Everything is a choice!

Deel 29

Pov. Elisabeth
Brigitte keek me met open mond aan en ik zag haar nadenken. Ze stond op en begon rondjes te maken. Zou dit normaal zijn die krachten? Maar waarom had ik het niet door toen ik nog in de mensenwereld woonde? En waarom ik, ik ben toch geen belangrijke wezen ik ben maar de ijsprinses niets meer en niets minder!

'Heb je het al aan je ouders verteld?' Vroeg Brigitte en ik hoorde de verwarring in haar stem. Ik schudde met mijn hoofd. 'Hmm... ik denk dat je dat beter wel moet doen, misschien weten zij wat het is?' Zei Brigitte. Ik knikte en zei 'bedankt'. En verliet dan het studeerkamer. Ik weet niet, moet ik het zeggen of niet? Ik zal maar wachten misschien gebeurt er nog iets.

Ik was in gedachten verdronken en was gebotst tegen iemand en viel op de grond. Dit meen je niet, daar lag ik dan op de grond! 'Het spijt me' zei een stem. Ik keek op en zag dat het een jongen was van ongeveer mijn leeftijd. Hij strekte zijn arm naar me toe en ik nam het dankbaar aan. 'Ik zal me even voorstellen ik ben prins Julian' en hij maakte een reverence. Ik keek hem aan en maakte ook een reverence. 'Aangenaam kennis te maken ik ben prinses Elisabeth' zei ik op mijn beurt. 'Ik heb u toch niet pijn gedaan prinses?' Vroeg hij. Ik schudde met mijn hoofd en zei 'nee, het gaat goed met mij.'

'Sorry, maar neem me niet kwalijk ik moet nog snel iets doen' zei ik, ik had echt geen zin in dit gesprek. Hij knikte en zei 'zie ik u dan een andere keer.' Ik knikte en ging ervandoor. Vanwaar komt hij nu weer. Het was bijna etenstijd, ik heb eigenlijk geen honger?

Ik liep naar de eetkamer en tot mijn verbazing zag ik die prins weer. Hij glimlachten naar me en hij stond op en begeleidde me naar m'n stoel. Hij trok de stoel een beetje naar achteren en ik ging zitten en hij duwde het een beetje naar voor. 'Dank je' zei ik. Hij ging terug op zijn plaats zitten, over mij dus. Mijn ouders begonnen een gesprek met de prins, ik heb ook wat gepraat. Maar om eerlijk te zijn was ik er niet echt bij met mijn hoofd. Ik heb zoveel vragen bv waarom heb ik die krachten en hoe heb ik die krachten? En ten tweede ik wil zo graag naar Blake. Hij is echt alles in mijn leven geworden.

Ik kan me nu geen leven bedenken zonder hem! Ik weet klinkt cliché, maar ja. Iedereen was klaar met eten en ik was de enige met een volle bord. 'Waarom eet je niet?' Vroeg mijn vader. 'Ik heb niet zo'n honger, ik eet straks wel iets,' antwoordde ik. Mijn ouders keken me bezorgd aan. Ik gaf hun een geruststellende blik en ik excuseerde me. Ik liep de eetkamer uit en ging opzoek naar Blake.

Ik wil alles weten over het vampieren gedoe, ik weet wel veel over vampieren maar dat was in de mensenwereld. Misschien zou het hier anders zijn? Ik ben letterlijk heel het paleis rond gegaan maar Blake is nergens te bekennen. Waar zou hij zijn? Zou hij in de tuin zijn?

Ik liep de tuin in en ja hoor ik zag hem daar, ik liep naar hem toe en sprong ik zijn armen. Hij knuffelde me ook stevig terug. Het leek alsof we mekaar jaren niet hebben gezien, terwijl we nog deze morgen bij elkaar waren.

We lieten mekaar los en Blake zei 'ik heb je gemist' en hij legde zijn armen om mijn middel. 'Ik jou ook mijn vampiertje' antwoordde ik en ik legde mijn armen om zijn hals. 'Vampiertje?' Zei hij lachend. Ik knikte en zei 'Jep, jou nieuwe bijnaam.' 'Gaan we naar het bos?' Vroeg jij. Ik knikte en we liepen hand ik hand de bos in. We kwamen aan bij een meertje die bevroren was, er ligt nog altijd sneeuw op de grond. We gingen zitten en ik legde mijn hoofd op de schouder van mijn vampiertje!

'Blake?'  'Hmmm?'   'Vertel eens over de vampieren hier.' Hij keek me vragend aan en zei 'hoezo?' 'Gewoon ik wil weten hoe vampieren leven en zo van die dingen, ik wil weten of het zoals in de mensenwereld is.' Hij grinnikte en zei 'Wat zeggen ze allemaal over de vampieren in de mensenwereld?' Ik ging recht zitten en keek Blake aan.

'Dus, in de mensenwereld zijn de vampieren bloedzuigers, ze kunnen geen mensen voedsel eten en ze kunnen niet tegen de zon.' Wat zeiden ze nog?  'Oooh ja, de vampieren hebben ook een gave en ze kunnen vliegen! Wat is jou gave en kan je vliegen' zei ik enthousiast. Hij lachte en zei 'De vampieren hier zijn een beetje anders, ze kunnen wel tegen de zon en ze kunnen ook gewoon mensen eten eten, en we kunnen ook wel bloed drinken maar dat doen we al heel lang niet en ja we kunnen vliegen en iedere vampier heeft zijn eigen vampieren gave!'

Mijn ogen worden groot. 'Blake, ik wil ook vliegen! Gaan we een rondje doen?' Vroeg ik enthousiast. Hij schudde met zijn hoofd. 'Alsjeblief' hij schudde weer met mijn hoofd. Alsjeblief 1 keer.' 'Oke dan,' zei hij verslagen 'jeeeeee.' Riep ik. Hij grinnikte en zei 'kom maar op mijn rug en houdt je goed vast.' Ik knikte en ik ging op zijn rug, ik hield hem stevig vast. 'Daar gaan we!' Riep hij. We vlogen door het bos. Het was super! Na 10 minuten belandde we terug. 'Dit was super!' Zei ik lachend.

'Ik doe alles voor mijn prinsesje zolang ze maar gelukkig is' zei Blake lief. Ik keek hem liefdevol aan en hij legde zijn armen om mijn middel en ik legde mijn armen om mijn zijn hals. Ik ging dichterbij en ik voelde de zachte lippen van Blake!

We gingen zitten op het sneeuw en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik voelde me eigenlijk niet zo goed. Ik denk dat Blake het ook door heeft want hij raakte voor eventjes mijn wang aan. 'Gaan we maar terug naar het paleis?' Vroeg Blake. Ik knikte en Blake stond op, ik stond met moeite op, ik voelde me duizelig. Ik kon mijn evenwicht niet houden en ik voelde twee armen om mijn middel, het was Blake. 'Gaat het wel lieverd' vroeg Blake bezorgd. Voor ik iets kon zeggen werd alles zwart.