Everything is a choice!

Deel 33

Pov. Elisabeth
We hadden hoop, hopelijk is achter deze muur de bibliotheek. 'Allemaal achteruit, laat mij maar deze muur breken' zei ze enthousiast. We gingen allemaal achteruit, Stella zei iets wat leek op een spreuk en er vloog een enorme bol licht tegen de muur en de muur barste in stukken. Achter de muur was er nog een gang en we liepen erheen. Het was hetzelfde als de andere gangen. We sloegen een afslag naar links en we hoorden ineens geluiden. Rare geluiden? Uit het niets verschenen grote monsters, het leken draken, of? . 'De feniks!!!' Riep Daniella. Feniks? Iedereen begon te rennen en ik bleef maar staan, ik bleef de feniks aan staren, iets ik mij zegt dat het een goed beest is, maar de andere kant van mij wil rennen.

Hij kwam dichter naar me toe, ik bleef bewegingloos staan, kijkend naar het wezen. Hij is best wel mooi, ik deed mijn hand op zijn bek en er verscheen licht rondom ons. 'Heey prinses' hoorde ik. Huh? Ik keek rond en zag niemand, niemand zelfs Blake was er niet. Overal was er licht. 'Ik ben het de feniks' zei de stem weer. Ik keek de feniks aan en hij zei 'ik weet dat u opzoek bent naar de bibliotheek en ik kan u en u vrienden naar de bibliotheek brengen' zei de feniks weer. 'Graag' antwoordde ik. Hoezo, kon ik de feniks verstaan? Zou dat ook één van mijn krachten zijn? De feniks landde op de grond en het felle licht was weg, ik zat gewoon terug in de gangen in de boom. Ik keek rond mij en zag dat de meisjes naar me toe kwamen. 'Elisabeth wat is er?' Vroeg Daniella. 'De feniks weten waar de bibliotheek is, er heeft eentje net met mij gepraat,' zei ik. 'Hoezo gepraat?' Vroeg Stella.

'Ja, ik weet ook niet hoe, misschien één van mijn krachten, maar waar zijn de jongens?' Zei ik. 'Ze staan achter je' zei Daniella en ik voelde iemand mijn middel vasthouden, ik draaide me om en keek recht ik de ogen van Blake. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Mason kuchte en zei 'ik denk dat we beter kunnen vertrekken want ik zie dat de feniks ongeduldig worden.' Ik keek hem aan en knikte, Blake liet me ook los. We liepen naar de feniks en klompen op zijn 'rug', iedereen zat erop en we konden vertrekken. We vlogen de gangen rond en we vlogen recht tegen een muur aan met een snelle snelheid, iedereen hield iedereen vast. We waren bijna bij de muur, ik legde mijn vrije hand op de rug van de feniks en hij zei 'wees gerust prinses, vertrouw mij.'

We kwamen tegen de muur aan en opeens waren wij in de bibliotheek. Eindelijk we hebben het gevonden! Het was heel groot, als ik zo kijk zijn er hier meer dan duizend boeken. 'Hier gaan we meer dan drie uur besteden' zuchtte Zayd. Hij heeft gelijk, dit gaat te lang duren. 'Nou ja, laat ons dan maar beginnen' zei ik. Iedereen ging een kant op en ik ook. Niet eens één minuut later kwamen we allemaal terug bij elkaar. 'Wat moeten we eigenlijk vinden' zei Stella. 'Ja wou ik ook net vragen' zei Daniella en iedereen knikte. 'Dat weet ik ook niet, ik denk gewoon een boek dat ons iets meer kan vertellen, of een aanwijzing' antwoordde ik. Iedereen knikte en we gingen weer uit elkaar.

-drie uur later-
'Ik ben kapot' hoorde ik Daniella zeggen. 'Je moet mij zien' antwoordde Stella. Ik en de meisjes zaten aan tafel de boeken aan het lezen de jongens zijn hier ook ergens, waar weet ik niet. Ik was zo moe, ik probeerde me terug te concentreren op het boek dat ik vast had en voor ik het wist viel ik in slaap.

Pov. Daniella
Ik was net klaar met het boek dat ik vast had ik keek rond en zag dat Elisabeth in slaap gevallen is, ik lachte en zei tegen Stella 'kijk, ze slaapt, denk jij wat ik denk dat we moeten doen.' Ze begon te grijnzen. We telde rustig af 'drie...twee...één' 'AAAAAHHHH' schreeuwde ik en Stella en ik zag dat Elisabeth met een ruk opstond, haar gezicht was zo grappig. Ik en Stella schoten gelijk in de lach. De jongens kwamen ook al rennend naar hier. 'Wat is hier aan de hand?' Vroeg Blake. 'Niets, alleen dat Elisabeth in slaap is gevallen en we hebben haar wakker gemaakt.' Zei ik lachend en Stella lachte ook mee. 'Niet grappig' zei Elisabeth boos, ik keek haar aan en je zag echte dat ze boos was. Ik probeerde te stoppen maar het lukte gewoon niet. 'Het spijt ons maar we kunnen niet stoppen met lachen' zei Stella op haar beurt. Ze rolde met haar ogen en ging verder met lezen in haar boek die ze vast had. Ik en Stella zijn ook uitgelachen en de jongens gingen ook weg.

(Na een tijdje)

Pov. Elisabeth
Nou, ik heb hier geen zin meer in, ik ben echt alle boeken beu. Ondertussen zaten de jongens er ook bij. 'het heeft geen zin meer kom we gaan terug naar huis.' Zei ik verslagen, ik stond op en vertrok. Ik hoorde ze nog praten maar ik kon niet horen wat ze zeggen, ik had gewoon geen zin om te luisteren. We zitten nu op de rug van de feniks, ik legde mijn hand op zijn 'rug' en de feniks begon een gesprek met mij.

'Prinses, hebben jullie gevonden, wat jullie zochten?'

'Neen, we hebben niets gevonden.' Antwoordde ik, ik moest mijn lippen niet eens bewegen om te praten, beter!

'Geef het niet op! Alles wat je ziet, is niet wat je echt ziet, het is wat iedereen ziet, maar zie jij wat de rest niet ziet?' Zei de feniks mysterieus.

'Hoe bedoel je?' Vroeg ik, want wat bedoelde de feniks.

'Het enige wat ik nog kan zeggen is kijk goed om je heen.' En de feniks begon te vliegen, liet mij verbijsterd achter, denkend over wat de feniks zei, niet wetend wat hij ermee bedoel. Nou fijn!

~in het ijsdimensie~
Ik sprong op mijn bed ik was zo moe, ik heb net afscheid genomen van Daniella, Stella, Zayd, Mason en Blake. Ik was zo moe dat ik al snel in slaap viel, de duisternis nam het van me over!

---------------
Hoi people,
Dat is lang geleden zeg, ik had het zo druk niet normaal, maar hier is weer een deel, ik hoop dat jullie het wat vinden.

Oh ja ik heb de 2 k gehaald 🎉😃
Ik ben superblij 😃😃😃😃😃
Bedanktttt ❤️❤️❤️