Everything is a choice!

Deel 21

Pov. Daniella

Iedereen moest het paleis uit, want de ijs
dimensie werd aangevallen door de vampiers. We waren aan het lopen naar de deur van de balzaal. Ik, Zayd, Stella, Mason, Elisabeth en de ene jongen die met haar aan het dansen was en een paar andere. Wacht! Blake? Is dit nu echt Blake? Wat, ik snap het niet? Is het weer goed tussen hun.

'Gaat het?' onderbrak Zayd mijn gedachtes, ik keek even rond en ik zag dat we al buiten waren? Ik keek weer rond en zag Elisabeth en Blake nergens. 'Waar is Elisabeth?'Vroeg ik aan Zayd. Hij keek bezorgd aan en zei 'binnen' 'Hoezo binnen? We waren toch samen?' Zei ik paniekerig en ik wou het paleis weer binnen gaan maar werd tegen gehouden door Zayd. 'Rustig, Blake is met haar alles komt wel goed' antwoordde Zayd geruststellend. Ik keek hem even aan en vloog hem om zijn hals, ik zag dat hij even verbaasd was maar hij herstelde zich snel en ik voelde hoe hij zijn armen beschermd om me heen zette.

Daar stonden we dan ik snoof zijn geur op, heerlijk! Pff...hij doet iets met me.Wacht wat? Wat doe ik? Ik liet hem gelijk los en zette en stap naar achter. 'Eeeuuh sorry...' zei ik beschaamd. Hij knikte naar me en glimlachte. Ik voelde mezelf warm worden. Pfff....Daniella kijk wat er allemaal aan de hand is en kijk waar jij aan denkt! Zei ik tegen mezelf. 'Nee Daniella, luister je weet zelf dat hij iets met je doet, dus ik zou zeggen ga ervoor hij is uiteindelijk jou mate!' Zei mijn wolf. 'Moeten we niet iets doen?' Vroeg Stella.

Ik zag dat de jongens naar elkaar knikte 'Ik en Zayd gaan wel naar binnen blijven jullie maar hier' zei Mason. 'Ik wil ook mee' zeiden ik en Stella tegelijk. We keken elkaar aan en er verscheen gelijk een glimlach. De jongens keken ons even aan en knikte. De jongens liepen voor ons. Ik zag dat de ze een klik hadden. 'Kennen jullie elkaar?' Vroeg ik. Ze keken elkaar aan en knikte.

We waren inmiddels aangekomen bij de baldeur, maar we hoorden niets. Eerst gingen de jongens naar binnen, na een paar minuten zeiden ze dat de kust veilig is en dat hier niemand is. We liepen de balzaal binnen en er was echt niemand.

Pov. Elisabeth
Ik deed mijn ogen open en gelijk weer dicht, de zon scheen fel in mijn ogen. Ik kwam overeind en deed weer mijn ogen open, ik keek rond en zag dat ik niet in mijn kamer zat. 'Waar ben ik?' Vroeg ik mezelf luidop af. Ik keek weer rond en toen herinnerde me weer alles.

Flashback
'NEEEEEEE BLAAAKKKEEE VERLAAAATTT ME NIEEEET!!!' Riep ik zo luid als ik kon. Iedereen om me heen begon te lachen. 'Neem haar maar mee en haar ouders ook!'  En voor ik het wist voelde ik iemand die mijn armen vast nam. 'Laaaat mee losss' riep ik zo luid als ik kon. Maar nee, ze trokken me gewoon weg van Blake. Ik begon tegen te stribbelen maar ze lieten me niet los. Woede en verdriet mengde zich samen en uit het niets lieten de twee personen me los. Ik kwam op de grond terecht, ik stond terug op en draaide me om. Mijn mond vloog open, de twee wezens die mij vast hadden waren bevroren? 'Hoe kan dit?' hoorde ik iemand schreeuwen. Ik draaide me om en zag dat de 'baas' naar me toe kwam. Hij nam mijn arm vast maar liet het weer los, zijn hand was ook bevroren, door één aanraking? Hij ging achteruit en nam iets van uit jas, maar ik gaf er geen aandacht aan, het enige waar ik nu aan kan denken is Blake! Ik ging naar hem toe, hij lag daar op de grond. Ik knielde naast hem en de tranen begonnen weer te stromen. Hij is voorgoed weg! Voor altijd! Hij is dood!!! 'Ja, inderdaad hij is dood!' Zei de baas weer. Ik stond op en draaide me om, ik kon eigenlijk niet zo veel zien door al die tranen. Maar wat ik wel zag is dat hij aan het lachen was, ik wou net iets zeggen maar dacht liever niet. Hij keek me even aan en haalde dan weer iets te voorschijn, hij spoot iets in me en alles werd zwart!'
*einde flashback*

'Blake is echt weg', zei ik zacht, er rolde een traan over mijn wang maar ik veegde het snel weg. Ik keek naar de witte muur en zo bleef ik een tijdje. Ik hoorde de deur opengaan en dan weer dicht. Maar ik vervoerde geen moer. Ik voelde ogen prikken, iemand zat me aan te staren maar ik deed nog altijd niets. Hij schraapte zijn keel en zei 'Je vraagt je zeker af wie ik ben?' Ik keek hem even aan 'Waar ben ik?' Vroeg ik zonder emotie in mijn stem. 'Je bent in mijn paleis.'
'Waarom?'
'Daarom!'
'Waar zijn mijn ouders?'
'Veilig'
'kan je geen duidelijk antwoord geven?'
'Mijn antwoordden zijn toch duidelijk?'

'Maar wil je niet weten wie ik ben?' Vroeg hij weer. Ik keek hem aan maar gaf geen antwoord. 'Je zult het niet geloven', begon hij. Ik rolde met mijn ogen 'Ik ben de grote broer van Blake.' Mijn ogen werden groot, heb ik het nu goed gehoord. 'De broer van Blake?'

----
Heeelllloooww, eindelijk een nieuwe deel. Ik weet het dat ik al heel lang geen deel heb gezet maar ik heb het te druk met school pfff...

Maar het belangrijkste wat vinden jullie van deze deel?

Ps. Vergeet niet een stem achter te laten en iets te reageren x