Everything is a choice!

Deel 50

Pov. Elisabeth
'Oke, dus wat gaan we doen?' Vroeg Daniella
'We moeten naar de plek waar de Orian is en zien wat ze wilt.' Antwoordde Milan.
'Hoe dan? Er staat helemaal geen plaats op het briefje of een adres?' Vroeg ik.

Hij pakte het briefje en bestudeerde het. 'Misschien een spreuk?' Zei Daniella.
'Ja, dat is het!' Riep Milan. Hij zei iets, ik denk een spreuk en het briefje begon te zweven.
'Het is gelukt.' Riep Daniella en keek naar het briefje.

Het is wel fascinerend dat magie bestaat, dat het echt bestaat hier in de wereld, niet te geloven. Terwijl in de mensenwereld, iedereen daar denkt dat het maar fantasy is. Wel raar, in bijna elke fantasy film is er iemand, de hoofdrol speler, die denkt dat alles gewoon fantasy is en dan uiteindelijk te weten komt dat het allemaal echt is en dat het echt allemaal bestaat zoals vampieren, weerwolven, magie. Het lijkt alsof ik nu in een film speel, klinkt gek he. Stel dat dit allemaal nu een droom is?

'Elisabeth?' Hoorde ik m'n naam.
'Alles Oke?' Vroeg Milan. Ik keek hem aan, hij is zo bezorgd, schattig. Doet me denken aan Blake....hij was ook altijd bezorgd...
'Ja het gaat goed, ik dacht gewoon even aan iets.' Antwoordde ik.

Hij keek me even aan en knikte. 'Nou ben je klaar? Het briefje wacht op ons.' Zei Daniella.
Ik keek naar het briefje en het was echt op ons aan het wachten. Ik knikte.

'Ik ben er helemaal klaar voor.'
'Dus ga je afscheid nemen van je ouders?' Vroeg Daniella.
'Afscheid? Als ik zeg wat ik van plan ben dan laten ze me niet gaan, dus we gaan stiekem zonder iemand het hoeft te weten.' Antwoordde ik.
'Oke.'
'Dus zullen we maar gaan?' Vroeg Milan. Ik knikte.

'Daar gaan we dan.' Zei Daniella en we volgde vliegend het briefje. Ik en Milan kunnen van nature vliegen maar Daniella niet omdat ze een weerwolf is. Milan kende een spreuk en zo kan Daniella ook vliegen.

'OMG dit is zo gaaf.' Hoorde ik Daniella roepen van de verte. Ik lachte en probeerde me te concentreren om het briefje. We kwamen aan bij de vampieren rijk en we vlogen over het paleis waar Blake zich nu bevindt, waar ik vast zat. Na een kwartier van het paleis van Blake kwamen we aan bij een leeg plek, het briefje bleef rechtdoor en opeens was het weg. 'Zou er een ander rijk zijn? Een spreuk misschien?' Vroeg Daniella. Milan reikte zijn hand en het ging door het niets. 'Ja hier achter is een rijk.' Antwoordde Milan op de vraag van Daniella. Milan ging erdoor en we achtervolgde hem.

Ik ging erdoor en het voelde raar alsof ik in een soort bellenblaas door ging, was wel een leuk gevoel. Het rijk, een heel groot oud kasteel en een paar bomen voor de rest was er niets, letterlijk. Het briefje ging naar beneden en landde op het modderige grond en wij deden hetzelfde en dan vloog het briefje richting het paleis.

'Dat iemand hier kan leven.' Zei Daniella en trok een vies gezicht.
'Inderdaad, walgelijk.' Antwoordde ik.
Milan keek rond. 'En wat nu?' Vroeg ik deze keer. 'Het paleis in?' Antwoordde Daniella.
Milan knikte. We liepen naar het paleis wat niet ver was een paar stappen en we stonden voor een groot poort dat half open was. 'Erin?' Vroeg Milan. We knikte, het briefje liep het paleis ook in. We liepen binnen en we kwamen binnen in de tuin, als je dit hier een tuin kunt noemen. Alles was vies, smerig, oud en versleten, zelfs de voordeur, de muren, alles. 'Het is hier wel heel stil, is dit normaal?' Vroeg ik.

We besloten om het kasteel binnen te gaan, we liepen binnen, als eerste wat je zag was een grote lelijk vaas dat in het midden van de zwarte gang stond. We liepen verder en we zagen het briefje weer, we liepen erachter en het stopte voor een reuzendeur. Milan gaf de deur een duw en het opende rustig met een piepend geluid. Het briefje ging er weer in. 'Het lijk erop dat het briefje er echt zin in heeft.' Zei Daniella. Ik lachte om haar opmerking. We gingen ook naar binnen, het was een soort van  eetzaal. Het was leeg met een paar stoelen en tafel en enorme ramen, voor het licht misschien? Het briefje landde op een tafel en verdween.

'Wat nu? Het briefje is gewoon verdwenen?' Zei ik niet wetend wat te doen. Ze keken me aan en schudden hun hoofd.

Toen hoorde we opeens een luide knal en het raam sprong open.

'Wel wel wel, wie hebben we hier.'

————————
Dit was het dan weer voor vandaag. Ik hoop dat jullie hebben genoten.

Groetjes van mij
             Xxx