Everything is a choice!

Deel 53

Pov. Elisabeth
Het is donker, ik zie helemaal niets. Ik voel me zwak. Ik probeerde m'n ogen te open maar het lukte niet. Wat is er aan het gebeuren? Waarom kan ik m'n ogen niet openen? En ik kan ook al niet bewegen? Wat is er met mij?

'Elisabeth...' hoorde ik Blake z'n stem, het was zo zacht. Ik voelde dat hij zijn hand op de mijne legde, ik wilde m'n hand om de zijn doen maar ik kon helemaal niets doen. 'Ik mis je, ik-k weet niet wat ik moet doen. De dokters zeggen dat de kans groot is dat je het niet zult halen maar ik heb je juist terug en wil je niet verliezen.'

Dus ik ben dood? Maar ik kan denken dus ik lig misschien in een coma?

Pov. Milan
Hoe kon hij, waarom hield hij haar niet tegen? Waarom liet hij haar krachten weggeven? Waarom is hij zo dom? Ughh...woede borrelt in me, ik kan het niet meer aan. Een leven zonder Elisabeth? De gedachte alleen al, ook al is niet Wat ik wil dat ze van me is, ze is een vriendin van mij en daar ben ik echt blij mee.

Pov. Blake
Ik zit nu bij Elisabeth in de kamer, ze ziet er nog altijd zwak uit. Haar ouders zijn verwittigd en haar beste vriendinnen ook, ze komen er zo aan. Ik zuchtte luid, ik drukte nog een kus op haar handpalm en verliet de kamer.

'Wat is er gebeurd?' Hoorde ik Daniella vanaf een afstand en ze kwam te voorschijn met Zayd, Stella en Mason. Daniella kwam mijn richting. 'Wat is er met haar gebeurd?' Schreeuwde ze bijna. 'Ze heeft toch haar krachten weggegeven.' Bemoeide Milan zich. 'En niemand hield haar tegen?' Vroeg Daniella terwijl haar handen in de lucht staan. Ze zuchtte, rolde met haar ogen en liep de kamer van Elisabeth in.

Mason, Zayd en Stella liepen naar Milan en ze begonnen over iets te praten. Ik zuchtte. Ik keek door het raam van Elisabeths kamer, waar Daniella zich nu bevindt. Ik keek naar Elisabeth, haar ogen nog altijd gesloten. Geen teken van leven. Ik mis haar aanwezigheid.

Na een kwartier kwam Daniella de kamer uit, ze gaf me een dodelijke blik en ging naar de rest. Fijn. Ik wou net naar Elisabeth gaan maar Stella stopte me. 'Blake, kunnen we niets doen?' Vroeg ze. Ik draaide me om en keek iedereen aan. 'Is er geen andere manier?' Begon Daniella. Milan keek me aan, hij weet wat ik denk, we denken hetzelfde maar ik kan dat haar niet aandoen. 'Er is wel een manier.' Begon Milan te spreken. 'Dat doen we haar niet aan.' Antwoordde ik. 'Wat? Hoe dan?' Vroeg Mason. Ik zuchtte. 'Door haar in een vampier te veranderen.' Zei Milan alsof het niets was.

Ik keek hem aan. 'We doen het niet!' Zei ik woedend. 'Waarom niet?' Vroeg Stella. 'Als jij het niet doet, dan doe ik het.' Zei Milan en dat was het toppunt. Ik vloog naar hem toe en pakte hem bij zijn kraag, 'Als je haar maar durft aan te raken.' Zei ik woedend, ik voel dat het bloed naar m'n hoofd stijgt. 'Speel je nu de beschermde boyfriend?' Zei hij. Mijn woede nam het over en daar kwamen de eerste klappen. Ik raakte hem overal, hij vocht terug. Mason en Zayd probeerde ons uit elkaar halen, maar omdat we vampieren zijn, zijn onze krachten sterker en konden ze ons niet aan. Ik was echt kwaad, wat wil hij bereiken?

Uiteindelijk lag hij onder mij. 'Ze is en blijft van mij!' Schreeuwde ik en hij begon te lachen. Hij wilt dood? Ik raakte zijn gezicht, hij deed niet eens de moeite om terug te vechten. Net wanneer ik m'n krachten wilde gebruiken hoorde ik de koning, vader van Elisabeth praten. 'Wat is hier aan de hand? Hebben jullie dan helemaal geen respect?'

Ik keek Milan nog dodelijk aan en stond op en keek de koning aan, grappig dat hij nu 'vader' speelt, na al die jaren. 'Onze excuses, we hadden een soort van discussie.' Zei Milan.

Pov. Elisabeth

Pfff..ik verveel me, ik ben het beu om niets te kunnen doen. Ik wil opstaan en bewegen, dansen, zingen en springen. Daar heb ik zo'n zin in. In coma liggen is echt niet leuk. Er valt helemaal niets te doen. Maar ik lig in coma en kan nog steeds nadenken? Hoe kan dat zelf? Ik ben nu toch normaal halfdood? Niet dan?

Ik hoorde dat de deur open ging en hoorden vier voetstappen. Hmmm..twee mensen. Ze waren stil. Ik voelde dat het bed waarin ik lag zakte omdat iemand ging zitten en opeens voelde ik een zachte warme hand. 'Elisabeth, lieverd toch.' Hoofde ik m'n moeder en m'n vader was er ook bij.

- 2 maanden later-

Pov. Blake
Het is al 2 maanden later. Elisabeth is niets veranderd, eigenlijk wel. Ze is zwakker geworden. Ik ben hier de meeste tijd, zodat ik Milan tegen kon houden als hij iets van plan was en natuurlijk om gewoon bij Elisabeth te zijn. Wanneer ik hier ben, ga ik bij haar liggen in bed en vertel haar hoeveel ik haar mis en wat er die dag gebeurde. Soms hoorde ik, eigenlijk hoop ik dat ze antwoord geeft, dat ze ineens wakker wordt, maar helaas. Ik bevind me nu bij het raam van haar kamer. Buiten. Er zitten nu dokters bij Elisabeth in de kamer, ze zijn haar aan het controleren. Weeral. Na een dikke kwartier verlieten ze eindelijk haar kamer. De dokter sloot de deur en keek ons ernstig aan.

'Wat is er dokter?' Vroeg de koningin. 'Ik heb helaas slecht nieuws.' Begon hij. 'De prinses zal het niet meer aan kunnen, deze keer is het zeker en om al haar pijn te verminderen, kunnen we haar beter inspuiten.'