Everything is a choice!

Deel 52

Pov. Elisabeth

Mijn tranen hadden ondertussen hun plaats gevonden. Ik knuffelde Blake stevig, bang om hem weer te verliezen.

Ik snoof z'n vertrouwelijke geur op, wat had ik hem toch gemist. Na een tijdje lieten we elkaar los, Blake keek me aan en legde zijn hand op m'n wang waardoor er kippenvel door heel m'n lichaam ging. 'Elisabeth..het spijt me voor alles, ik had geen controle over m'n lichaam, ik....' Begon Blake. 'Het is al goed, ik begrijp waarom je hebt gedaan wat je hebt gedaan.' Onderbrak ik hem. Hij veegde met zijn duim m'n tranen weg. 'Ik heb je echt gemist.' Zei ik terwijl er meer tranen hun weg vonden. Hij nam me in zijn armen, en troostte me. 'Ik heb jouw ook gemist.' Zei Blake zacht. Ik wil voor eeuwig in z'n armen liggen, ik wil niet dat hij me los laat, ik wil niet meer dat hij me verlaat.

Ik keek hem aan, nog altijd niet gelovend dat hij hier echt staat, denkend dat het een droom is. Hij was toch dood? Ik keek hem nog een keer aan, ik zag dat hij fronste. 'Lieverd wat is er?' Vroeg hij bezorgd. Hij was ook altijd bezorgd. Ik weet het niet meer, ik weet niet meer wat ik moet geloven. Ik zag dat Blake een stapje dichter zette, ik zette gelijk een stapje naar achter. Hij stopte en keek me aan.

'Dit is weer gewoon een droom, je bent niet echt.' 
'Je.bent.dood.' En daar kwamen de tranen weer.
'Het is niet..echt.' Ik wil dit niet meer meemaken, al het verdriet en de pijn die ik voelde. Ik voelde twee armen me stevig vasthouden. Het was Blake.

'Ik weet dat het moeilijk is om te geloven.' Zei hij zacht. 'Oke, ik denk dat het nu wel tijd is, jullie kunnen dit later wel bespreken.' Zei de Orian opeens. Ik zuchtte en liet Blake los, ik veegde m'n tranen weg. 'Ik ben klaar.' Zei ik op mijn beurt en met een trillende stem. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg Blake.

'Oh Blake, jouw Elisabeth ruilde haar krachten in voor jouw.' Antwoordde de Orian op Blake zijn vraag. Blake keek me aan, verrast. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar ik was juist voor hem. 'Je kunt beginnen, maar de andere deal moet ook nog door gaan.'

'Elisabeth je hebt m'n woord, er zal geen oorlog meer komen, ik zal iedereen met rust laten, iedereen zal in vrede leven.' Zei de Orian.

Ik keek haar aan en fronste. 'Ik heb één vraag die de hele tijd in m'n hoofd rondspookt en waar ik graag een antwoord op wil.' Ze keek me aan en knikte. 'Waarom hem je m'n krachten nodig?' Vroeg ik. De Orian zuchtte.

'Omdat je zo aandringt, met jouw krachten kan ik naar een hele speciale dimensie, anders dan alle dimensies hier. Ik moet erheen om...m'n zus te redden. Ik weet niet hoe ze daar is geraakt of door wie en daarom heb ik je krachten nodig om haar te helpen.' Zei ze met een tikkeltje emotie in haar stem.

Misschien is de Orian toch een lieve wezen?
'Oke, ik ben er klaar voor.'

'Elisabeth ben je zeker dat je dit wilt doen?' Voeg Blake. Ik negeerde hem.

'Oke struik je armen.' Ze pakten m'n handen vast. Ze sloot haar ogen en ik deed hetzelfde. 'Concentreer je op je krachten, zorg ervoor dat ze allemaal één worden, bundel ze samen.'

Ik concentreerde me en voelde een krachtig energie door m'n lichaam, ik probeerde ze allemaal samen te brengen en probeerde ze door te geven, de Orian zei nog een spreuk en ik voelde letterlijk al m'n kracht verdwijnen. Ik opende m'n ogen en zag dat we ergens midden in de kamer aan het zweven waren en juist wanneer het laatste stukje kracht m'n lichaam verlaat, was al m'n kracht weg en voelde ik me slap, ik kon m'n ogen niet open houden. Ik sloot m'n ogen en voelde dat ik naar beneden viel maar ik kon niets doen, ik wachtte op een harde knal maar de duisternis nam het van me over vooraleer ik iets kon voelen.

Pov. Blake

Ze heeft haar krachten voor me opgeofferd, na alles wat ik haar heb aangedaan. ik verdien dit niet, de manier waarop ze me behandelt, ik verdien het niet. Ik heb haar zoveel pijn bezorgd, ik heb haar laten lijden. Ik keek naar Elisabeth en de Orian ze zweven in het midden van de kamer, na een tijdje ze te hebben bestudeert, zag ik da Elisabeth opeens naar beneden stortte, gelukkig met m'n vampieren snelheid kon ik haar juist op tijd vangen. Ze voelde zo licht aan, haar lief gezichtje was een beetje bleek.

'Wat is er hier gebeurd?' Hoorde ik en al te bekende stem. Ik draaide me om en zag Milan voor me staan. 'Wat is er met haar gebeurd?' vroeg hij paniekerig. Hij voelde aan haar wang en stopte even en keek me aan. 'Ze heeft het toch niet gedaan?' vroeg hij. Waarom is hij zo bezorgd om haar? Waarom weet hij wat er net is gebeurd? Ik nikte. 'Snel, we moeten hier weg.We moeten haar naar de ziekenploeg brengen.' Begon hij hysterisch te roepen. Ik snapte er niets van maar deed wat er van me gevraagd werd.

——

'Hoe gaat het met haar?' Vroeg ik aan één van de dokters die voorbij liepen. 'Ik kan helaas nog niets zeggen.' Antwoordde hij terug. 'Waarom hield je haar niet tegen?' Riep Milan tegen me.

'Ik wist niet wat er gebeurde, ik had geen idee dat ze haar krachten zou opofferen.' Antwoordde ik rustig terug. 'Wat kan het je eigenlijk schelen?' Vroeg ik op mijn beurt. 'Veel, toen jij er niet was, was ik degene die er voor haar wel was.'
'Door wie zou het komen denk je?'
'Geef je mij nu de schuld?'
'Was het jouw schuld dan niet en waarom moest je perse bij haar zijn, wist je niet dat ze al bezet was?'
'Je verdiend haar niet.'
'Ik verdien haar niet? En wie ben jij omdat te zeggen?'

Ondertussen stonden we tegen elkaar, we konden elkaar wel vermoorden. 'Eh heren, ik heb nieuws over de prinses.' Onderbrak een dokter ons. We draaiden ons allebei om en wachten tot de dokter iets zei.

'We weten niet zeker of ze het gaat halen...'

——————————————————
Heeeyyyy people, wow dat is echt lang geleden. Hoe is het met jullie? Waarom ik niet zoveel heb gepubliceerd?

Ik weet niet, eerst en vooral was het vakantie en heb ik er heel erg van genoten, ik wou dat het nooit zou eindigen. Toen begon school weer en begon de stress weer. Ik had het druk ( I know, een smoes dat ik altijd gebruik) maar ik was echt druk en uiteindelijk heb ik besloten en mezelf gedwongen om te schrijven.  Dus voor alle trouwe lezers het spijt me.

Maar gelukkig ben ik weer back!😄
Ik hoop dat jullie hebben genoten van deze deel en hopelijk tot snel weer.

P.s.: vergeet geen sterretje achter te laten, het klaart altijd m'n dag.❤️