Everything is a choice!

Deel 51

Pov. Elisabeth
'Wel wel wel, wie hebben we hier.' Hoorde ik.
Ik draaide me om en zag een vrouw, het was gewoon een normale vrouw. Ze had een hele lange zwarte jurk aan met zilveren diamanten langs de randen en een lange staf dat ook versierd was met zilveren diamanten en op de top van het staf was er een grote zilveren diamant. De vrouw keek ons aan en we deden het zelfde.

'Wel kijk is aan, Elisabeth de ijsprinses en haar stomme vrienden.' Zei ze terwijl ze onze richting op kwam. Hmmm..is dit de Orian? Wat zou ze van ons willen? Ze kwam voor me staan en ik voelde dat Milan me dichter naar zich toe trok. Ze keek me aan. 'Wel verstandig dat je zo snel bent gekomen.' Begon ze. 'Wat wil u?' Vroeg ik. 'Ik wil iets dat je hebt.' Antwoordde ze terug. 'En dat is?' Vroeg ik. Ze keek me gewoon aan en er verscheen een gemene grijns op haar gezicht. 'Je weet toch dat je krachtige krachten hebt en wat ik wil zijn jouw krachten!' Zei ze nog altijd met haar grijns. Ik keek haar aan, ik begreep het niet helemaal. 'En waarom heb je mijn krachten nodig?' Vroeg ik. Ze keek me aan.

'Dat zijn mijn zaken.' Antwoordde ze.
'Dus als ik je mijn krachten geef betekent het dan dat je iedereen met rust laat, dat er geen oorlog komt en dat je nooit te voorschijn komt?' Vroeg ik.

'Dat verzeker ik je.' Antwoordde ze.
'Ik geef je twee dagen om na te denken.' Zei ze, ze klapte met haar handen en hup ze verdween.
'Elisabeth niet luisteren.' Hoorde ik Milan zeggen. Ik draaide me om en keek hem aan.

'Je zal spijt hebben, dit is de grootste fout die je zult maken.' Ze hij weer.
'Grootste fout? Als ik m'n krachten niet geef blijven er mensen lijden en dat allemaal door mij, sinds ik hier ben, sinds dag één zorgde ik al voor problemen, iedereen leed en dat door mij en nu is er een grote oorlog op komst dat ook door mij is en ik ben de enige die het kan stop zetten, het gaat om mij en nu zeg je dat ik m'n krachten niet moet geven?'

'Elisabeth ze zei het zelf 'krachtige krachten' wat denk je wel niet wat ze er allemaal mee zal doen? Ze kan van alles oproepen, het hier nog slechter maken, ze kan dan veel doen en jij zult haar daarbij helpen door je krachten weg te geven. Je krachten maken je zo speciaal, zij maken je wie je bent, het is een deel van jouw.'

Ik was spraakzaam, hoe hij alles verwoorden, het liet het verhaal anders uit zien. Ik zuchtte luid. Ik weet niet meer wat ik moet doen.

~~~

*Terug in de ijs dimensie*

Ik lig nu in m'n bed, ik was moe maar ik bleef nadenken over de Orian, de oorlog en wat er allemaal gebeuren zal. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik besloot om te gaan slapen en we zien wel wat er morgen ons brengt.

-volgende dag-

Ik werd wakker gemaakt door m'n dienstmeisje, ik stond op en deed m'n ochtendroutine. Ik koos voor een simpele outfit een witte jeans met een witte T-shirt met een jeans vestje met zwarte Nike sneakers, mijn haar deed ik in een hoge staart. Ik bekeek mezelf nog in de spiegel en verliet m'n kamer. Ik weet wat ik moet doen, ik heb er de hele nacht over nagedacht. Ik liep het paleis uit, de tuin in naar de achterkant van de tuin naar de opening richting het bos. Ik keek snel achterom en zag niemand. Perfect! Ik liep snel het bos in, zei een spreuk en ik begon te vliegen richting de Orian. Ik vloog en vloog, het leek wel een eeuwigheid voor ik aankwam. Ik landde rustig en haalde diep adem. Ik keek rond en er was helemaal niets veranderd. Ik liep richting het verlaten kasteel tot ik aankwam bij de eetzaal van gisteren. Ik keek rond, hopend dat de Orian ergens hier is. Ik sloot voor even m'n ogen.

'Wel, wel, wel wie hebben we hier weer.' Hoorde ik een al te bekende stem waardoor er een rilling over m'n heen ging. Ik opende m'n ogen en ja het was de Orian.

'Je bent een dag eerder dan onze afspraak.' Begon de Orian.
'Ik ben hier met een nieuwe deal.' Begon ik zelfzeker. Ze fronste en vroeg 'Wat voor nieuwe deal?'
'Ik wil het oude deal houden en er nog wat toevoegen.'
'En wat wil je toevoegen?'
Ik keek haar even aan en begon met praten 'ik wil dat je Blake zijn geheugen terug geeft, dat hij alles herinnert, de vloek ongedaan maken.'

Ze keek me aan en begon te lachen. Ik keek haar vragend aan. Staat ze nu echt te lachen? 'Is dat serieus wat je wilt?' Vroeg ze. Ik knikte. Ik wil hem weer zien, ik wil Blake van vroeger, die van me hield, die altijd bezorgt was om me. Hem wil ik terug.

'Oke als jij dat wilt, dus ik zal Blake nu hier laten brengen helemaal ongedaan van de vloek.'
'Nu?' Vroeg ik ongelovig.
'Ja maar dat betekent dat je direct daarna je krachten geeft.' Antwoordde ze. Ik knikte. Ik kan niet wachten om hem te zien en hem te knuffelen en om hem te vertellen hoeveel ik hem miste.

De Orian begon met een spreuk en geen second later stond Blake voor me, we waren maar twee stappen van elkaar verwijderd. Hij keek recht in m'n ogen en ik in die van hem. Het was anders dan de afgelopen dagen, hij was weer zichzelf. 'Elisabeth' zei hij vol met emoties, zijn stem bezorgde me kippenvel. 'Blake' antwoordde ik terug en we vlogen elkaar om de hals. Mijn tranen hadden ondertussen hun plaats gevonden. Ik knuffelde Blake stevig, bang om hem weer te verliezen.

—————————-

                                 OMG!

Zo lang geleden dat ik iets heb geplaatst. Het spijt me zo erg, ik wist niet wat me bezielde, ik had het zo druk dat ik gewoon niet kon schrijven. Het spijt maar hopelijk hebben jullie genoten van deze deel en ik zal proberen om mee te schrijven, ik zal meer dan m'n best doen.

                          Hou van jullie
                                    xxx