Ik dacht dat ik wist wie ik was. Alles was één groot leugen. Ken je dat gevoel dat je alles hebt maar dat je eigenlijk niets hebt? Dat je alles over jezelf weet maar eigenlijk helemaal niets weet? Nee? Op begin ik ook niet.
Ophelia is een meisje va...
Heeeeyyy allemaaall, hoe is het? Mijn vakantie is helaas bijna voorbij, maandag is het weer school 😞.
Maar ik wil graag deze deel opdragen aan theroseelynn . Zij heeft namelijk voor mij 3 covers gemaakt voor m'n boek, prachtige covers. Voor jullie verder liezen willen jullie kiezen welke cover ik moet nemen? Trouwens willen jullie een mooie, leuke cover moeten jullie haar zeker sturen x.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Dit zijn de covers die ze heeft gemaakt, mooi he?! Nu kunnen jullie lezen😄
Veel leesplezier, groetjes van mij xxx
Pov. Elisabeth Hoe..hoe weet je dit?' Vroeg ik. Ik was blij dat Blak nog leefde, ik had hoop. Maar nu hoor ik dat hij is veranderd?
Voor hij iets kon zeggen werd hij onderbroken door Stella 'Elisabeth, kijk!'. We keken allemaal naar boven en zagen iets vliegen, het was een persoon. Het kwam dichter en dichter en het was...Blake! 'Blake!' Riep ik blij. M'n hart maakte een sprongetje er verscheen automatisch een glimlach op m'n gezicht maar ik voelde iets van binnen wat ik niet begreep. Blake landde, ik liep naar hem toe en knuffelde hem, maar het was raar. Hij knuffelde niet terug ik liet hem los. Hij keek me aan en ze ogen waren rood, alsof ze vuur spuugde.
Hij pakte me bij m'n arm beet en versterkte zijn greep. Ik had pijn, het deed echt pijn. 'Blake, je ...je doet me p.ijn' zei ik met moeite. Ik zag dat Milan in actie wou schieten maar Blake draaide me om en hield me strakker vast en nam iets en zei 'kom dichter en ze gaat eraan.' Zei Blake zonder emotie in z'n stem.
Ik stond daar helemaal verstijfd, ik kon niet geloven dat dit Blake is, dat hij dat zei.
'Blake, wat doe je? Het is je meisje, Elisabeth.' Zei Milan in paniek. 'Mijn meisje?' Vroeg Blake en hij begon te lachen. 'Ze is m'n meisje niet, misschien is ze wel de jouwe anders zou je zo niet reageren, zie je broertje ik heb je zwakke punt gevonden.' Zei Blake lachend, zijn stem was koud en had geen emotie.
Ik voelde m'n hart breken, de pijn was verschrikkelijk. Hoe kon hij? Ik...pfff. Ik voelde de tranen komen maar hield ze tegen, zijn greep rond m'n arm versterkte. Ik kreunde. 'Blake, laat haar los!' Riep Milan woedend. Blake schoot in de lach en hield me strakker vast aan m'n nek. Zuurstof begon op te geraken, ik zag dat Daniella veranderde in haar wolf gedaante en Stella in een fee. Ze kwamen dichter maar Blake was sneller en ze vlogen allebei naar achter met een klap op de grond. Ik voelde pijn, pijn in m'n hart en m'n lichaam.
'Blake, alsjeblief laat me los, je...je doet me p.p..ijn' zei ik met moeite. Hij luisterde niet, hij lachte alleen maar. Ik zag de woede bij Milan, hij kon elk moment open barsten.
'Broertje lief, ik neem wraak en nu ik je zwakke plek weet en heb zal het voor jou heel moeilijk worden.' En Blake begon te lachen. Zijn stem was nog altijd kill, koud, het gaf me de rillingen. Blake verslapte zijn greep en draaide me om naar zich toe, hij keek me even in de ogen, hij liet geen emotie tonen, alsof hij niet meer leefde. 'Gegroet broeder' zei hij en hij trok me strakker tegen zicht aan en vloog de lucht in. Ik hield me goed vast aan Blake. De wind was te hevig en m'n haren gingen alle kanten, ik schuilde m'n hoofd in de shirt van Blake. Het gaf me een goed gevoel.
Uit het niets hoorde ik Milan roepen. 'Ik zei toch dat je haar los moet laten.' Ik keek op en zag vliegende vuurbalen. Ze waren in gevecht. Ik keek naar Milan en zag dat hij nu een grote vuurbal maakte, waar hij al zijn woede instopt. 'Ik...ZEI LAAT HAAAR LOS!' Riep hij woedend en hij gooide de enorme vuurbal ons richting. De vuurbal kwam onze richting op en Blake had het niet gezien en voor ik het wist liet Blake me los en stortte naar beneden. Ik probeerde iets te doen maar had helemaal geen kracht, ik had namelijk gisteravond en vandaag helemaal niets gegeten. Ik probeerde aan vliegen te denken maar het lukte me niet, de wind was te hard en ik stortte sneller sneller naar beneden. Opeens voelde ik 2 sterke armen die me opving, eerlijk ik was wel bang. Ik keek op en zag dat Blake het was. Ik klemde me goed vast tegen hem.
'Sorry dat ik je los liet, had het niet zien aankomen.' Zei hij nog altijd zonder emotie in z'n stem. We waren Milan ondertussen kwijt. Waar zouden Daniella en Stella zijn? We kwamen na een tijdje ergens aan, waar wist ik niet. Ik was zo moe, ik had geen kracht. Het liefst wil ik nu slapen, maar ik wil weten wat er aan de hand is. Blake nam me ruw mee naar binnen het was een groot gebouw, we liepen langs lange hallen, het leek alsof ze nooit zouden eindigen en er waren wel duizenden deuren. We stopte bij een deur Blake opende het en duwde me erin en hij sloot dan weer de deur, ik hoorde nog dat hij de slot draaide. Ik draaide me om en het was een slaapkamer met een normaal bed, normaal nachtkastje. Ik had geen kracht of zin om nog rond te kijken en liep naar het bed waar ik in neerplofte. Ik sloeg de dekens om me heen en viel meteen in slaap.
Ik werd wakker met een bonkende hoofd, hoofdpijn, ik zuchtte. Ik had raar gedroomd, ik keek rond. Huh? Was het toch geen droom?
'Het was echt geen droom.' Ik keek de kamer rond. Hoe kon Blake me zo behandelen, hoe kon hij en het belangrijkste waarom deed hij zo? Zou hij me echt vergeten zijn?
