Everything is a choice!

3. Misschien.

Ophelia's perspectief:

Top. Wanneer ik weg wil en wanneer ik dacht dat ik hem niet zou spreken of tegenkomen staat hij voor mij. Ik zuchtte. Ik keek hem niet begrijpend aan. Hij keek me even diep in de ogen, waardoor het gevoel terug kwam, het gevoel dat ik voor hem had. Alle momenten kwamen weer in me, alsof ik ze nooit had gewist. Ik verbrak het oogcontact. Waarom doet hij dit? Waarom? Ik wil zijn stem niets eens meer horen, want ik weet dat er van alles gaat gebeuren, dat er nog meer herinneringen vrij zouden komen, dat alle pijn weer naar boven zal komen.

"Dag Ophelia." Begon hij met praten terwijl hij zijn handen op mijn stuur rustte. "Het is een tijdje geleden dat we elkaar voor het laatst zagen." Voegde hij enthousiast toe nadat hij geen reactie van me kreeg. Zijn stem echode in mijn hoofd, zijn stem waar ik toen geen genoeg van kreeg veranderde naar een stem waar ik helemaal niet meer tegen kon, een stem dat ik haat. Ik rolde met mijn ogen. Ik heb geen zin in dit, ik wil gewoon weg van hem, weg van iedereen. "Cassian, niet vandaag. Ik wil gewoon weg." Zuchtte ik. Hij keek me aan en lachte. "Het klinkt alsof je me totaal niet hebt gemist. Ik ben er zeker van dat dat niet helemaal het geval is, zeker niet na de laatste keer, als je weet wat ik bedoel." Zei hij knipogend. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik keek hem vol ongeloof aan. Hoe durft hij dit nog zonder probleem op te noemen. Hoe durft hij erover te praten, na alles wat hij heeft gedaan. "Cassian, wat wil je nu?" Vroeg ik en ik kreeg een brok in m'n keel nadat ik zijn naam uitsprak. Cassian. Een naam dat ik toen heel speciaal vond en naam waar ik dol op was, en nu had ik gewoon een hekel aan die naam. "Ik wil gewoon weten hoe het me je is en hoe je leven was de afgelopen jaren." Antwoordde hij simpelweg. Ik fronste, hij zag het en zette een stap dichter naar me toe. Er speelde van alles in mijn hoofd. Het leek wel alsof al mijn hersencellen tegen elkaar waren, alsof ze opzoek waren naar de reden, waarom Cassian nu met me in gesprek is en hoe ik dit zo maar toe laat. Ik zuchtte en maakte aanstalten om te vertrekken maar hij hield me tegen door het stuur vast te nemen en ging dichter bij me staan. Hij ging met zijn vinger langs mijn wang, net als de laatste keer, voor de ijssalon. Mijn hart begon sneller te kloppen, ik voelde elke zenuwcel in mijn lichaam verstijven. Mijn ademhaling werd steviger, omdat die ene herinnering naar boven kwam, het moment waar alles eindigde en de waarheid naar boven kwam. Bij het besef dat zijn hand nog steeds bij mijn wang lag, klapte ik zijn hand weg en zette een stap naar achteren. "Cassian, wat doe je? Vind je het zelf kunnen om me na al die tijd zo te benaderen?" Vroeg ik. Hij lachte en keek me geamuseerd aan. Hij geniet hier echt gewoon van.

"Ik dacht dat we iets speciaals hadden, dat is de reden dat ik je zo benader. Toen ik je vandaag in de klas zag zitten, kwamen al onze leuke en mooie herinneringen weer naar boven en eerlijk ik mis ze wel. Ik mis jou en misschien hou ik nog wel van jou." Reageerde hij nog steeds lachend. Ik keek hem vol ongeloof aan. Hij is weer een spel met me aan het spelen.

"Je hebt het recht niet om te zeggen dat je van me houdt, na alles wat je hebt gedaan. Dacht je nu echt dat ik zomaar terug naar je zou lopen. Cassian, ik snap je niet. Was jij niet degene die een spel speelde, was jij niet degene die iedereen wilde bewijzen dat je elke meisje kon krijgen. Ik snap het niet meer. Na drie jaar ben je er weer en zeg je dat je me wilt. Wat denk je wel niet? Dat ik jouw speelgoed ben? Dat ik altijd aan je voeten zou liggen? Je had me, je had een kans maar nu is het voorbij. Je bent mijn hart uit." Begon ik hysterisch te vertellen.

"Dat kan helemaal niet." Antwoordde hij arrogant en er verscheen weer een grijns op zijn gezicht. Ik haat zijn stomme grijns. Waarom moet hij altijd grijnzen? "Wat kan niet?" Vroeg ik niet wetend waarom hij zo reageerde na mijn hele uitleg.

"Het kan niet dat je niet meer van me houdt." Ik keek hem niet begrijpend aan en begon te lachen. "Je bent toch niet serieus bezig? Na alles wat je me aan hebt gedaan denk je dat ik nog van je hou? Mijn liefde voor jouw is veranderd naar haat. Cassian, accepteer het maar." Ik kon het niet meer inhouden, ik duwde hem aan de kant en vertrok richting de dansstudio. Dit is wat ik nodig had. Een afsluiting van al dat gedoe. De enige plaats waar ik momenteel wil zijn is de dansstudio. Ik wil even alles vergeten en dat zal ik doen door het dansen. De dansstudio is niet zo ver van school, het is een halfuurtje fietsen.