Everything is a choice!

Deel 27

Pov. Elisabeth
Ik deed mijn ogen open, ik keek rond en dacht in mezelf waar ben ik? Toen realiseerde ik me dat ik gewoon in mijn kamer ben. Ik keek hoe laat het was en het was best wel vroeg. Ik stond op en maakte mijn bed op. Ja ik had daar even zin in, het is heel lang geleden dat ik al niet heb opgeruimd. Ik ging de badkamer en begon te douche. Na 20 minuten kleedde ik me om en koos voor een rode korte jurk. Ik had echt geen zin in een lange jurk.

Outfit Elisabeth

Ik keek voor de laatste keer in de spiegel en verliet dan mijn kamer. Het was best vroeg en iedereen sliep nog, behalve de bewakers en de dienstmeisjes en jongens natuurlijk. Ik begroette ze en liep dan naar de poort van de tuin. Ik had even rust nodig om goed na te denken. De bewakers maakte een reverence en dan deden ze de poort open. Ik kon mijn ogen niet geloven! Het sneeuwt en er ligt sneeuw op de grond. Ik rende naar de tuin en begon rondjes te maken. Ik hou van sneeuw! Ik was echt blij, mijn dag kon gewoon niet stuk. Ik ging op de bank in het midden van de tuin vol met sneeuw zitten en begon na te denken.

Ik dacht terug aan die avond, aan de avond van het bal. Hoe kon alles bevriezen? Ik keek naar m'n handen en ook nog dat ene keer dat ik in vuur stond? 'Heb je het niet koud lieverd?' Onderbrak iemand mijn gedachtes, ik herkende de stem, maar wie? Ik draaide me om en zag dat het Blake was. Er verscheen gelijk een glimlach op mijn gezicht. Ik schudde van nee, eigenlijk ik loop in een korte jurk en ik heb het niet koud? 'Zeker?' Vroeg Blake, terwijl hij erbij kwam zitten. Ik knikte. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en keek naar het sneeuw. Het was zo'n prachtige zicht.

'Prachtige he'. Ik knikte. 'Waarom ben je eigenlijk zo vroeg wakker?' Vroeg Blake. 'Gewoon, ik had geen slaap meer' antwoordde ik op zijn vraag. Zou ik vragen wat er allemaal gebeurde? 'Kom' onderbrak Blake mijn gedachtes. Ik stond op en hij nam m'n hand vast en ik liep met hem mee. Waar naartoe? Geen idee. We liepen het bos in en we namen een dunne pad, ik volgde hem en er waren veel takken. We waren heel de tijd stil. Toen stopte Blake opeens en ik botste tegen hem aan. Hij draaide zich om en zei 'gaat het?'. Ik knikte.

'Waar zijn we eigenlijk?' Vroeg ik. Hij ging opzij en mijn mond vloog open. Dit is echt de mooiste plek dat ik ooit heb gezien! Zeker met al die sneeuw erbij, het maakte de waterval nog mooier. Niet alleen de waterval maar ook de natuur om zich heen. Het was echt magisch. Ik hoorde Blake lachen. 'Hoe heb je deze plek gevonden?' Zei ik nog altijd met een open mond. Hij trok me mee en gingen op de grond zitten. 'Altijd als ik even alleen wil zijn of als ik even wil na denken dan kom ik naar hier, deze plek maakt me rustig' zei hij. 'Dus als ik je nergens vindt, dan ben je hier?' Zei ik lachend. Hij begon te lachen en zei 'misschien'. Zijn lach!

'Maar waarom zijn we hier eigenlijk?' Vroeg ik. Hij keek me even aan en zei 'ik ga je vertellen wat er aan de hand is, ben je er klaar voor?' Ik knikte, nu zal ik eindelijk weten wat er allemaal aan de hand is en wat er gebeurde! Hij keek voor zich uit en begon te praten.

'Dus, ik zal bij het begin beginnen'. Hij stond op en keek voor zich uit. 'Ik ben een prins!' 'Een prins?' Herhaalde ik. 'En van welke dimensie dan?' Eigenlijk ben ik wel blij dat hij een prins is! 'Van de vampieren dimensie'  'Vampieren dimensie? Hoezo? Dan moet je toch een...'  'ja, ik ben een vampier!' Hij keek me nu aan. Een vampier? Eigenlijk, toen ik in de mensen wereld woonde ik hield van vampiers, nu ook maar toen wist ik nog niet dat zulke wezens echt bestonden. Hij keek me nog altijd aan en ik glimlachte naar hem. Ik zag dat hij verbaasd naar me keek. Hij dacht vast dat ik gek ben geworden.

'Hoezo, ben je niet bang dan?' Ik liep naar hem toe en ging voor hem staan. Hij keek me nog altijd verbaasd aan. Ik deed mijn armen om zijn hals en zei 'weetje, toen ik nog in de mensenwereld woonde was ik gek op vampiers, ik wou er zelf eentje zijn'. Er verscheen gelijk een glimlach op zijn gezicht. 'Ik hou van je' zei hij heel lief en als antwoord kuste ik hem. Hij deed gelijk mee.

Hij verbrak de kus en zei ' wil je de rest horen'. Ik knikte. We gingen op de grond zitten, op de sneeuw. Het sneeuwt maar ik heb het niet koud? Blake trok me dichter naar zich toe en ging verder met zijn verhaal. 'Dus, paar jaar geleden in de vampieren dimensie, ik werd bijna de koning en mijn broer Milan wou oorlog, oorlog met de andere dimensies. Maar ik wou geen oorlog, ik wou vrede want dat is allemaal voor niets nodig en nu denkt iedereen dat we monsters zijn, dus ik zei nee en dat ik vrede wou. Maar niemand ging akkoord en ze zeiden dat ik een slechte koning zou zijn en dat ik het niet verdien dus ben ik gewoon weggegaan en ja nu ben ik zoals je weet in de ijs dimensie'.

Ik keek hem met open mond aan. Hij is heel lief! Hij wou vrede sluiten met alle dimensies. 'Maar als je koning zou worden dan moest je toch trouwen?' Zei ik een beetje jaloers, terwijl ik niet jaloers over wou komen. Hij keek me aan en begon te lachen. 'Waarom lach je?' Vroeg ik. 'Ik verwachtte helemaal iets anders, maar jij dacht meteen met wie ik zou trouwen' antwoordde hij en hij begon weer te lachen. Ik rolde met mijn ogen en hij zei 'ik vind eigenlijk de jaloerse Elisabeth leuk'.

'Maar, je was toch geraakt? En het leek alsof je dood ging' zei ik en dacht meteen terug aan die ene avond van het bal. 'Het was verschrikkelijk, ik dacht echt dat je me had verlaten en zeker toen je de laatste woorden zei' ik voelde de tranen opkomen maar ik hield ze tegen. Ik weet nog zijn laatste woorden. Hij nam mijn hoofd vast en keek diep in mijn ogen ik kon het niet laten en voelde de eerste tranen. Nee! Niet nu! Hij nam me gelijk in een knuffel.