Everything is a choice!

Deel 15

Pov. Blake
Vandaag komt Elisabeth, ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben tot m'n oren verliefd op haar maar het is een onmogelijke liefde. Ten eerst weet ik zeker dat ze iets voor me voelt maar het probleem is we kunnen niet samen zijn en ten tweede ze is het ijs prinses, dat maakt het gewoon nog moeilijker. Pfff...ik heb ook nooit geluk. Toen hoorde ik gepraat, het was de koning en de koningin en toen ik me omdraaide zag ik Elisabeth, ze was prachtig. 'We hebben je nodig' zei een wachter. Ik knikte en ging met hem mee. Verpester, waarom juist nu. Pfff... zuchtte ik luid. Ik had m'n werk af en ondertussen was het tijd voor het avondeten voor de koninklijke familie maar ze gingen in de grote zaal eten. Dat had ik niet verwacht.

Ik wou net naar de keuken gaan maar toen zag ik Elisabeth, ik kon m'n ogen niet van haar af houden zo mooi was ze. 'Wat is er met jou? De laatste tijd ben je niet echt erbij met je hoofd, weet je wel hoeveel keer ik je heb geroepen?' Zei Branco. 'Niets' zei ik droog, toen ik me terug omdraaide was Elisabeth nergens meer te bekennen, ze was zeker al naar binnen gegaan. Toen ik een stap verder zette zag ik opeens Stella en Daniella? Wat doen die hier en sinds wanneer zijn ze geen 'normale' mensen???

Ik wou net naar m'n kamer gaan om uit te rusten maar toen hoorde ik m'n naam. 'Blake, de koning wilt je spreken' zei een wachter. Ik knikte en volgde hem. Toen we aankwamen bij de woonkamer klopte ik aan. 'Binnen' zei de koning. Ik ging naar binnen en zag Elisabeth. Ze draaide zich om en toen ze me zag keek ze me geschokt aan. 'Blake?' Zei ze zacht en geschokt.

Pov. Elisabeth
Hoe, wat doe hij hier nu weer. Hij maakte een reverence en bleef me maar aankijken. Ik zag dat m'n ouders recht stonden. 'We laten jullie wel even alleen' zei m'n vader en ze vertrokken. 'Ben jij degene die me heeft gevonden' zei ik, ik probeerde normaal te klinken maar m'n stem klonk geschokt. 'Ja uwe koninklijke hoogheid' zei Blake. Toen ik zijn stem hoorde kriebelde iets in m'n buik. 'Waarom praat je zo, ik ben het maar Elisabeth' zei ik en ik wees dat hij moest gaan zitten.

Hij ging zitten en keek me aan. 'Waarom zei je niets?'  'Ik kon het niet ik deed gewoon wat er van me gevraagd werd' 'dus alles...alles was gewoon een spel' zei ik nu wat luider. 'Nee zo moet je niet denken, ik wist niet eens dat jij de ijs prinses was maar toen ik wist dat jij de ijs prinses was ...kon ik niets meer doen'  'hoe bedoel je?' Vroeg ik. Hij kwam dichter, ik was voor even weer alles vergeten, ik keek recht ik zijn prachtige blauwe ogen en verdronk in zijn ogen en hij keek ook recht ik mijn ogen en zei 'heb je het dan niet door?' Ik keek hem vragen aan. 'Ik moet de hele tijd aan je denken, alleen maar aan jou, ik kan me niet concentreren, Elisabeth ik hou van je, ik ben tot over m'n oren verliefd op je' ik keek hem alleen maar zwijgend aan maar van m'n hart klopte duizend keer per second, ik voelde weer iets kriebelen in m'n buik. 'Is het dan niet zo bij jou?' Hij keek nog dieper in m'n ogen, wachtend op m'n antwoord. Ik keek even naar de grond en hij nam m'n kin vast waardoor ik recht in z'n ogen keek. Ik vond het altijd al moeilijke om m'n gevoelens te uitten. 'Ja Blake, ik ...ik hou ook van je, ik kan ook aan niets anders denken alleen maar aan jou' eindelijk het was eruit.

Blake keek me verliefd aan, toen kwam hij dichter, te dicht als je het mij vraagt en voor ik het wist voelde ik zijn zachte lippen op de mijne en ik kuste hem terug. Na een paar seconden stopte hij, 'stop waar ben je mee bezig' zei hij meer tegen zichzelf en hij sloeg zijn hand voor zijn voor hoofd. 'Ik kan dit niet, je bent de ijs prinses en ik, ik ben maar een simpele wachter, dit allemaal moest niet gebeuren, het spijt me prinses' ik keek hem aan. 'Dit meen je toch niet? Eerst vertel je me dat je van me houdt dan kus je me en nu zeg je dat het niet kan? Een simpele wachter? Ik ben ook maar een mens, het is niet dat ik een prinses wordt genoemd dat alles zal veranderen, ik blijf Elisabeth en zal nooit veranderen' zei ik nu wat gekwetst maar ook een beetje boos.

'Het spijt me, dit kan gewoon niet' hij maakte nog een reverence en wou net de deur openen en ik zei 'dit had ik niet van je verwacht, ik had mezelf beloofd om geen enkele jongen te vertrouwen en dat ik geen relatie aan zou gaan, maar toen zag ik jou' ik stopte en hapte naar adem 'waarom ben ik zo dom en vertrouw ik iedereen'. Dat waren m'n laatste woorden, ik liep langs Blake en hij keek me aan, ik deed de deur van de woonkamer open en liep snel naar m'n kamer'. Ik deed de deur op slot en plofte op m'n bed. Dit had ik dus niet zien aankomen, eerst zegt hij dat hij van me houdt en dan zegt hij dat hij het niet kan? Maar ik heb mezelf beloofd om voor geen enkele jongen nog een traan te laten, ze zijn het niet waard. Ik ben boos en tegelijk gekwetst. Maar huilen voor een jongen? Dat is niets voor mij!!!

Pov. Onbekende
'De ijs prinses is terug' hoorde ik één van m'n mannen zeggen. 'Ze hebben haar gevonden in de mensenwereld en nu is ze gewoon in de ijs dimensie'  'HAHAHHAHAHAHA' lachte ik gemeen. 'Dit is nu onze kans, ze is tot onze voeten gekomen' zei ik. Iedereen begon te lachen. 'Het plan begint nu!'