Everything is a choice!

Deel 41

Pov. Elisabeth
Verbaast? Nog altijd. Hoezo ze lijkt op me, hoe kan dit? Is dit misschien een spreuk?
'Wie ben je?' Vroeg ik.
'Wie ben jij?' Antwoordde ze terug.
'Ik ben Elisabeth de ijs prinses!'
'Ijs prinses? Dit kan niet waar zijn!'
'Wie ben jij?' Vroeg ik weer.

Ze stapte in rondjes, ze is aan het nadenken, maar ik wil antwoord op m'n vraag, wie is ze? En waarom lijken we op elkaar?

'Hoe oud ben je?' Vroeg ze.
'Als jij zegt wie je bent dan zeg ik hoe oud ik ben!'
Ze rolde met haar ogen en zei 'ik ben prinses Emelia, prinses van de heksendimensie en nu jij.'

Prinses Emelia, het is wel een mooie naam. 'Ik ben 16 jaar en ben bijna 17.' Antwoordde ik.
Ze keek me weer aan en zei 'wanneer ben je jarig?'

'9 oktober' antwoordde ik.
'9 oktober?' Herhaalde ze. Ik knikte.
'Om hoe laat?'
'Weet ik niet.'
'Hoezo je weet het niet?'
'Het is een lang verhaal.'
'Ik hou niet van lange verhalen dus laat maar.'
'Maar waarom al die vragen wanneer bent u geboren en hoe oud bent u?'
'Ik ben 16 jaar en word bijna 17, ik ben geboren op 9 oktober en ik weet ook niet om hoe laat ik geboren ben.'
'Wat? Dit kan niet? We lijken op elkaar, we zijn op dezelfde dag jarig, we hebben de zelfde datum, alsof we tweelingzussen zijn?' 

'Ooh echt was me niet opgevallen.' Zei Emelia sarcastischs.
Ik rolde met m'n ogen. 'Heb je hier een verklaring voor?' Vroeg ik.
'Neen, ik denk dat het toeval is.' Zei ze terwijl ze aan de grote eettafel zat, ik liep er naar toe. Wacht, waar zijn Daniella en Stella. Ik draaide me om en zag ze niet, huh?

'Waar zijn Daniella en Stella?' Vroeg ik haar luid.
'Ik heb hun ergens laten brengen zodat ik een gesprek met je heb zonder onderbroken te worden.'
Ik keek haar alleen maar aan. Het is echt gewoon een kopie van me, maar hoe? Zou ze dan echt m'n tweelingzus zijn? Maar als het zo was dan zouden mijn ouders het toch hebben gezegd of niet?

'Waarom staar je zo?' Vroeg Emelia.
'Waar zijn jou ouders?' Vroeg ik.
Ze keek me lang aan.
'Ouders? Ik heb geen ouders.'
'Iedereen heeft ouders.' Antwoordde ik op m'n beurt.
'Behalve ik, ouders zijn mensen die van je houden en die je op deze wereld hebben gebracht en niet iemand die je in de steek laat en je zomaar weg geven alsof je niets voor ze betekent, je wordt afgewezen door je eigen ouders. Dan zijn het toch geen ouders?' Zei ze, terwijl ze naar het raam liep.

'Misschien hadden ze een reden.' Zei ik terwijl ik ook naar het raam liep en erdoor keek. Het was een prachtige tuin, maar wel raar, alles hier is duister en dan heb je deze prachtige tuin vol met bloemen en bomen.

'Wat is jou verhaal?' Vroeg ze en ze keek nog altijd door het raam.
'Mijn verhaal? Ik heb een hele rare verhaal.' Begon ik en vertelde mijn verhaal, alles vertelde ik. Dit is de eerste keer dat ik me op m'n gemak voel bij iemand, eerste keer dat ik zomaar alles kwijt kan bij een persoon, eerste keer zeg ik echt hoe ik me voel en voelde.

'Hmm...en jij verlaat zomaar je ouders die je hebben opgevoed, jou lief hadden, jou maakte wat je nu bent? Waarom heb je hun verlaten? Zeg is eerlijk, ben je hier gelukkiger of toen je nog in de mensenwereld woonde.' Vroeg ze en ze keek me aan, deze keer was ik het die door het raam keek.

'Geen antwoord, dus je was gelukkiger bij de mensenwereld, toch?'

'Je hebt gelijk, daar kende ik m'n ouders, ik had een band met ze, zij hielden van me, ze hebben me opgevoed, door hun ben ik wie ik ben.'

-Flashback-

'Mam, waar is pap?'
'Liefje hij komt zo?'
'Maar zijn jullie het dan vergeten?'
'Wat zijn we vergeten?'
'Niets' zei ik en liep naar m'n kamer.

Ze zijn gewoon mijn verjaardag vergeten, ik wordt dertien, dat is toch een belangrijke jaar? En mam en pap kunnen het toch niet zomaar vergeten? De eerste tranen begonnen te stromen.

-klop-klop-
Ik veegde snel mijn tranen weg en zei niets. Mijn moeder kwam naar me toe.
'Lieverd we gaan eten.'
Ze zijn het echt vergeten.
'Oke ik kom eraan.'
Ik liep eerst naar de badkamer, waste daar m'n gezicht en m'n handen en liep dan naar beneden. Ik deed de deur van de woonkamer beneden en zag dat het hier doodstil was en de lichten waren uit, ik deed het licht aan en opeens verscheen iedereen, m'n beste vriendinnen, m'n ouders, opa en oma,...
'VERRASINGG' riepen ze en ze begonnen voor me te zingen. Ze zijn het niet vergeten. Ik liep naar m'n ouders en begon ze te knuffelen. Het was heel leuk, ik kreeg veel cadeautjes. Maar wat het mooier maakte is dat iedereen er is van wie ik hou.'

   -einde flashback-

Ik voelde de tranen opkomen, ik heb ze gewoon in de steek gelaten, ik heb gekozen voor mensen die me misschien niet eens lief hebben, ze maken niet eens  tijd voor me en dan gaan ze ook nog eens komen beslissen over m'n toekomst. Waarom heb ik gekozen om hier te zijn, in de mensen wereld had ik alles wat m'n hartje begeert, ouders die van me houden, familie, vrienden, onderdak en toch koos ik hiervoor?

'In gesprek met jezelf?' Vroeg Emelia.
Ik keek haar aan.
'Heb ik ook hoor, voor mij de normaalste zaak.'
Ik moest lachen om haar opmerking.
'Maar hoe ben je hier eigenlijk geraakt?' Vroeg ik.
'Weet ik niet, het enige wat ik weet is dat ik opgevoed ben door heksen.'
'Weten de heksen dan niet van waar je bent?'
'Neen, ze hadden me tussen deze bloemen hier in de tuin gevonden.'