Everything is a choice!

deel 54

Pov. Blake

'Wat is er dokter?' Vroeg de koningin. 'Ik heb helaas slecht nieuws.' Begon hij. 'De prinses zal het niet meer aan kunnen, deze keer is het zeker en om al haar pijn te verminderen, kunnen we haar beter inspuiten.'  

Pijn? Inspuiten? Dit menen ze niet. Dit kan niet waar zijn. Na al die tijd, willen ze het opgeven? Willen ze haar inspuiten? Ze willen haar vermoorden?

'Hoe moeilijk het ook is, u moet u werk doen dokter. Als u vind dat het beter is om haar in te spuiten, hoe hard het voor ons ook is, het is beter.' Begon de koning. Ik kon het niet geloven. Hoe kon hij dat zeggen over zijn eigen dochter? De dokter knikte.

'U hebt net u dochter terug gevonden en in plaats van hoop te hebben, geeft u het gewoon op? Sorry maar daarmee ga ik niet akkoord. U wilt haar inspuiten, kunt u niet even wachten? Misschien kan er nog iets gebeuren.'

Ze keken me allemaal aan. De dokter, verplegers, de koningin en de koning.

'Denk je nu echt dat we niet van onze dochter houden? Denk je dat je de enige bent die van haar houdt?' Zei de koningin.

'Als jullie echt van haar hielden, waarom geven jullie het op? Waarom?' Vroeg ik.

'Je bent niet de enige die van haar houdt!' Schreeuwde de koning bijna.

'Als de dokter zegt dat ze het niet meer aan kan, dat ze pijn lijdt dan moeten we haar laten gaan.' Zei hij nog luider.

Een leven zonder Elisabeth. Nee, dat kan ik me niet voorstellen.

'Dat weiger ik!' Riep ik. Ze keken me aan, ze zeiden niets meer. Ik zag dat de koning knikte naar de dokter.

'Jullie kunnen afscheid nemen, als jullie willen.' Zei de dokter. Afscheid?

'Wij zullen wel eerst gaan.' Zei de koning. De koning en de koningin liepen de kamer van Elisabeth in. Hoe kunnen ze? Hun eigen dochter, dochter die ze pas hebben gevonden?

Ik keek toe hoe haar ouders afscheid namen. De koningin huilde, de koning drukte een kus op haar voorhoofd. Ze zeiden nog wat en na een tiental minuten verlieten ze haar kamer. De koning keek me aan en knikte als teken dat ik naar binnen mocht gaan.

Ik ademde diep in en liep naar binnen. Ze lag daar vredig in slaap, ze is zo schattig en zo mooi. Ik stond nog altijd bij de deur. Ik kon het gewoon niet, ik kan geen afscheid nemen. Een leven zonder Elisabeth? Juist wanneer ik haar terug heb. Ik liep naar der toe en ging bij haar zitten en keek haar aan, pakte haar hand vast dat wat koud aan voelde. Zou ik het doen? Maar het moet haar beslissing zijn. Stel dat ze er niet mee akkoord gaat. Ik zuchtte. Ik wil dat er een wonder gebeurt en dat ze opeens wakker wordt.

'Elisabeth, ze zeggen dat er geen kans meer is, dat je het niet meer zult halen. Ze zeggen dat de tijd om is en dat we jouw moeten laten gaan. Maar ik geloof ze niet, ik kan ze gewoon niet geloven. De gedachten alleen al, dat je er niet meer zult zijn. Ik geloof dat er nog een kans is.' Zei ik met een gebroken hart. Ik keek haar aan en zette een pluk haar achter haar oor. Ik streelde haar zachte wangen en ging wat dichter zitten, ik kon het niet laten en drukte een kus op haar lippen. Ik verwijderde m'n lippen en uit het niets begonnen de machines te piepen. Ik wist niet wat er aan het gebeuren was en opeens was het weer stil in de kamer, de machines waren stil. Ik keek door het raam of er een dokter was ofzo maar niemand had het blijkbaar door. Huh? Wat is er net gebeurd? Ik draaide me om en keek naar Elisabeth en zag dat ze rustig ontwaakte. Ze deed rustig haar ogen open. 'Ik kan het niet geloven! Elisabeth je bent wakker!' Schreeuwde ik door heel de kamer. 'Blake..' zei haar zachte stem. 'Lieverd, shhtt..alles komt goed. Ik ga de dokter halen.' Ik stond op het punt om op te staan maar ik voelde haar hand op de mijne. 'Blake, blijft alsjeblief.' Zei haar zachte stem. Ik knikte en ging terug bij haar zitten. 'Hoe voel je je?' Vroeg ik terwijl ik haar wang streelde. 'Ik weet niet, ik denk wel dat het gaat.' Voor ik kon antwoorden werd de deur geopend.

'Ik kom melden dat..' en opeens stopte de dokter met praten en keek Elisabeth aan. 'Prinses u bent wakker?' Vroeg hij nog altijd niet gelovend. 'Je ze werd net wakker.' Antwoordde ik. Hij knikte en drukte op een knop en er kwamen verpleegsters binnen m. 'Blake, kunt u even buiten wachten? We willen graag wat testjes doen, om te zien of alles in orde is.' Ik keek Elisabeth aan en ze knikte, ik drukte snel een kus op der slaap en verliet de kamer.

'Blake wat is er gebeurd? Is Elisabeth echt wakker?' Vroeg de koning. Ik knikte. 'Ze zijn nu wat testjes aan het doen om te zien of ze helemaal oke is.' Zei ik. De koning en koningin keken elkaar en knuffelde elkaar en waren super blij. Na een tiental minuten kwam de dokter de kamer uit. 'Dokter, hoe gaat het met haar?' Vroeg de koningin. 'Het gaat super met haar, het lijkt wel een wonder.' Zei de koning. Een wonder? Ik wil dat er een wonder gebeurt en dat ze opeens wakker wordt. Ik lachte. Elisabeth is echt wakker. Ik kan het niet geloven.