Everything is a choice!

Deel 23

Pov. Stella
Het is nu al twee dagen later en we hebben nog altijd niets gehoord van Elisabeth, maar Blake zegt dat alles goed gaat en dat ze binnenkort terug komen. Ik hoop dat alles goed is. Ik zal is even vertellen wat er allemaal is gebeurd tussen Zayd en Daniella. Dus ze zijn wat closer geworden, je kunt zo zien dat ze dol op elkaar zijn maar Daniella weigert. Wat ik nog altijd niet snap, want ik denk dat Elisabeth het niet erg zal vinden. Ik weet het zeker!

En tussen mij en Mason gaat het nog altijd goed.
'Waar ben je met je gedachtes?' Vroeg Daniella opeens. Ik keek haar niet begrijpelijk aan. Ze rolde met haar ogen en begon te vertellen 'Dus wat ik zei, ik weet nog altijd niet wat ik moet doen?'
'Agh Daniella, je weet dat Elisabeth het niet erg zal vinden'
'Maar ik kan het gewoon niet.' Ik wou net antwoord geven maar er werd opeens op de deur geklopt. 'Binnen'. De deur werd geopend, het was Mason.

Er verscheen gelijk weer een glimlach op m'n gezicht. Hij kwam naar me toe en gaf me een kus en zei 'We storen toch niet?'
Ik keek richting de deur en zag dat Zayd er ook was, ik keek even naar Daniella en ik zag dat ze straalde er verscheen bij haar ook een glimlach.  Het leek alsof ze in een andere wereld waren, ze bleven een tijdje naar elkaar staren en ik en Mason konden het niet laten en barste in lachen uit. Toen ze ons hoorde lachen keken ze snel weg en Daniella werd een beetje rood. Een beetje? Om eerlijk te zijn ze zag eruit als een tomaat.

Pov. Daniella
Fijn, ze zijn alweer begonnen. Ik geef het toe, het leek echt alsof we in een andere wereld zaten zijn blik, zijn ogen, zijn... 'Ik zei toch je bent gek op hem', onderbrak Emma (mijn innerlijke wolf) me. 'Geen begroeting?'
'Daniella even serieus, waarom zeg je gewoon geen ja?'  
'Hoeveel keer moet ik het nog uitleggen?'
'Ik kan het gewoon niet!' 
'Ik ga jullie laten het is al heel laat en ik ben moe', zei Mason. 'Ik ga ook', voegde Zayd er snel bij. Ik en Stella knikten. Ze namen afscheid en liepen de kamer uit. 'We moeten zeker ook gaan slapen?' Zei Stella. Ik knikte.

Pov. Elisabeth
Ik deed mijn ogen open en keek rond ik zag dat ik terug in het kamer zat, maar deze keer was ik niet vastgebonden. 'Dus het...het was allemaal maar een droom?' Vroeg ik zacht tegen mezelf. De tranen begonnen weer te stromen, Blake is er niet meer.

'Het was allemaal maar een droom! Blake. Waarom heb je me achtergelaten? Waarom?' Schreeuwde ik. Uit het niets ging de deur hard open, maar ik kon niet zien wie het was en eerlijk gezegd boeide het me ook niet. 'Elisabeth?' Hoorde ik een bezorgde maar bekende stem. 'Blake?' Zei ik zacht. Ik snapt het niet meer, dus het was allemaal geen droom? Opeens voelde ik twee armen en hij trok me naar zich toe. 'Shhh, ik ben er alles zal goed komen', fluisterde hij zacht. Blake leeft nog! Ik kon het niet geloven de tranen stroomde nog harder en niet om verdriet maar tranen van geluk, Blake leeft nog. 'Je leeft nog' kon ik er nog uitbrengen.

Hij liet me zacht los en nam mijn hoofd vast, hij keek me diep in de ogen en ik in die van hem. Zijn prachtig blauwe ogen. Blake drukte een kus op me voorhoofd. 'Gaat het al een beetje?' Vroeg hij bezorgd maar lief. Ik knikte. We bleven elkaar een tijdje aankijken, tot iemand ons weer moest storen. '*kuch kuch*, Eeh alles staat klaar om te vertrekken', zei één van de mannen. Blake knikte en de man verliet de kamer.

'Naar waar?' Vroeg ik. 'Naar huis natuurlijk', zei Blake. Er verscheen gelijk een glimlach op m'n gezicht, eindelijk naar huis. Wacht! Mijn ouders! 'Hoe gaat het met mijn ouders? Is alles Oke met ze? Waar zijn ze?' Zei ik hysterisch. 'Rustig, het gaat goed met ze, er is niets met ze gebeurd, ze zijn veilig', probeerde Blake me rustig te houden. Ik knikte. Maar papa was toch gewond?

'Wat is er lieverd?' Als Blake zegt dat ze veilig zijn en dat alles goed is dan is alles wel goed. Toch? 'Niets, gewoon ik dacht aan iets', antwoordde ik snel op zijn vraag. Hij keek me even aan en knikte.
'Heb je honger?'. Ik knikte hevig, hij begon te lachen en zei 'Ikkom zo terug'. En Blake verliet de kamer.

Ik begon na te denken, wat is hier eigenlijk aan de hand? Wat doe ik hier en wat is er gebeurt met Milan? Zoveel vragen, waar ik geen antwoorden op heb.

Blake kwam weer binnen met eten! Dit is lang geleden, ik begon te eten als een monster. Blake begon te lachen 'Rustig lieverd, straks verslik je je nog', zei hij bezorgd. Ik keek hem aan en knikte. Het eten was heerlijk of komt het gewoon omdat ik al zolang niets heb gegeten?