Ik dacht dat ik wist wie ik was. Alles was één groot leugen. Ken je dat gevoel dat je alles hebt maar dat je eigenlijk niets hebt? Dat je alles over jezelf weet maar eigenlijk helemaal niets weet? Nee? Op begin ik ook niet.
Ophelia is een meisje va...
Pov. Elisabeth We gaan zo vertrekken, ondertussen heb ik gedoucht want eerlijk gezegd ik zag er niet uit. Ik heb ook andere kleding aan. 'Eindelijk naar huis!' Zei ik met een glimlach. Ik kan niet wachten om terug te gaan, mijn ouders terug te zien, mijn beste vriendinnen, het paleis.
'Ben je klaar om te vertrekken, lieverd'. Vroeg Blake. Ik knikte. 'We kunnen vertrekken!' Zei Blake tegen één van de mannen. We gingen het paleis of wat het ook was uit en we liepen een auto in. Terwijl we reden keek ik uit het raam, de natuur is prachtig hier. De bomen, de bloemen, blauwe lucht. Alsof ik in een sprookje terecht ben gekomen. Na een paar minuten stopte de auto. 'Zijn we er al?' Vroeg ik verbaasd. Blake schudden zijn hoofd.
'Nee nog niet lieverd, we gaan eerst langs iemand zodat je je kan omkleden of wil je zo naar het paleis?' Ik bekeek mezelf, hij had gelijk ik kon toch niet met een t-shirt en joggingbroek naar het paleis gaan. 'Ja je hebt gelijk', antwoordde ik op zijn vraag. We stapte af en ik volgde Blake. Blake belde aan en na een paar minuten deed een jong meisje de deur open, ik gok dat ze wat ouder is dan mij, ze was best knap. Toen ze Blake zag trekte ze hem gelijk in een knuffel. Wie is zij? En waarom een knuffel?
'*kuch kuch*' hoestte ik zodat ik hun aandacht kon winnen en wat ik nog altijd niet begrijp is dat hij knuffelt met een andere vrouw en nog wel voor mij! Dit klinkt misschien een beetje jaloers, maar dan nog.
'Oh hey, jij bent zeker Elisabeth?' Zei het meisje. Ik keek haar vragend aan hoezo kent ze me naam. 'Oh wat stom van me, ik ben helemaal vergeten om jullie aan elkaar voor te stellen, lieverd dit is Laura en Laura dit is Elisabeth', legde Blake uit. 'Aangenaam kennis te maken Elisabeth'. NJa aangenaam kennis te maken Laura', zei ik snel. 'Kom maar naar binnen.' We gingen naar binnen en we volgde haar tot de woonkamer. 'Ga maar zitten hoor, doe alsof je thuis bent', zei ze vrolijk.
'Elisabeth ik heb veel over je gehoord van Blake', begon Laura het gesprek. 'En trouwens ik ben de beste vriendin van Blake, we zaten vanaf de kleuterklas op dezelfde school en zo...' zo bleef ze een tijdje praten, eerlijk gezegd hoor ik niets en kan ik me ook niet concentreren, want ze blijft maar Blake aanstaren. Ik zag dat Blake iets zei maar ik kon het gewoon niet horen en sinds wanneer heeft Blake een beste vriendin en waarom beste vriendin? Pff...Elisa doe eens normaal, waarom reageer je zo jaloers je weet dat Blake van je houdt, alleen maar van jou.
'Ja je hebt gelijk, het zal vast zeker niets zijn'. Opeens werd het stil, oh shit ik heb het toch niet luid gezegd, waarom praat ik nu weer tegen mezelf? 'Eeeuh sorry, het was niet de bedoeling om luid te praten, het waren mijn gedachtes.' Dit klinkt vast heel vreemd. Wat zeg ik nu? 'Laura mag ik even naar de wc?' Vroeg ik snel zodat ze het vergeet. Ze denkt vast en zeker dat ik niet honderd ben in m'n hoofd. 'Tuurlijk! Je moet de gang in en dan de tweede deur rechts.' Ik knikte en glimlachte naar haar.
Ik ging de gang in en nam de tweede deur rechts, ik deed de deur open en ging de badkamer in. Ik keek in de spiegel. 'Ik zie er echt niet uit!' Zei ik weer tegen mezelf. Ik deed de kraan open en maakte een kom met mijn handen en spoelde mijn gezicht af zodat ik weer wakker word en niet zo maar tegen mezelf gaan staan praten. Ik droogde mijn gezicht af en ging weer richting de woonkamer.
Ik wou net naar binnen gaan maar ik hoorde Laura praten. 'Amai Blake, je ziet er echt goed uit en is ook lang geleden dat we elkaar hebben gezien!' Zei ze. 'Eeeh...Dankje' antwoordde Blake. 'Nou, ga je me nog vertellen wie dat meisje is?' 'Ze is m'n vriendin! Maar dat wist je toch al, maar ik ga even naar Elisabeth'. 'Ja ga maar' antwoordde ze en ze rolde met haar ogen. Juist wanneer Blake opstond, besloot ik om maar naar binnen te gaan. 'Gaat het lieverd?' Vroeg Blake bezorgd weeral. Terwijl hij mijn hoofd vast nam. Kan je het dan zo erg zien aan mijn gezicht. 'Nee er is niets, maak je maar geen zorgen'. Hij keek me even aan en knikte. We gingen terug zitten en jullie raden het al Laura begon weer te praten.
Na een paar dikke vijf minuten werd er op de deur van de woonkamer geklopt, gelukkig.'Eeh meneer, we hebben gevonden wat u zocht', zei één van de mannen van Blake. Blake knikte en zei 'Breng het maar'. Het was een zak, maar wat er in zit weet ik nog niet. 'Lieverd, wat zit er in?' Vroeg ik nieuwsgierig. 'Een jurkje voor jou, je kunt je hier opfrissen en dan kan je je ook omkleden Oke?' Ik knikte, wat is hij toch lief. Ik volge Laura richting haar kamer. 'Dit is mijn kamer en daar is er een grotere badkamer, daar mag je ook douche. Ik knikte en bedankte haar.
Ik ging de badkamer in en ging douche.
~30 minuten later~ Ik liep de douche uit en droogde mezelf op, dan droogde ik mijn haren en toen zag ik een föhn en een stijltang. Dus besloot ik om eerst mijn haren te föhnen en dan mijn haren te stylen. Na 10 minuten was ik klaar met mijn haar, nu nog het jurkje aan doen die me Blake gaf. Ik nam de zak en deed hem open en ik zag een simpele maar mooie jurk.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het jurk is prachtig, ook al is het maar een simpele jurk. Eindelijk na al die tijd weer eens een normale jurk. Ondertussen ben ik nu in de slaapkamer van Laura mezelf aan het bekijken in de spiegel. Opeens werd er op de deur geklopt. 'Binnen' riep ik en ik zag dat het Blake was. Hij kwam naar me toe en gaf me een kus op mijn voorhoofd. 'Ik weet dat het maar een simpele jurk is, maar het staat je prachtig', zei Blake lief. 'Ik hou van simpele jurken, dus geen gemaar', zei ik vrolijk. Hij keek me diep in me ogen aan en hij kwam dichter en kuste zacht en teder mijn lippen en ik kuste hem natuurlijk terug.
