Ik dacht dat ik wist wie ik was. Alles was één groot leugen. Ken je dat gevoel dat je alles hebt maar dat je eigenlijk niets hebt? Dat je alles over jezelf weet maar eigenlijk helemaal niets weet? Nee? Op begin ik ook niet.
Ophelia is een meisje va...
Pov. Daniella De ijs dimensie en alle andere dimensies staan in rep en roer. De koning, de vader van Elisabeth is een hele leger aan het voorbereiden. Alles gaat mis. Ik heb besloten om naar de vampieren dimensie te gaan en ik ga opzoek naar m'n beste vriendin, Elisabeth! Ik liep mijn kamer in en deed de deur op slot, ik pakte en rugtas en maakte het vol met eten, zaklamp, touw en nog andere handige dingen. Wanneer ik klaar was met mijn rugzak kleedde ik me om. Ik koos voor iets simpels.
Outfit Daniella
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik was net klaar en ik pakte mijn rugzak en liep naar het balkon van mijn kamer. Ik wou net de deur open doen van de balkondeur en ineens werd er op mijn deur geklopt. Ik rolde met mijn ogen,wie is dit nu weer? Ik hield me stil, ze mogen niet weten wat ik van plan ben. Er werdt weer geklopt. 'Dani? Ik weet dat jij hier bent, schatje doe de deur open.' Zei Zayd. Pfff...hij gaat me sowieso niet laten gaan. Ik verstopte mijn rugzak onder mijn bed en liep naar de deur. Ik forceerde een glimlach op mijn gezicht en deed de deur open. 'Heey lieverd!' Zei ik. 'Heey schoonheid' antwoordde hij en hij plantte een kus op mijn mond. We gingen zitten op mijn bed en ik probeerde zo normaal mogelijk te doen. 'Gaat het wel lieverd?' Vroeg Zayd bezorgt en hij kwam dichter waardoor ik op zijn schoot terecht kwam. Ik knikte. 'Wat ben je van plan?' Vroeg hij. 'Hoezo?' Zei ik.
'Gewoon vraagje en waarom ben je zo gekleed ga je ergens heen?' Vroeg hij terwijl hij met mijn haren aan het spelen was. 'Nee gewoon, beter dan de hele dag rondlopen in een jurk.' Zei ik snel. Hij lachte. 'Ik weet dat je iets van plan bent ik zie het aan je.' Zei hij weer na een tijdje. Ik rolde met mijn ogen. 'Ik ben helemaal niets van plan.' Antwoordde ik fel en plofte neer op mijn bed. Hij pofte naast me neer. 'Schatje, je weet toch dat je me kunt vertrouwen?'
Ik keek hem aan en kon het niet laten, ik vertelde hem wat ik van plan was. Ben ik dan zo'n slechte leugenaar?
'Wat?! En je wilt in je eentje gaan?' 'Ja' 'Ik ga met je mee!' 'Echt? Dus je houdt me niet tegen?' Vroeg ik verbaasd. Hij komt mee zonder iets te zeggen? Dit is geweldig. 'Ja ik ga mee met mijn prinsesje en bescherm haar indien nodig.' Antwoordde hij. 'Huh? Dus je denkt dat ik niet voor mezelf kan zorgen?' 'Nee ik weet dat je je zelf kunt beschermen, trouwens schatje ik zei 'indien nodig.' En hij gaf me een kus en ik grinnikte. 'Gaan we dan?' Vroeg ik. Hij kinkte en stond op. Ik pakte mijn rugzak en net wanneer ik mijn jas aan deed werd de deur open gegooid. Zonder te kijken riep ik 'Nooit gehoord van kloppen ofzo?' Toen ik keek wie er voor de deur stond was het Stella en Mason. 'Slecht gehumeurd ofzo?' Vroeg Mason geïrriteerd. 'Neen, maar stel ik was me aan het omkleden?!' Riep ik. 'Je gaat je niet omkleden want je was niet alleen!' Riep hij terug.
'Waarom niet Zayd is toch mijn mate, mijn alles en hoe zou je dan weten dat Zayd hier was?' Ik zag dat hij me even aan keek en hij wou net terug iets zeggen maar Stella onderbrak ons, beter! 'Genoeg! Dit is het moment niet.' Zei ze. Ik rolde met mijn ogen en keek haar afwachtend aan. 'Wij gaan met jullie mee.' Zei Stella. 'Naar waar?' Vroeg ik. 'Naar de vampieren dimensie.' Zei Mason alsof het niets was. 'Waarom?' Vroeg ik. 'We weten wat jullie van plan zijn, we gaan Elisabeth en Blake helpen.' Antwoordde Mason. 'Hoe weten jullie dat we gaan?' Vroeg Zayd. 'Ja, wil ik ook wel weten.' Voegde ik er toe. 'Het doet er niet toe hoe we het weten, we moeten zo snel mogelijk in actie schieten.' Zei Stella. 'Ja je hebt gelijk' antwoordde ik. 'Dus gaan we?' Vroeg ik. Iedereen knikte. We liepen het paleis uit richting de vampieren dimensie. Daar gaan we dan.
Pov. Elisabeth De pijn werd erger! Blake! Ik voelde pijn en tegelijk een vreemde kracht mijn lichaam in stromen. Ik schreeuwde het uit. Uit het niets stopte het, ik opende mijn ogen die blijkbaar dicht waren en zag tot mijn verbazing dat de deur van mijn cel verdwenen is, dus ik kan gewoon weglopen. Ik liep de cel uit en keek de gang rond. Het was donker en eigenlijk gewoon in vampieren stijl. Het was wel mooi alsof hier ervoor iets anders was dan deze vieze en kleine cellen. Ik liep verder en hoorde een vrouwenstem. Ik ging naar één van de deuren van de cellen en deed het kleine raampje open. Ik zag een magere bleken vrouw maar ze was prachtig. 'Wie bent u?' Vroeg ik. Ze leek me een lieve vrouw, ze stond op en kwam dichter. 'Ik ben ik bedoel ik was de koningin van de vampieren dimensie' zei ze verdrietig. 'Was? Hoezo?' Zei ik. Wacht! De koningin van de vampieren dimensie? Dan is zij de moeder van Blake?! Ze wou net antwoordde maar ik onderbrak haar 'bent u de moeder van Blake?' Vroeg ik zonder na te denken. Toen ze de naam Blake hoorde keek ze me aan en ik zag dat ze haar tranen probeerde tegen te houden. 'Van waar ken je hem? En wie ben je?' Vroeg ze. 'Ik ben Elisabeth, prinses van de ijs dimensie en ja ik ken Blake.' Antwoorden ik. Haar ogen werden groot. 'Hoe is het met hem? Wacht je hebt hem toch niets aangedaan?' Vroeg ze hysterisch. 'Rustig mevrouw ik bedoel uwe majesteit, ik sta aan de goede kant en het gaat..' en toen stopte ik met praten. Ik weet helemaal niet waar Blake is en of het wel goed met hem gaat.
Ik voelde de tranen opkomen maar hield het tegen. 'Laat me je hier uit halen dan vertel ik alles van a tot z.' Zei ik. Ze keek me aan en toen zei ze 'je kunt me hier niet uit halen dit zijn speciale cellen en ik zit hier al 30 jaar.' Zei ze en ze ging op de grond zitten. '30 jaar? Ik zat hier ook gevangen maar niet zo lang als jou, een dagje denk ik. Ik denk dat ik de deur met mijn krachten heb laten verdwijnen.' Zei ik alsof het niets was, was ik het wel? Waren het mijn krachten? 'Krachten?' Vroeg ze. 'Weet u wat ik haal u hier eerst uit en ik zal u alles vertellen.' Antwoordde ik. Ze knikte en ik legde mijn handen op de deur van de cel. De koningin deinsde naar achteren en ik sloot mijn ogen een probeerde, ik bedacht me dat de deur verdween, dat het er niet meer ging staan, gewoon weg. 'Het is gelukt.' Hoorde ik de koningin. Ik opende mijn ogen en zag dat de deur er echt niet was.
'We moeten snel doen voordat de bewakers komen.' Zei de koningin snel. Ik sloot mijn ogen weer en bedacht me dat de deur van de cel terug voor me stond. Ik opende mijn ogen en tot mijn verbazing was het gelukt. 'Zo kunnen de bewakers niets door hebben.' Zei ik. De koningin knikte en zei 'slim.' We liepen door de gangen en kwamen mijn cel tegen daar deed ik hetzelfde en de deur kwam ook tevoorschijn. We liepen verder opzoek naar een uitgang. Maar zoeken moesten we niet omdat de koningin het hier kende. We kwamen bij een muur en de koningin drukte op een steen en er verscheen een deur. Een geheime deur, we liepen er door en we kwamen uit op een prachtige grote mooi tuin. De koningin stopte en keek rond ze ademde diep ik en sloot voor even haar ogen. Ik begreep het, zij zat 30 jaar gevangen in een kleine cel maar ik vroeg me af waarom het hier zo donker is en waar de zon was. We liepen verder en gingen een soort van steen in en daar was een soort van kamertje.
We gingen zitten en de koningin zei 'dus vertel maar wie en wat je bent dan vertel ik ook mijn verhaal.' Ik knikte en begon te vertellen.
---------------
Hellowww lieve lezers van me, Dit is lang geleden. Hoe gaat het met jullie, hebben jullie me gemist?
Eerst en vooral sorry dat ik heel lang niet heb gepubliceerd maar het waren examens en ik moest studeren 😕 en gelukkig heb ik het gehaald dees jaar 😄
En ten tweede HET IS VAKANTIEEEE🎉🎉🎉🎉. Eindelijk rust, eindelijk het werd echt tijd en ik zal ook mijn best doen om sneller en vaker te schrijven.
