Everything is a choice!

4. De waarheid blijft een geheim.

Ophelia's perspectief:

"Over het feit dat Ophelia geadopteerd is." Antwoordde mijn moeder terug. Ik zuchtte en voelde mijn hart harder kloppen. "Waarom praat je zo luid?" Straks hoort Ophelia ons nog." Reageerde mijn vader fel en ik hoorde hem nog zuchtte. Ik liet me rustig zakken op de treden van de trappen. Ik voelde mijn ogen prikken, de tranen wilden eruit. Ik sloot mijn ogen en dacht aan het moment dat ik te weten ben gekomen dat mijn ouders niet mijn echte ouders waren. Dat ik geadopteerd was. Ik was zo dankbaar voor mijn ouders dat ik ze nooit heb verteld dat ik ervan wist.

Ik was elf jaar toen één van de medewerkers van de weeshuis binnenkwam vallen. Teyla. Het moment dat ze ons huis binnenkwam kwam ze me al bekend voor, maar wist niet van waar. Mijn moeder begeleidde Teyla de woonkamer in, ik volgde maar mijn moeder hield mij tegen. "Schatje, waarom ga jij anders niet in je kamer spelen?" Stelde mijn moeder voor en ik als kind knikte heel blij en liep richting de trappen. Toen ik zag dat mijn moeder de woonkamer in liep, draaide ik me om en liep rustig richting de woonkamer. Ik was zo nieuwsgierig en wilde zo graag weten wie die vrouw was, ik ging voor de deur staan en begon mee te luisteren.

"Hoe bedoelt u dat na al die jaren niet alle papieren in orde zijn?" Vroeg mijn moeder bezorgd, bang dat ze haar kleine meisje zouden afpakken. "Ja, er is één document in verband met de adoptie waarbij we de handtekening van u en uw man nodig hebben." Reageerde de vrouw van de weeshuis. Het was even stil. "Jullie nemen haar toch niet van ons weg? Ze is onze dochter." Hoorde ik mijn moeder zacht zeggen en je kon de paniek in haar stem horen. "Geen paniek mevrouw, Ophelia blijft bij jullie." Antwoordde Teyla. Dat was het moment dat ik besefte dat er iets niet klopte, en bij het horen van adoptie, wist ik niet exact wat er aan de hand was. Maar die avond toen mijn ouders mij een slaapkus gaven besefte ik dat ik het meisje was dat geadopteerd is, dat mijn ouders niet mijn echte ouders waren. Dat Teyla het over mij had. Ik keek mijn ouders toen aan en ze glimlachte naar me, alsof ik echt hun dochter was, alsof ik alles voor hen betekende. Vanaf dat moment besefte ik wat voor een geluk ik heb dat ik terecht kwam bij zulke fantastische ouders. Ouders die me altijd hebben behandeld als hun eigen dochter, ouders die me altijd gelukkig probeerde te maken, ouders die echt van me houden. Dat was ook het moment dat ik mezelf heb beloofd om het aan niemand maar dan ook aan niemand door te vertellen. Niemand hoeft te weten dat ik geadopteerd bent, niemand hoeft zich ermee te bemoeien, omdat ze in mijn ogen wel mijn echte ouders zijn.

Ik keek rond en hoorde niets meer in de keuken. Ik ademde diep in en veegde een traan weg die ik blijkbaar had laten vallen. Ik testte even mijn stem en liep de trappen af richting de keuken. Ik klopte aan om aan te geven dat ik in de buurt was en liep naar binnen. De sfeer veranderde onmiddellijk, er verscheen gelijk een glimlach op hun gezichten, waardoor er automatisch een glimlach op de mijne verscheen. Ze houden van me en ik van hun, dat is het belangrijkste. Ik liep naar ze toe en knuffelde ze en ging dan aan tafel zitten voor het avondeten.

Ik sprong op mijn bed en keek naar het plafond en glimlachte. Dankbaar en blij voor alles wat ik in mijn leven hem. Ik stond weer op en kleedde me om in mijn pyjama en liep weer richting mijn bed. Het was een lange dag waardoor ik onmiddellijk in slaap viel.

"Hij had het beloofd. We zouden vandaag opzoek gaan naar de schat die verbogen zit in het paleis. Wij hebben zelfs plannen uitgewerkt om de schat te vinden. Kijk dit is onze kaart." Vertelde ik met pijn in mijn hart wijzend naar de schatkaart. Hij had het mij beloofd, hij was zelf zo benieuwd en enthousiast om samen met mij opzoek te gaan naar de schat. Mijn moeder bekeek mijn kaart en begon te glimlachen.

"Wist je dat je vader en ik al heel lang opzoek zijn naar deze schat, maar we hebben de schat nooit kunnen vinden." Vertelde mijn moeder heel enthousiast. Ik keek haar alleen maar aan. "Misschien kunnen we samen opzoek naar de schat, misschien kon je vader en ik het niet vinden omdat we niet zo slim waren als jij." Reageerde ze lachend, mij proberend te overtuigen om toch op zoek te gaan naar de schat.