Everything is a choice!

5. De sleutel naar genezing.

Pov. Ophelia

Ik stak mijn hand in de struik en ik voelde iets glibberigs met schubben langs mijn hand. Ik wilde het net uit schreeuwen en mijn hand terugtrekken omdat ik niet wilde weten wat voor wezen er daarachter schuilt, maar ik werd in de struik getrokken door het wezen. Ik schreeuwde het uit. Ik kwam in de struik terecht en de takken begonnen mij één voor één te prikken. Ik wil wedden dat mijn gezicht en armen vol met schrammen staan. Ik voel ze gewoon op mijn lichaam, op mijn gezicht, de drukte die ik voel op mijn huid dat aangeeft dat er iets niet klopte of iets verkeerd is met de structuur. Er is iets bijgekomen, en nu zal het een stuk van mij zijn. Stomme takken. "Ophelia, rustig." Hoorde ik een stille stem fluisteren. Ik zocht met mijn ogen naar de oorsprong van de stem, maar ik kon niets zien omdat het al wat aardig donker was. Ik probeerde mijn adem in te houden. Ik word vandaag ontvoerd, vandaag zal ik niet thuis geraken. Wat bezielde me? Waarom was ik nieuwsgierig? Wat had ik verwacht? Ik probeerde van mijn plek op te staan, maar het was zo krap dat ik niet eens kon bewegen. Het leek wel alsof deze struik mij heeft ingeslikt. Na heel lang proberen hoorde ik de stem weer: "Dat gaat echt niet helpen." Ik keek op, de stem, het komt me bekend voor. Ik doorzocht mijn hersenen, mijn herinneringen maar kon geen link leggen, de stem klonk te vaag. "Wie ben je?" Vroeg ik uiteindelijk nadat ik zag dat het inderdaad geen zin had om wat dan ook te doen. Hij grinnikte. "Ophelia, ben je me nu al vergeten?" Antwoordde hij op mijn vraag. Ik fronste. Ik ken die stem, een stem zo zacht en ongewoon. Een stem die niet herkenbaar is maar toch ook weer wel. Elvi. Het is Elvi. "Elvi. Ben jij het?" Vroeg ik vol ongeloof. Hij kwam tevoorschijn. "Ophelia, dat is lang geleden." Zei hij met een glimlach. Ik glimlachte terug en nam Elvi in mijn armen. Elvi is een klein wezen, een wezen met schubben, dat is zijn uiterlijk om niet gezien of herkend te worden. Hij leek wel op een kleine draakje. Hij behoorde tot de Teagan wezens. Teagan, een wezen dat de mensheid op aarde niet kende. Elvi keek me met een glimlach aan. "Hoe is het met je? En met de rest?" Vroeg ik benieuwd naar iedereen. 

Het is al een tijdje geleden dat ik iets van ze had gehoord. Hij keek me aan en ik zag iets in zijn ogen, zijn glimlach verdween. "Sorry van net, maar we hebben je nodig." Antwoordde hij serieus. "Is er iets gebeurd?" Vroeg ik. "We werden vandaag wakker met slecht nieuws." Begon hij zijn verhaal. Ik ging recht zitten en wachtte af. "Élodie werd ziek wakker vandaag. We dachten niet dat het ernstig zou zijn, we dachten dat ze misschien alleen verkouden was. Maar toen werd Sirgún ook ziek, gevolgd door al de rest van ons dorp. We worden allemaal één voor één ziek, onze kracht neemt af waardoor we niet opzoek kunnen gaan naar de remedie." Ik keek hem vol ongeloof aan. "Iedereen is ziek? Hoe is het met jou?" 

"Ik ben nog niet geraakt met de virus, maar het zal snel mijn beurt zijn. Ik heb niet genoeg  tijd om opzoek te gaan naar de remedie, dus dacht ik dat jij ons misschien kunt helpen. We hebben iemand die een lange tijd kan staan en een kleine reisje voor ons kan maken. Want wij, de Teagan, hebben niet zoveel kracht om de queeste zelf af te kunnen leggen." Hij keek me vol ongeloof aan. "Wat een verhaal." Reageerde ik terwijl ik zijn verhaal even analyseerde. Opzoek gaan naar een remedie. Ik? Ophelia? "Waar is de remedie? Wat is de remedie zelfs?" Vroeg ik aan Élvi. "Daar kan ik nu geen antwoord op geven, je moet met mij meekomen naar ons dorp waar dat Lícia, de Teagan koningin, het allemaal zal uitleggen. Zij zal uitleggen wat de reden is van dit virus en waar je opzoek moet gaan. Natuurlijk moet het allemaal jouw keuze zijn om mee te werken, je mag zelf kiezen want het zal geen makkelijke missie zijn. Ik keek Élvi aan en glimlachte. "Ik zal jullie altijd helpen." En nam hem in een knuffel. Hij was blij, tevreden en opgelucht. "Ik ben je heel mijn leven dankbaar." Antwoordde hij terwijl hij mij terug knuffelde. "Niet al te vroeg juichen, ik moet de remedie nog wel eerst vinden en ik heb een gevoel dat het niet zo makkelijk zal worden als je zou denken."

"Geen paniek, Lícia zal je wegwijs maken en je helpen." Klonk hij vrolijk. Ik keek hem aan en zag dat hij zo gelukkig was dat het aanstekelijk was. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Een remedie zoeken klinkt verre van normaal. "Laten we anders maar vertrekken." Reageerde Élvi. Ik knikte en wilde de struik verlaten maar er was geen uitgang. "Geen paniek, de uitgang zal zo tevoorschijn komen. Ik zal alleen vertrekken naar het dorp, dan zie ik je straks." Antwoordde hij mijn blik. Ik knikte en zei hem gedag en hij vertrok. Hij zou alleen vertrekken anders zouden mensen hem zien en dat is niet de bedoeling. Opeens stond er een opening in de struik. Ik verliet de struik zo snel mogelijk, bang dat het weer zou sluiten. Ik stond op en plukte elke tak en elke blad van me weg. Oké, nu naar mijn fiets en naar het bos vertrekken. De bos bevindt zich dicht bij mijn huis, het is een dik kwartier stappen en dan is er een kleine ingang waar je het bos in kunt.