Ik dacht dat ik wist wie ik was. Alles was één groot leugen. Ken je dat gevoel dat je alles hebt maar dat je eigenlijk niets hebt? Dat je alles over jezelf weet maar eigenlijk helemaal niets weet? Nee? Op begin ik ook niet.
Ophelia is een meisje va...
Pov. Elisabeth Ik lag op m'n bed, ik zat na te denken is dit de juiste beslissing? Ik wil heel graag naar de ijs dimensie gaan en alles ontdekken, mijn echte ouders beter leren kennen maar aan de andere kant kan ik m'n ouders hier toch niet verlaten. 'Pfff...' zuchtte ik luid, toen hoorde ik geklop op de deur en m'n vader kwam naar binnen. Ik ging gelijk recht zitten en hij kwam naast me zitten. Hij keek me aan en zei 'ik weet dat je heel graag naar de ijs dimensie wilt gaan en dat je je echte ouders beter wilt leren kennen en meisje geloof me ik en je moeder willen je alleen gelukkig zien' ik liet een traan vallen en toen gaf m'n vader me een knuffel en ik knuffelde hem terug. 'Dank je pap' zei ik.
Toen stond m'n vader op en voor hij de deur dicht deed zei hij 'niet vergeten we willen alleen dat je gelukkig bent en wat je beslissing ook is we zullen altijd van je houden' ik schenkte hem een glimlach en hij deed de deur dicht. Ik ging terug op m'n bed liggen en begon te zingen. Ik weet dat het raar klinkt maar als ik zing dan vergeet ik al m'n zorgen. Ik zong terwijl ik aan Blake dacht, al die problemen en toch moet ik aan Blake denken.
'''It's such a funny thing How nothing's funny when it's you You tell 'em what you mean But they keep whiting out the truth It's like a work of art That never gets to see the light Keep you beneath the stars Won't let you touch the sky'''
(Dit is de liedje dat Elisa aan het zingen was)
Toen hoorde ik m'n gsm, ik had een bericht.
Blake: Alles komt goed x
Ik schrok, hoe kan Blake nu weten wat er aan de hand was? Of zou hij iets anders bedoelen? Zou hij hier ergens zijn ik keek m'n kamer rond als een gek maar toen dacht ik zou het de liefde zijn? 'Uggg Elisa stop, wat gaat Blake even aan jou denken' zei ik tegen mezelf. Maar ik kreeg wel een goed gevoel van zijn bericht. Toen viel ik eindelijk in slaap terwijl ik aan Blake dacht.
*volgende dag*
Ik werd wakker door m'n telefoon en nam gelijk op zonder te zien wie ik aan de lijn had. 'Hallo met Elisabeth' 'Heey ik ben het Daniella' 'oh heey ja ik was nog aan het slapen' zei ik en ik heb haar alles verteld over gisteren. Ze was geschrokken maar aan de anderen kant was ze blij omdat ik m'n echte ouders heb gevonden. Toen besloot ik om Stella ook te bellen en haar alles te vertellen, ze nam gelijk op en ik vertelde alles. Ze was ook geschrokken maar ze was ook blij dat ik m'n echt ouders heb gevonden. Ik besloot om te gaan douche. Na dat ik gedoucht heb droogde ik m'n haren en ging voor m'n klerenkast staan, ik keek even uit het raam het was prachtig weer dus ik besloot om voor een beige witte jurk te gaan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Vandaag was het de dag, dat ik een grote stap ik m'n leven zal zetten, ik heb besloten om toch met m'n echte ouders mee te gaan. Ik ging naar beneden en zag m'n ouders ik gaf ze een kus en ging aan tafel zitten. We hebben gezellig gepraat, gelukkig vroegen m'n ouders niet wat ik heb besloten. Maar ik had het gevoel dat ze wisten dat ik zal vertrekken.
Toen hoorde ik de bel m'n hard ging sneller slaan. Het waren m'n echte ouders, we gingen naar de woonkamer en het was heel stil een ongemakkelijke stilte. Toen kwam m'n moeder (niet m'n echte moeder) met thee en koekjes. Toen begon m'n echte vader met praten 'we weten dat je hier hebt geleefd en dat je de mensen die je hebben opgevoed niet wil verlaten, we zullen je beslissing accepteren maar we zullen het waarderen als je met ons meegaat je bent namelijk ook ons dochter, Elisabeth wat is je beslissing?' Ik zag dat iedereen m'n kant op keek en ik keek naar m'n ouders, de mensen die me hebben opgevoed en ze knikte.
Ik ademde diep en zei 'inderdaad ik vond het heel moeilijk om een beslissing te maken, ik moest kiezen tussen m'n ouders en m'n echte ouders en ik hoop dat ik een juiste beslissing heb gemaakt' ik keek m'n ouders aan en ze knikte. 'Ik heb besloten om toch mee te gaan' ik zag dat m'n echte ouders blij waren en ik keek m'n ouders aan en tot mijn verbazing waren ze ook blij, ze waren blij om mij.
Ik voelde de tranen opkomen maar ik probeerde ze tegen te houden. 'Ik heb inderdaad besloten om mee te gaan maar dat betekent niet dat ik jullie zal vergeten, ik zal jullie altijd komen bezoeken, ik zal van jullie blijven houden' zei ik met een brok ik m'n keel en deze keer kon ik m'n tranen niet tegen houden en toen gaven m'n ouders (de mensen die me hebben opgevoed) me een knuffel. 'Wij zullen je ook nooit vergeten, maar meisje vergeet niet we houden van je' zei m'n moeder. 'Je was de beste dochter die we ons ooit konden inbeelden ik hou van je' zei m'n vader en dat was de eerste keer dat ik hem zag huilen, mijn hart brak. Ik zag dat m'n moeder ook tranen kreeg, m'n echte vader schraapte z'n keel waardoor hij ons aandacht kreeg en zei 'ik denk dat het tijd is en als laatste wil ik jullie nog bedanken om m'n dochter op te voeden, we weten niet hoe we jullie terug moeten bedanken en als jullie iets nodig hebben of als jullie Elisabeth willen zien dan kunnen jullie ons altijd contacteren' ik keek m'n echte vader aan en lachte naar hem, dat was zo lief van hem. 'U hoeft ons helemaal niet te bedanken, we hebben Elisabeth opgevoed alsof ze onze eigen dochter was' zei m'n vader en hij gaf me een knipoog. Ik lachte en we liepen naar de deur, dit is nu het moment, het moment om afscheid te nemen van m'n ouders en om een nieuw leven te beginnen.
Ik zag dat m'n moeder tranen kreeg en gaf haar een knuffel. 'Mam ik zal je nooit vergeten en ik kom jullie altijd bezoeken en ik hou van je' zei ik met tranen en m'n moeder duwde me nog harder tegen haar aan. Toen zag ik m'n vader ik zag dat hij zijn tranen probeerde in te houden, maar dat lukte hem niet en ik vloog op hem af en gaf hem een knuffel. 'Pap ik hou van je, ik zal je nooit vergeten, ik zal jullie nooit vergeten en ik kom zo vaak mogelijk naar hier en we kunnen ook contact maken' zei ik huilend. M'n vader keek me aan en zei 'meisje van me je bent de beste wat me ooit is overkomen, ik hou ook veel van jou en vergeet niet ik en je moeder zijn er altijd voor je, we zullen je nooit vergeten' de tranen bleven stromen, ik kon ze niet verlaten, ik kon het gewoon niet. Als laatste zei ik nog 'jullie waren de beste ouders die iemand zich kon wensen'.
Toen was het echt tijd om te vertrekken, m'n koffer zat al in de limousine en ik zat daar huilend in de limousine ik zag dat m'n ouders nog naar me zwaaide en ik zwaaide terug. 'Ik zal jullie nooit vergeten' zei ik zacht.
