep snel naar ze toe en ging voor Blake staan. 'Blake alsjeblief laat hem met rust.' Zei ik bijna smeekend. Blake keek me aan en zag dat hij een beetje rustiger werd en maakte zijn greep los van Milan en Milan begon naar adem te snikken. Blake keerde zijn rug naar me toe. Wat gebeurt er? Ik liep naar Blake toe en hij zat diep in gedachten.

'Blake? Waar ging dit over? Waarom hebben jullie ruzie?' Blake keek me aan en zuchtte. 'Niets speciaals.' antwoordde Blake. Ik keek hem alleen maar aan. 'Al dit ging over niets?' Blake gaf geen antwoord. Wat is er toch met hem? 'Oke, als jij het niet wilt zeggen dan ga ik wel naar Milan toe.' Met dat gezegd te hebben maakte ik aanstalten om naar Milan toe te gaan. Maar Blake trok me terug naar zich toe. Hij keek me aan. Ik deed hetzelfde. Ik zag iets in zijn ogen dat ik niet kon plaatsen. 'Ik wil niet dat je naar hem toe gaat.' Zei hij dan. Ik keek hem aan.

'Waarom niet? Is er iets gebeurd?' Vroeg ik niet wetend wat er aan de hand was. Hij zuchtte. 'Het is gewoon iets tussen ons.'

'Iets tussen jullie?' Herhaalde ik ongelovig. Hij knikte. Dit meent hij toch niet. Ik knikte, keek Blake aan en liep de tuin uit, het paleis weer in. 'Iets tussen ons.' Herhaalde ik in mijn hoofd. Ik hoorde Blake mijn naam nog zeggen maar gaf er geen aandacht aan en liep het paleis weer in. De bewakers groetten mij en vroegen of ik iets nodig had. Ik bedankte hun en vroeg ze waar de eetzaal ligt en ze wezen me de weg. Ik stond voor de deur en stopte ineens. Elisabeth wat doe je? Blake was er altijd voor je en hij gaf je de tijd om iets te verwerken. Hij liet je zelfs met rust en wachtte op je en steunde je tot je vanzelf begon te praten. Ik zuchtte luid. Ik ben zo'n aanstelster. Ik draaide me om en liep terug richting de tuin. De bewakers keken me aan. Ja, waarom zouden ze niet. Ik liep de tuin in en keek rond en zag Blake spreken met één van de bewakers. Het leek wel een serieuze gesprek. Ik liep hun kant op en hoorde de bewaker nog zeggen dat hij het zal regelen en liep weg van Blake. Blake draaide zich mijn kant op en keek me aan. Ik stond daar maar en keek hem aan. Hij kwam mijn kant op en ik bleef gewoon staan. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en hij ging met zijn vingers langs mijn wang. Ik sloot mijn ogen en genoot van zijn aanraking, kippenvel was op heel mijn lichaam te bevinden.

'Waarom liep je weg?' Vroeg hij. Ik keek hem aan. Hij is eigenlijk super knap. Waarom zou hij voor mij gekozen hebben?

'Weet ik eigenlijk niet.' Antwoordde ik maar. Ik zag hem me onderzoekend kijken. Wat was dat voor een antwoord? Hij kwam dichter en zette zijn handen op mijn heup, het zorgde voor tintelingen door heel mijn lichaam. Heerlijk gevoel. Automatisch zette ik mijn armen rond zijn nek. 'Ik hou van je.' Zei hij zacht en drukte zijn lippen op de mijne. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. 'Ik ook van jou.' Antwoordde ik terug en ik drukte mijn lippen op de zijne.

———————————————————————————
Het lijkt wel alsof ik tien jaar niets meer heb geplaatst. Mijn excuses daarvoor 😅. MAAR het is vakantie en ik dacht eraan dat ik nog een boek heb. 😅😄. Ik hoop dat jullie hebben genoten van dit deel en tot snel weer. Xxx

P.s. Vergeet niet te stemmen.😘