Everything is a choice!

Deel 57

Pov. Elisabeth
Ik zit nu in de tuin, op een schommel. Wat hield ik van deze tuin. Ik heb hier zoveel herinneringen. Ik heb het hier echt gemist. Ik heb het gemist om normaal te zijn, om normaal behandelt te worden. Hier ben ik maar een normaal mens, ik word gezien als een normaal meisje van 18 jaar. Maar in de dimensies word ik gezien als 'de ijsprinses'. Ik zuchtte. Opeens voelde ik dat er iemand naast me kwam zitten en dat de schommel een beetje inzakte. Ik keek naast me en zag dat het Blake was. Ik glimlachte en hij glimlachte terug. 'Je hebt echt leuke en lieve ouders.' Zei hij terwijl hij zijn arm om me heen zette en ik mijn hoofd op zijn schouder zette. Ik glimlachte. 'Anders dan mijn echte ouders.' Maakte ik zijn zin af. Ik zag dat hij fronste. 'Hoe bedoel je?' Vroeg hij. Ik keek voor me uit, naar een boom. De boom waar ik altijd in klom en waar ik altijd van afviel. De boom dat me hoop gaf. De boom dat me leerde om door te zetten, de boom dat me sterker maakte. Het was mijn lievelingsboom. Ik lachte en keek Blake aan en zag dat hij me aanstaarde.

Hij legde een verloren lok haar achter mijn oor. En ging dan zacht over mijn wang, hij kwam dichter en zette voorzichtig zijn lippen op de mijne. Onze lippen bewogen als muzieknoten, het deed m'n hart sneller kloppen en het gaf me kippenvel over mijn hele lichaam. Dit gevoel wil ik nooit meer kwijt. Het gevoel dat ik gewild ben, dat er iemand echt van me houd. Er verscheen weer een glimlach op m'n gezicht. Blake keek me aan en glimlachte ook. 'Weet je dat je mooier bent als je lacht.' Zei hij en keek me diep aan. Ik voelde dat m'n wangen licht gloeide. 'Ik wil dat je altijd gelukkig bent.'
'Zolang je bij me blijft, zal ik altijd gelukkig zijn.' Antwoordde ik.

——
Ik lig nu in bed, in mijn 'oude' kamer, kijkend naar het plafond met naast me een slapende Blake. Morgen komen Daniella en Stella en maken we er een meiden dagje van in de mensenwereld. Ik heb het hier echt gemist. Vandaag was het echt een leuke dag, ik en mijn ouders hebben bijgepraat, over alles wat er in de twee jaar gebeurde. En we hebben veel gelachen en geknuffeld. Ik voelde opeens Blake's arm mij dicht tegen hem aan duwen. Ik draaide mijn gezicht naar hem toe en zag dat hij me aankeek. 'Lieverd, waarom ben je nog wakker?' Vroeg hij bezorgd. 'Ik zat gewoon even te denken aan vandaag.' Antwoordde ik. 'Ben je niet moe?' Zei hij terwijl hij met mijn haar speelde.
'Een beetje.' Zei ik terwijl ik genoot van zijn aanraking. Ik voelde me slaperig worden. 'Slaapwel prinses.' Hoorde ik Blake fluisteren in m'n oor. 'Slaapwel', antwoordde ik en viel zo in slaap.

-volgende dag-

Ik opende mijn ogen en keek rond en verscheen een glimlach op m'n gezicht bij het beseffen waar ik was. Blake lag niet meer naast me. Ik stond op, deed mijn ochtendroutine, kleedde me aan en liep mijn kamer uit op naar beneden. Ik liep de trap af, de gang in en voor ik de deur wilde openen hoorde ik mijn vader praten. 'Ik zie dat ze van je houdt en daarbij wil ik dat je me beloofd haar altijd lief te hebben, haar altijd te beschermen, altijd bij haar te zijn en haar niet in de steek te laten.'
Ik lachte. Ik hoorde dat Blake zijn keel schraapte en zei 'Ik wil niets anders, ik wil voor eeuwig bij haar zijn en haar lief hebben, haar beschermen en haar gelukkig maken.'

Oh my goodness! Super lief. Ik voelde m'n hart sneller kloppen. Ik klopte op de deur aan en liep de woonkamer met een glimlach binnen en begroette iedereen. We hebben gezamenlijk ontbeten en heel wat geklets.

-Paar uur later-

Daniella en Stella zullen er binnen een paar minuten zijn. Ik kan niet wachten om ze te zien. Ik wil zo graag bijpraten, het is zo lang geleden dat we echt met elkaar hebben gepraat. Opeens ging de deurbel. 'Dat zullen Daniella en Stella zijn.' Riep ik enthousiast en liep naar de voordeur en opende het. Ja, het waren inderdaad Daniella en Stella. We knuffelde elkaar plat en herhaalde dat we elkaar echt hadden gemist. 'Het is zo lang geleden dat we in je huis waren.' Zei Stella terwijl we naar de woonkamer liepen. 'Ja, inderdaad.' Antwoordde Daniella en ik knikte.

We liepen lachend de woonkamer in en opeens hoorde ik dat de meisjes stil werden. Hmmm...verlegen? Ik denk het niet, ze zijn hier zo vaak geweest. Ik keek hun aan en volgde hun blik en zag dat ze Blake aankeken. 'Is er iets?' Vroeg ik. Ze schudden tegelijk met hun hoofd en begroeten mijn ouders uitbundig, wat best wel grappig was om te zien. Nu gingen ze Blake begroeten maar ze gaven elkaar maar een slappe hand. Is er iets gebeurd toen ik er niet was?