Everything is a choice!

Deel 59

Pov. Elisabeth

De meisjes zijn net de deur uit. Het was gezellig maar natuurlijk dacht ik de hele tijd aan wat ze zeiden. Ook al heb ik niet echt gereageerd, ik heb gewoon gezegd vergeet het maar ik kan vanaf het moment aan niets anders denken. Eerst wilde ik een hele ruzie maar toen dacht ik aan de gevolgen. Als ik ruzie zou maken, dan zou iedereen weten wat er is gebeurd en dan komt Blake er ook achter en dat wil ik niet. Ik wil dat alles blijft zoals het nu is. Iedereen gelukkig. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze dat zeiden. 'Hij verdiend je niet. Weet je wie je verdiend? Wie echt bij je past? Milan!' Deze zinnen bleven zich herhalen in m'n gedachten. Ik kon letterlijk aan niets anders denken.

'Lieverd, wat doe je daar? Alles Oke?' Hoorde ik Blake vragen. Ik keek rond en besefte dat ik nog in de gang stond bij de voordeur. Blake ging met zijn hand langs m'n wang en ik voelde overal kippenvel, een geweldig gevoel. 'Nee, er is niets.' Zei ik en drukte een kus op de lippen van Blake. Hij glimlachte en keek me aan met de blik van 'ben je zeker'. Ik knikte en we liepen samen de woonkamer in. Vandaag was onze laatste dag hier in de mensenwereld, binnen een paar uur zullen we vertrekken maar nu eerst genieten van onze laatste uren hier in de mensenwereld.

Mijn ouders zijn verhaaltjes aan het vertellen over me van toen ik klein was en Blake geniet ervan. Ik glimlachte. Toen kwam die zin weer in me op 'Hij verdiend je niet. Weet je wie je verdiend? Wie echt bij je past? Milan!' Ik zuchtte diep en probeerde van gedachten te veranderen. Ik hoorde mijn ouders en Blake lachen en lachte met ze mee. Er hing en leuke sfeer in de lucht, eigenlijk altijd hier.

Na een paar uurtjes gezelligheid was het weer tijd om naar de dimensies te gaan. Ik knuffelde mijn moeder en zag dat ze met moeite haar tranen probeerde in te houden. Ik liep naar mijn vader en knuffelde hem, ik hoorde zijn hart sneller kloppen. Ikzelf probeerde mijn tranen in te houden, ik wilde niet zwak lijken voor mijn ouders. 'Meisje, vergeet nooit we zullen altijd van je houden.' Zei mijn vader. Ik glimlachte en liep naar de auto waar Blake op me wachtte. 'Meisje, vergeet nooit we zullen altijd van je houden.' Dit zei mijn vader. Vorig keer ook, toen ik had gekozen om mee te gaan met mijn echte ouders. Ik stopte met stappen en draaide me naar mijn ouders toe. Ze glimlachten naar me. Ik kon het niet laten en liep terug naar ze toe en knuffelde ze. Ik liet ze los en keek ze aan in de ogen. 'Het spijt me...' fluisterde ik en liep weg voor ze iets konden zeggen.

Ik stapte de auto in en Blake sloot het portier en stapte de auto ook in. De chauffeur startte de auto en vertrok. Ik draaide me om en zag mijn ouders naar me zwaaien, ik zwaaide terug en voelde een steek door m'n hart. Het gevoel kwam terug naar boven. Ik zuchtte luid. Blake zette zijn hand op de mijne en gaf er een kneepje in. Ik glimlachte naar hem en ging dichter tegen hem aan zitten. Hij legde zijn arm om me heen en trok me dichter, ik zette mijn hoofd op zijn borst en hij drukte een kus op mijn haren. 'Gaat het, lieverd?' Vroeg Blake zacht. Ik keek hem aan en knikte. 'Ja, het gaat wel. Het deed me even denken aan de eerste keer toen ik ze verliet, toen ik koos voor dit leven.' Antwoordde ik.

We zijn nu in de vampieren dimensie omdat ik sinds ik wakker ben de moeder van Blake nog altijd niet heb gezien. De laatste keer was toen ik haar gevonden had. Blake heeft haar vaker bezocht. Ik liep samen met Blake hand in hand naar de voordeur van de vampieren paleis. De wachters begroeten ons met een glimlach en opende de deur. De vampiers hier zijn echt aardig. We liepen de trap op onderweg naar de woonkamer. Ik werd zenuwachtig. We stonden voor de deur van de woonkamer. 'Zenuwachtig?'
Ik knikte. 'Hoeft helemaal niet.' Zei Blake met een glimlach. Blake klopte op de deur en een mannen stem riep dat we naar binnen mochten. 'Wacht jij hier, dan zal ik zeggen dat ik een verrassing heb.' Ik knikte. Blake ging naar binnen en liet de deur op een kiertje. 'Blake, je bent terug.' Hoorde ik zijn moeder enthousiasts roepen. Ik glimlachte.
'Moeder, vader ik heb een verrassing mee.' Begon Blake. 'Oh ja?' Hoorde ik zijn moeder nieuwsgierig zeggen. Ik glimlachte.

Blake kwam naar me toe en pakte mijn hand vast en schonk me een glimlach. We liepen de woonkamer in en zag dat alle ogen op mij gericht waren. 'Elisabeth.' Riep de moeder van Blake enthousiast en liep naar me toe met een glimlach. En ze knuffelde me. 'Hoe gaat het met je? Blake vertelde me al dat je wakker was en ik kon niet wachten om je te zien.' Zei de moeder van Blake lachend. Er verscheen een glimlach op m'n gezicht en de nerveusheid verdween.

Het was heel gezellig bij Blake. Zijn ouders zijn super lief, van zijn moeder wist ik dat wel maar zijn vader had ik niet echt ontmoet. Ik had zijn vader wel ontmoet maar toen was hij nog vervloekt en dat waren niet echt leuke tijden.

Ik ben nu in de tuin, de tuin van de vampieren dimensie samen met Blake. Het is al laat en ik had helemaal geen zin om naar de ijsdimensie te gaan. Dus besloten we om deze nacht in de vampieren dimensie door te brengen.

'Ben je zeker dat je deze nacht hier wilt doorbrengen?' Vroeg Blake. Ik knikte. We gingen zitten op een bank.

'Het is zo raar, een week geleden zat ik nog in coma, de kans was groot dat ik er niet zou zijn. Het leven is echt raar.' Begon ik.
'Het kon ook helemaal anders aflopen, als je de opdracht niet kreeg om opzoek te gaan naar de verdwenen ijsprinses en op mijn school terecht kwam dan zouden we elkaar nooit ontmoet hebben.' Voegde ik in. Ik keek hem en hij legde een verdwaalde pluk achter m'n oor en glimlachte.

'Het leven is een mysterie vol met verassingen. Ik wist niet eens dat het leven zo kon zijn. Ik wist niet eens dat ik zo van een persoon kon houden dat ik er zelfs niet meer zonder kan leven.' Zei hij lief terwijl hij over mijn wang ging. Ik lachte en opeens dacht ik weer aan die ene zin.
'Hij verdiend je niet. Weet je wie je verdiend? Wie echt bij je past? Milan!' Ik sloot voor even mijn ogen.

————————————————————————
Hi Guys!
Weer een nieuwe deel, hopelijk vinden jullie het wat! :)