Everything is a choice!

Deel 42

Pov. Daniella
'Wat doen we hier? Waarom hebben ze ons hier opgesloten?' Begon ik mezelf af te vragen. Ik zit samen met Stella vast, ze hebben ons opgesloten, terwijl Elisabeth nog in gesprek zit met die ene heks of misschien is ze ook ergens hier opgesloten?

'Daniella, ik denk dat het verstandiger is om gewoon eventjes te gaan zitten en tot rust te komen, want je bent nu meer dan een uur bezig met vragen stellen.'

'Stella, ben je dan niet bezorgd om Mason? En vraag je je dan niet af waarom we hier opgesloten zitten? En waarom Elisabeth niet met ons is? Misschien zit ze ook vast, alleen?'

'Tuurlijk maak ik me zorgen om alles, maar ik weet dat Mason en Zayd het wel zullen redden en Elisabeth ook.'

'Je hebt gelijk'
'Weet ik en nu gewoon even in en uit ademen en dan maken we een plan als we hier nog een uur zitten.'

Pov. Elisabeth
'Maar als we zussen zijn waarom hebben m'n ouders het niet vertelt?'

'Oftewel zijn we geen zussen of het waren niet jou echte ouders.' Zei Emelia.

'Hoe bedoelt u?'
Voor Emelia kon antwoordde, hoorde we een luide knal.

'Wie hebben we hier.' Hoorde ik een al te bekende stem Milan, de broer van Blake.

Ik draaide me met een ruk om en ik had gelijk hij stond daar alleen.
'Ooh wie hebben we hier, dag schoonheid heb je me gemist en oh ja David kom maar uit je rol het is niet meer nodig.'

Ik begreep het niet wie is David, toen begon Emelia te bewegen en veranderde ze in een lelijk soort vampier net als één van de mannen van Milan.

'Hoe? Hoe kan dit?'
'Ooh prinsesje van me dacht je nou echt dat je een tweelingzus hebt?'
'Het is allemaal gelogen?'
Milan kwam dichter.
'Ja lieverd, jouw tweeling rekte alleen maar wat tijd, zodat je niet kan ontsnappen.'
Woede borrelde in me. Hoe kon hij. Milan kwam dichter en dichter.

'Ben je boos prinsesje?'
'Jij, vuile..'
'Ooh gaan we beginnen uitschelden? Lieverd hou je in dat is beter?'
Ik probeerde iets te doen met m'n krachten maar niets werkte, helemaal niets. Ik probeerde een spreuk maar dat lukte ook niet.

'Volgende keer moet je beter opletten.' Hoorde ik Milan nog als laatste zeggen en toen werd alles zwart.

Ik opende m'n ogen en zag dat ik in een soort kamer zat. Ik probeerde op te staan wat niet lukte, ik ben vastgebonden, weeral.

'MILAN! HAAL ME HIER UIT!'
Na een paar minuten kwam Milan te voorschijn.
'Kijk is aan m'n prinsesje is eindelijk wakker.'
'Ik ben jouw prinsesje niet.'
'Heerlijk geslapen?'
'Milan? Waarom doe je dit?'
'Ach, Elizabeth heb je het nog altijd niet door, ik vertel je het verhaal wel. Jij bent de sleutel, jij bent de sterkste wezen en jij bent degene die alles hier kan stoppen'

'Dit bedoel ik niet, ik bedoel waarom ben je zo? Waarom heb je een hekel aan Blake? Waarom ben je zo kwaadaardig?'

'Ooh Blake, hij is een verrader. Tien jaar geleden zou hij tot koning gekroond worden, terwijl hij het niet verdien ik verdiende het. Maar m'n vader kwam te weten dat Blake niets te maken wilt hebben met het kwade en vanaf die dag mag hij de vampieren dimensie niet in, meer zeg ik niet.'

'Leeft hij nog?'
Hij begon te lachen.
'Helaas lieverd, hij heeft het niet overleefd maar ik ben er toch.'

Blake is dood, hij is echt dood. Ik voelde dat m'n lichaam het niet meer aan kon. Liefde, verdriet, woede en wraak alle deze emoties werden één emotie bij me. Ik voelde een soort kracht en ik was los. Ik liep naar Milan toe en begon een gevecht met hem aan wat hij niet zag aankomen.

'Dit eindigt allemaal vandaag!'
Milan ligt op de grond, hij leeft nog op. Ik zei snel een spreuk en hij zat van in een soort bal. Ik wist niet hoe ik opeens aan die spreuk kwam maar ineens kwam het in m'n hoofd, op naar het volgende. Ik verliet het kamer en er werd alarm geslagen. Alle wachters kwamen naar me toe maar gelukkig heb ik nu al m'n krachten onder controle ik zei nog een spreuk en iedereen was bewusteloos en deed hetzelfde als bij Milan. Ik moest eerlijk gezegd helemaal niets doen. Het gebeurde allemaal van binnen, het waren mijn krachten.

Ik liep naar de kerkers en maakte iedereen vrij en iedereen boodt zijn of haar hulp aan wat ik niet aannam het voelt alsof er meer dan 100 man in me zit. Ik weet wat ik moet doen, in de heksen dimensie.

Ik vloog naar de heksen dimensie en als eerste kwam ik heks Finn tegen. We begonnen te vechten met magie tegen elkaar wat eigenlijk best leuk was. Ik toverde een grote zonnekracht en gooide het haar richting en ik heb de strijd gewonnen. Ik wist niet dat heksen niet tegen licht konden.

Ik ging naar de cellen en liet iedereen los. Ik vond Daniella, Stella, Mason en Zayd ook.

'We zijn dus helemaal veilig als ik het begrijp?'
'Je hebt mensen vermoord?'
'Elisabeth ik wist wel dat het in je zat goed gedaan.'

'Luister jongens we moeten nog één ding doen, we moeten onder  de heksendimensie en daar is een draak die iets bewaakt en dat moeten wij halen zodat we de vloek kunnen verbreken, dus gaan jullie mee?'

Iedereen keek elkaar aan en ze begonnen te knikken.
'Oke, let's Go dan'
We liepen de tunnels in die ons naar de plek zou leiden.

De tunnels onder de grond waren heel groot, nog even een we waren er en ja hoor ik had gelijk. Ik zag grote voetstappen en een hele grote enge draak die vuur spuwde.

'Oke hoe gaan we dit ding nu vermoorden? Ik denk dat het ons eerst gaat roosteren voor we iets kunnen doen.' Fluisterde Stella.

'Stella dit is het moment niet voor grappen.' Zei Daniella.
'Pas op!' Riep Zayd. Op tijd.

'We hebben en plan nodig.' Begon ik.