Everything is a choice!

Deel 35

Pov. Elisabeth
'Wacht! Ik wil met je mee!' Zei ik tegen Blake. Hij keek me diep in de ogen aan en hij zuchtte. 'Ik kan je niet meenemen lieverd, het is te gevaarlijk!' Zei Blake. 'Maar naar waar ga je dan heen en je had me beloofd om me nooit te verlaten!'
'Ik ga nu naar de vampieren dimensie lieverd, daarom kan ik je niet meenemen!' Antwoordde hij. 'Maar ik wil mee! Blake, je had me beloofd! Ik wil gaan waar jij gaat!' Zei ik. Hij keek me weer aan en zuchtte en zei 'Oke, je mag mee maar je doet wat ik je vraag Oke?' Ik knikte braaf. De bewakers kwamen dichter. Blake sloeg een arm om me heen en hield me stevig vast en hij zei 'hou je goed vast en laat me zeker niet los!' Ik knikte en Blake begon naar boven te vliegen, we vlogen echt snel boven ons was het plafond, hoe gaan we erdoor geraken? We vlogen nog sneller en vlogen door het plafond en gek genoeg waren we nog heel? We leven nog?

'Gaat het lieverd?' Vroeg Blake. Ik knikte. 'Ik ben gewoon aan het genieten, ik wil ook kunnen vliegen!' Zei ik enthousiast. Hij lachte.

In de vampieren dimensie

We zijn net aangekomen in de vampieren dimensie en we staan nu voor het paleis van de koning van de vampier dimensie, oh wacht Blake zijn huis! Het was groot en mooi, dit is perfect voor vampieren. De hek ging open en we liepen over de weg richting de deur. We stapte en opeens kreeg ik een pijn scheut door mijn hoofd. PIEEEP hoorde ik en legde mijn handen om mijn hoofd! Ik schreeuwde van de pijn. 'Lieverd wat is er?' Vroeg Blake bezorgd. Het was over, ik zag beelden. 'Elisabeth?' Vroeg Blake. 'Blake, het is een val!' Riep ik. 'Hoezo een val?' Vroeg Blake. 'Ik leg je het straks uit, kom we moeten zo snel mogelijk weg van hier.'

Voor we konden vertrekken werden we omsingeld. Te laat! Toen kwam er iemand te voorschijn. Milan! 'Nou wie hebben we hier' zei hij grijzend. Blake kwam beschermend voor me staan. Milan begon hard te lachen en toen hadden alle vampieren dus ook de wachters rode ogen en hun tanden kwamen te voorschijn! Bij Blake gebeurde hetzelfde, zijn tanden kwamen ook te voorschijn. Ik werd een beetje bang met al die vampieren rond mij. 'Opzij!' Hoorde ik iemand zeggen. Alle wachters gingen opzij en maakte en weg vrij voor een iemand. Er kwam een man te voorschijn. Zou hij de koning zijn. Ik zag dat de blik van Blake veranderde. Wie zou het zijn? Oh wacht zijn...vader! Nee! Ik zag dat de blik van de vader van Blake even veranderde maar dan terug naar een emotieloze gezicht.

'Zoon, dat is lang geleden.' Zei de vader van Blake. 'Vader' antwoordde Blake. Wacht! Waar is Milan. Ik keek om me heen maar hij is nergens te bekeken. Uit het niets werd ik hard na achteren meegetrokken. Ik slaakte een gil en Blake draaide zich meteen om. Ik keek om wie me vasthad en ja het was Milan. 'Laat me los!' Riep ik. Ik zag dat Blake naar me toe kwam maar uit het niets een wapen naar hem geschoten werd en raakte zijn been. 'BLAKE!' Riep ik. Ik probeerde me los te trekken maar het lukte niet. Blake probeerde op te staan en ik zag dat hij pijn heeft. 'Ooh broertje van me heb je pijn.' Zei Milan lachend. Ik zag haat in de ogen van Blake. Opeens voelde ik een akelige pijn aan m'n arm. Ik schreeuwde het uit! Als laatste hoorde ik mijn naam en toen nam de duisternis het van me over.

Pov. Blake
Ik werd geraakt door een giftige mengsel dat speciaal gemaakt is tegen de vampieren. Ik probeerde op te staan wat niet echt lukte. Ik hoorde geschreeuw van Elisabeth ik draaide me om en zag dat ze haar iets hebben gegeven in haar arm en ik zag dat ze pijn had. Ik voelde haar pijn. Ik stond op en liep naar der toe. Ik was er bijna maar toen kwamen alle wachters en ze spoten iets in me. 'Elisabeth!' Ik moet sterk blijven, ik mag niet opgeven. Ik stribbelde tegen maar veel kracht had ik niet door het mengels. Elisabeth werd meegenomen en toen werd alles zwart. De mengsel deed zijn werk.

Pov. Elisabeth
Ik voelde iets hard onder me ik deed mijn ogen open en keek rond. Waar ben ik? Ik keek weer eens goed rond en zag dat ik in een cel zat. Het is donker en stoffig en eng. Ik stond op en voelde me wat duizelig ik negeerde het en ging naar de deur van het cel. Er is zelfs geen klein raampje. 'DOE OPEN!' Riep ik en ik probeerde de deur open te maken. Wat natuurlijk niet lukte. Pff...ik heb zo'n honger. Ik keek weer rond. 'Huh?! Waar is Blake.' Vroeg ik me opeens af. Ik ging opzoek naar een geheime deur of een steen. Ik moet hier weg. 'DOE OPEN!' Riep ik weer. Uit het niets voelde ik een hevige pijn op mijn borst. Wat gebeurt er? De pijn werd erger! Blake!

~~~~~
Hier ben ik weer mijn lieve lezers wow dit is echt lang geleden dat ik heb ge-update. Het spijt me alvast maar zoals jullie weten zijn het bijna examens, dus ik moet studeren😫.

Maar het goede nieuws is dat er eindelijk na al die tijd weer een deel is ook al is het wat kort. Dit was het voor vandaag en hopelijk was het leuk. ❤️