Everything is a choice!

Deel 44

Pov. Elisabeth
Ze is echt weg, mijn beste vriendin. Ze waagde haar leven voor ons, zodat alles goed zal komen. Een tweede persoon dat ik verlies, een persoon waar ik van hou. De tranen stroomde nog altijd, Zayd ligt over Daniella en je hoort hem snikken en Stella ligt in de armen van Mason te huilen. Dit komt allemaal door mij, als ik er niet was en als ik niet snel snel deed dan was dit niet gebeurt.

Ik stond op en ging naar de plek waar de bol stond en keek ernaar terwijl de tranen nog stromen. Was het dan een fout om naar hier te komen? Moest ik gewoon bij m'n adoptieouders blijven? In de mensenwereld?

'Elisabeth?' Hoorde ik een stem, maar ik ging er niet op in, ik kan het niet aan dit, eerst Blake dan Daniella.
'Elisabeth?' Hoorde ik weer een zachte vrouwe stem. Deze keer draaide ik me om en zag een vrouw voor me met vleugels, een fee? Ze had een wit blauwe jurk aan dat glinsterde en ze vloog.

'Ik ben Aldora, fee des levels en ik weet wat je allemaal hebt gedaan, je hebt ons bevrijd van een vloek, je hebt ons geholpen.'
'We hebben het gedaan.' Onderbrak ik haar.
'Ja indderdaad, maar we weten allemaal dat als jij er niet was het ons niet zou lukken, daarmee wil ik jouw bedanken, je mag één wens doen, het kan alles zijn.'

'Een wens?'
'Ja liefje, je hebt het verdiend.'
'Mag het alles zijn?'
Aldora knikte. Ik kan Blake terug halen en Daniella. Wacht Neen, ik moet kiezen, het is maar één wens. Ik draaide me om en zag Daniella nog altijd op de grond en dacht dan aan Blake. Ik zuchtte, een moeilijke beslissing.

Ik keek naar Zayd, dan naar Stella.
Ik ademde diep in, ik zag hoop in hun ogen.
'Ik wil dat Daniella terug komt, dat is m'n wens.'
De fee knikte en ze vloog richting Daniella en zei een spreek. Na een paar minuten gingen Daniella's ogen open.
'Daniella.' Riep Zayd. Hij hielp haar omhoog en kuste haaf vol op de lippen.
'Ik hou van je.' Hoorde ik hem nog zeggen. Ik liep samen met Stella en Mason weg, zodat ze even een moment alleen hebben.

'Gaat het?' Vroeg Stella. Ik knikte.
'Ik wil even alleen zijn dus ik ga die kant op.' Begon ik.
'Is goed.' Zei Stella en Mason knikte.
Ik liep de andere kant op en begon na te denken over van alles. Ik voelde me bekeken en uit het niets vloog er een zwarte schaduw langs me en hup Milan. Pff..

'Elisabeth...' begon hij maar ik liet hem niet uitspreken.
'Uit de kant Milan..' en ik duwde hem weg en liep verder.
'Elisabeth ik ben niet meer de oude, ik ben terug als vroeger, de vloek is ongedaan.'
Ik stopte en besefte dat hij gelijk heeft ik draaide me om en keek hem aan.
'Elisabeth, het spijt me voor alles wat ik heb gedaan, ik had geen controle over m'n mezelf niemand niet en ik weet hoe vaak ik ook sorry zeg dat-'

'Milan ik vergeef het je, ik weet dat het jouw schuld helemaal niet was.' Onderbrak ik hem.
Hij glimlachte, wat hem even op Blake liet lijken. Ik voelde de tranen weer komen komen ik draaide me om en begon te lopen het bos in. Ik liep en liep tot ik niet meer kon. Ik stopte en viel op de grond, de tranen vonden hun weg. Ik heb ze te lang ingehouden en nu gaan ze hun vrije weg.

'Blake, waarom? Ik heb je nodig, ik kan niet zonder je, ik kan niet eens meer lachen.'

*flashback*
Wat er ook gebeurt, liefje vergeet nooit, ik ben altijd met jouw, waar ik ook ben, Oke.' Ik knikte hij veegde m'n tranen weg en kuste m'n voorhoofd.

'Vergeet nooit, ik ben altijd met jouw.' Zei ik luidop en hoorde Blake z'n stem in m'n hoofd.

Ik ademde diep in.
'I still hear you're voice when you sleep next to me, I still feel you're touch in my dreams.
Forgive me my weakness, but I don't know why. Without you it's hard to survive.

'Cause every time we touch, I get this feeling
And every time we kiss I swear I could fly
Can't you feel my heart beat fast, I want this to last
Need you by my side.' Begon ik te zingen denkend aan Blake.

De tranen zijn er nog altijd, ze willen maar niet stoppen, heel m'n lichaam doet pijn. Maar het grootste pijn dat ik voel is m'n hart. Een grote leegte alsof ik geen hart meer heb. Ik zuchtte. Ik ging naar een meer en gooide wat water op m'n gezicht, ik veegde m'n tranen weg en besloot om terug te gaan, het is bijna donker en ik denk dat iedereen wel naar huis wil gaan.

Ik liep rustig verder en kwam pas een half uur later terug aan bij het kasteel. Iedereen zat buiten te wachten, Daniella in de armen van Zayd en Stella natuurlijk in de armen van Mason. Daniella keek op en zag me. 'Elisabeth.' Riep ze en ze kwam aanrennen. Ik opende m'n armen en ze gaf me een knuffel. 'Dankje.' Zei ze toen ik los liet.
'Voor?'
'Dat je me redde.'
'Daar zijn beste vriendinnen voor.' Lachte ik.
Ze glimlachte en vroeg 'gaat het.' Ik knikte. 'Het gaat goed.' Ze keek me even aan en knikte dan maar. We besloten om naar huis te gaan. Dus zeiden we samen een spreuk en hup we staan voor het ijs paleis. Iedereen nam van elkaar afscheid en iedereen vertrok naar zijn of haar dimensie. Ik zwaaide ze uit en wanneer ze uit het zicht waren draaide ik me om en ademde diep in. Ik ging de mooie, brede trappen op en liep naar de grote enorme deur waar de wachters stonden en ze begroeten me en vroegen of alles goed was, ik knikte als teken dat het goed gaat. Ik liep het paleis in en iedereen begroet me, iedereen was blij me te zien. Toen stond ik voor de grote woonkamer ik klopte aan en m'n vader zei 'binnen.' Ik opende de deur en zag m'n ouders ze hadden gelijk een glimlach op hun gezicht en vlogen m'n richting en ik hun richting en zo geraakte we in een knuffel en we hebben natuurlijk paar traantjes gelaten.

Heey lieve lezers, hoe is het met jullie? Dat was lang geleden dat ik iets heb gepubliceerd en wat vinden jullie van dit hoofdstuk? Laat me weten x

Groetjes van mijj xxxx