Everything is a choice!

Deel 49

Pov. Elisabeth
Ik keek Milan aan en vloog om zijn hals en knuffelde hem, ik had echt een knuffel nodig. Tot mijn verbazing knuffelde gij gewoon terug, het voelde goed, ik had dit echt even nodig.

Ik liet los en hij keek me aan. Ik zag iets in zijn ogen, iets wat ik nog nooit zag en hij keek weer weg. Ik keek even en draaide me om. 'Is er iets gebeurt?' Vroeg Milan. Ik keek hem aan, moet ik het vertellen? Of voor me zelf laten.

Ik besloot om het hem te vertellen. Ik legde uit wat er net gebeurde, het briefje, de zwarte gedaante. 'Wat ben je van plan te doen?' Vroeg hij, ondertussen zijn we op het gras gaan zitten.

Ik keek naar de lucht en ademde diep in. 'Ik heb besloten om erheen te gaan, het is mijn plicht. Het is ook allemaal mijn fout dat dit allemaal gebeurd, er zijn al twee doden gevallen door mij, ik kan dit niet meer aanzien, ik kan niet wachten en niets doen en doen alsof ik er niets mee te maken heb. Want het gaat juist om mij, eigenlijk... ik moet er nu een einde aan gaan maken.' Begon ik te vertellen, hij luisterde en het was fijn om m'n hart even te luchten.

Ik stond op maar Milan trok me terug. 'Prinses, ik weet wat je voelt en wat je bedoelt maar wat je ook van plan bent, wat jouw beslissing ook is, wat je ook gaat doen. Ik zal er altijd zijn en zal je altijd steunen en nog één ding, onthoud dit allemaal heeft niets te maken met jouw, geef jouw zelf de schuld niet, Oke?' Antwoordde Milan lief.

Alles wat hij zei, zei hij zo zacht en lief en dit antwoord had ik helemaal niet verwacht. Hij formuleerde alles zo mooi. Ik keek hem aan en zei 'maar het is wel mijn schuld, als ik niet naar hier-' en hij onderbrak me. 'Prinses, wat zei ik nou, het komt niet door jouw.'
Ik besloot om gewoon m'n mond te houden, maar één ding weet ik wel het is wel mijn schuld, het komt door mij.

'Dank je voor je steun.' Milan keek me aan hij wou iets zeggen maar sloot weer z'n mond en het leek alsof hij nadacht en hij wou net antwoordde maar werd onderbroken door Daniella.

'Elisabeth!!' Hoorde ik haar schreeuwen. Ik draaide me om en zag dat ze naar me toe liep met een glimlach. Ik lachte en liep naar der toe en we vlogen elkaar om de hals. Wat had ik haar gemist!

'Ooh, dit is lang geleden, alles goed met je?' Begon Daniella.
'Gaat goed! Hoe is het met jouw? En waar is Stella?' Antwoordde ik.
'Ook goed en Stella is weg met Mason, waar weet ik niet.
'Ooohhh...'
En we schoten allebei in de lach.
'Nog nieuwtjes?' Vroeg Daniella.
Ik keek Milan even aan en hij knikte. Ik vertelde weer heel het verhaal aan Daniella, ze werd hysterisch en vond het geen goed idee dat ik erheen ging.

'Ik wil je niet dat je iets overkomt, ik wil niet dat je gaat en waarom geef je je zelf de schuld?'
'Waarom? Ik heb net het verhaal verteld, je weet niet hoe ik me voel, er worden doden gevallen en dat allemaal door mij, er is straks en oorlog en het enige om het te ver komen is zelf te gaan, ze wilt mij! Begrijp dat nou, het is echt mijn schuld dat dit allemaal gebeurd!' Riep ik, ik heb alles eruit gehaald, wow. Ik keek Daniella aan en liep weg voor ze iets kon zeggen. Ik liep het paleis in, liep door de gangen, de trap op en m'n kamer in. Ik liep m'n kast in nam een outfit en liep de badkamer in waar ik een snelle douche nam.

Na tien minuten was ik klaar, ik pakte een rugzak waar ik van alles in deed terwijl hoorde ik de deur van m'n kamer openen. Ik draaide me om en zag dat het Daniella was, ik draaide me weer om en ging verder waarmee ik bezig was.

'Elisabeth...het spijt me, ik wist niet hoe je je voelde, ik had dit allemaal niet door, het leek alsof we allebei niet om dezelfde wereld leven. Nu pas zie ik in wat er is en dringt het tot me door. Het spijt me en dat je het weet je gaat niet alleen, je staat er niet voor alleen, ik ga met je mee en Milan ook.'

Ik keek haar aan en er verscheen een glimlach op m'n gezicht waarop gelijk bij Daniella ook een glimlach verscheen. 'Ooh, Daniella dank je en sorry dat ik zo uitviel maar het moest eruit.' En we knuffelde weer. Terwijl voor ik hier heen kwam ik niet echt van knuffels hield. Hmm..mijn hele leven is echt veranderd.

—————-
Hier ben ik weer met een nieuwe deel, deze keer duurde het geen maand, gelukkig! Het duurde maar 2 dagen, goed he? Ik wil jullie allemaal bedanken voor de lieve berichtjes en hopelijk hebben jullie genoten van dit deel, laat me weten wat jullie ervan vonden! 😄

Groetjes,
Van mij ❤️