Everything is a choice!

Deel 55

Pov. Elisabeth
Het is al een week later en ik voel me al wat beter. Ik lig nu in bed, in m'n kamer, te niksen. Eigenlijk zit ik te denken over de afgelopen jaren. Over wat er allemaal is gebeurd. Hoe m'n leven opeens veranderde.

Ik kan niet geloven dat ik twee maanden lang in coma lag. Ik kan niet geloven dat ik er bijna niet meer was, dat ik gewoon bijna dood was. Mijn ouders hadden al afscheid genomen, dat kan ik gewoon niet geloven. Ze dachten echt dat ik er niet meer zou zijn. De mensen die ik echt miste waren mijn beste vriendinnen, Blake natuurlijk en mijn ouders. Niet de koninklijke ouders maar de ouders dat me hebben opgevoed, de ouders waarvan ik zestien jaar lang dacht dat ze m'n echte ouders waren.

De liefde die ze me gaven, ze hebben me de leukste en de mooiste jeugd gegeven. Er kwamen wat traantjes, ik weet niet waarom ik zo emotioneel ben. Ik wil echt mijn ouders zien en zo snel mogelijk. Ik denk dat ik ze morgen een bezoekje zal brengen. Ik heb ze al twee jaar niet gezien, raar hé dat de tijd zo snel is gevlogen. Ik heb niet eens gemerkt dat er twee jaren voorbij zijn gegaan.

Ik keek naar het plafond en liet mijn tranen de vrije loop. Van een gewone meisje naar een ijsprinses, van normaal school met toetsen en huiswerk naar gevechten en oorlogen. Van een leven zonder zorgen naar een leven vol zorgen. Ik zuchtte luid, de tranen waren er nog altijd. Er kwamen momenten door m'n hoofd, momenten met m'n ouders.

'Binnen!' Riep ik slaperig. De deur werd geopend en m'n vader kwam te voorschijn. Er verscheen automatisch een glimlach op m'n gezicht. 'Prinses, goeiemorgen.' Zei hij en liep naar me toe, drukte een kus op m'n voorhoofd en zei 'Waarom lig je nog in bed? Het is een speciale dag, remember?' Ik keek hem niet begrijpend aan en opeens schoot het me te binnen. 'OMGG! IK BEN JARIG, IK BEN VANDAAG 16!' Riep ik lachend en sprong uit bed. 'Happy birthday to you' begon m'n vader te zingen en opeens kwam m'n moeder erbij en zongen ze samen. 'Heb ik nu echt een eigen privé musical gekregen?' Zei ik en we begonnen allemaal te lachen. Ik was zo blij en gaf ze een knuffel. 'Ik ben zo blij met ouders als jullie.' Zei ik lachend. Het was een moment dat ik nooit zou vergeten.

En deze keer waren de tranen echt niet te stoppen, ik deed niet eens de moeite om ze te laten te stoppen.
Opeens klopte iemand op de deur. Ik had helemaal geen zin in iemand en de deur is ook nog op slot, gelukkig anders zouden ze zomaar naar binnen komen. Er werd nog een keer geklopt, ik keek naar de deur en bleef maar kijken terwijl ik het ene moment voor me zie spelen dat m'n vader binnen komt. 'Elisabeth?' Hoorde ik Blake's stem. Ik weet niet waarom maar ik moest nog harder huilen, het lijkt alsof alles eruit komt. Blake klopte nog harder. 'Elisabeth, lieverd alles oke?' Vroeg hij bezorgt.

Ik besloot om toch maar de deur open te doen voor hij denkt dat er iets is gebeurd. Ik veegde m'n tranen weg en liep naar de deur. 'Elisabeth?' Vroeg hij nog een keer. Hoe hij m'n naam zei, het gaf me tintelingen over heel m'n lichaam. Ik greep de deurklink, draaide de slot en opende voorzichtig de deur en zag Blake, hij keek me aan opgelucht dat er niets is gebeurd. 'Elisabeth? Heb je gehuild? Alles Oke?' Vroeg hij terwijl hij naar binnen kwam, de deur sloot en langs m'n wang ging, hij keek recht in m'n ogen en daar kwamen ze weer, de tranen. Ze begonnen weer te stromen en ik vloog letterlijk in de armen van Blake. Hij pakte me stevig vast. Ik schuilde m'n gezicht in zijn T-shirt, hij ging door m'n haar en het kalmeerde me. Na een tijdje kon ik mezelf weer onder controle krijgen, ik maakte me los en keek Blake aan. Hij veegde een plukje haar achter m'n oor. 'Wil je erover praten?' Vroeg hij. Praten, praten over m'n emoties, over hoe ik me voelde? Dat was altijd al moeilijk voor me geweest. Ik wil er wel over praten maar ik wil niet zwak over komen, ik wil niet dat hij met m'n problemen zit. Ik wil gewoon..ik weet niet wat ik wil. Ik schudde m'n hoofd. 'Zeker?' Vroeg hij nog voor de zekerheid.

Ik keek hem aan en keek naar z'n lippen, hij deed hetzelfde. Ik zag dat hij aarzelde maar zette toch zijn lippen op de mijne, heel zacht. Hij kuste me alsof ik elk moment kon breken, wat eigenlijk waar is momenteel. Hij kuste me alsof hij wil zeggen dat ik er altijd voor je zal zijn. Het was een intense kus, vol emoties. Ik ging door z'n haar. We stopte de kus om op adem te komen. Onze voorhoofden tegen elkaar. Hij keek me aan en zei 'Je weet toch dat ik van je hou?' Terwijl hij langs m'n wang ging, er verscheen een glimlach op m'n lippen. 'Ik hou ook van jou.' Hij glimlachte. Ik maakte me los van zijn greep en liep de balkon in en Blake volgde me. Ik opende de deuren van de balkon en liep de balkon in. Het was al nacht en je kon de sterren goed zien. Het was een beetje fris. Blake legde zijn armen rond me en we keken zo naar de sterren. 'Blake.' Zei ik. 'Ja, lieverd.' Ik draaide me naar hem om en zijn armen waren nog altijd rond mij. 'Sorry.' Zei ik. 'Voor wat sorry?' Vroeg hij. Ik keek hem aan en zei 'Sorry dat je me zo hebt gezien, sorry dat ik zwak overkwam.' Zei ik fluisterend. Ik zag dat hij fronste en keek weg. Ik haat het om voor mensen te huilen, om zwak over te komen. Ik kan er gewoon niet tegen en dat mensen dan met medelijden naar je kijken.

Blake zette twee vingers onder me kin, zodat ik hem aankeek. Hij keek me aan en zei 'Dit meen je toch niet? Lieverd, je weet toch dat ik er altijd voor je zal zijn, tijdens goede en slechte tijden. En als het een keertje niet meer gaat mag je gerust naar me toe komen en het bij me uithuilen, in plaats van het voor jezelf te laten. Liever, ik ben een deel van je leven en dat wil ik altijd blijven. Ik wil alles van je leven zijn. Ik wil alles met je mee maken. Dus lieverd als er iets is mag je altijd naar me komen, je moet naar me komen, oke?' Zei hij. M'n hartje maakte een sprongetje en jullie raden het al de tranen waren onderweg maar ik probeerde ze echt tegen te houden. 'Blake ik hou ontzettend veel van je.' Zei ik en kuste hem.

——————-
Heeeyy mijn lieve lezers. Eindelijk een nieuwe deel wel een beetje sad, toch? En ook cute hoe Blake reageerde. Hoe is't met jullie? Ik hoop dat jullie hebben genoten tijdens het lezen.

Hoe vonden jullie deze deel? Let me know!

Ps. Vergeet geen sterretje achter te laten, je zal me heel blij maken!