Ik dacht dat ik wist wie ik was. Alles was één groot leugen. Ken je dat gevoel dat je alles hebt maar dat je eigenlijk niets hebt? Dat je alles over jezelf weet maar eigenlijk helemaal niets weet? Nee? Op begin ik ook niet.
Ophelia is een meisje va...
Pov. Elisabeth Ik werd de volgende dag vroeg wakker en nam een lange, zalige douche, dit had ik echt nodig. Ik moest alles even op een rijtje zetten. Na het douche droogde ik me af en deed de handdoek rond me en ging de inloopkast in opzoek naar een outfit, ik had helemaal geen zin in een jurk. Ik keek even uit de balkon om te zien wat voor weer het was, het was bewolkt en het was wat frisjes. Ik liep de inloopkast terug in en koos voor een simpele outfit.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik was helemaal klaar en het was tijd om te gaan ontbijten, ik liep de eetkamer binnen en zag alleen mijn moeder. Ik begroette haar en vroeg 'waar is papa?' Waarop ze antwoordde 'hij heeft nog veel werk, dus kan hij vandaag niet met ons ontbijten.' Ik knikte. Het was heel stil, dit is de eerste keer dat we niet praten, maar het was een aangename stilte.
'Elisabeth?' Vroeg mijn moeder ineens. 'Ja mam?' 'Ik wil graag iets met je bespreken.' Ik keek haar aan en zei 'ja?' 'Dus je weet toch dat prins Julian hier al een tijdje is?' Begon ze en ik knikte. 'Er is een rede waarom dat hij hier is.' 'Wat is het reden dan' vroeg ik. Ze keek weg en zei 'nou, prins Julian...wil...heeft' 'Mam, doe niet zo vertel maar, ik zal het zeker wel begrijpen.' 'Dus wat ik probeer te zeggen is dat prins Julian jou...ten huwelijk heeft gevraagd, dus hij word jou toekomstige man.' Mijn ogen worden groot, heb ik het nou goed gehoord?
'Wat?! Hoezo ten huwelijk? Mam ik ben nog maar 16? En ik wil zelf kiezen met wie ik wil trouwen.'
'Maar Elisabeth luister, het is een goede prins en hij kan deze dimensie besturen en we hebben goed contact met zijn familie en ik weet dat je 16 bent, maar we hebben besloten dat je op je 17de jou bruiloft gaat houden.'
'Wat??!! Jullie hebben ja gezegd in mijn plaats? En ik moet dit allemaal accepteren en zeggen dat ik het goed vind? Mam, dit kunnen jullie mij toch niet aandoen? Hoezo trouwen? Ik wil helemaal niet trouwen en zeker niet met prins Julian!'
Met deze woorden verliet ik de kamer en gooide de deur hard dicht. Dit had ik niet verwacht. Na 16 jaar komen ze me halen en kom ik te weten dat heel mijn leven een leugen was en nu zeggen ze dat ik moet trouwen. Ik dacht het niet! Ik liep zo hard als ik kon door de gangen op weg naar buiten. Ik liep de tuin in en liep helemaal tot het einde van de tuin, dat is veel lopen want de tuin is zo groot.
Op het einde van de tuin was er een hek en achter die hek was er het bos. Ik klom over het hek en liep het bos in. Ik liep en liep en liep zonder te stoppen. Na een tijdje stopte ik met lopen en hapte ik naar adem. Ik kon gelukkig snel normaal adem halen. Ik was nu op de plek dat Blake me vorige heeft laten zien. Ik ging op de grond liggen en keek naar de meer voor mij ,Ik hoorde vogels fluiten en overal waren prachtige bloemen. De natuur maakt me rustig.
Ik ademde diep in en uit. Ik sloot mijn ogen en genoot van de natuur. Gelukkig heb ik een vest aan want het begint al te waaien. Ik deed mijn ogen terug open en ging recht zitten mijn haar ging heen en weer. Uit het niets voelde ik een hand op mijn schouder, ik wou opstaan en die persoon een klap geven of wat dan ook. Maar nee ik bleef maar voor me uit staren, ik gaf geen kik en het boeit me ook niet. Als het een ontvoerder is zou ik zeggen ontvoer me maar.
'Elisabeth? Lieverd gaat het wel?' Hoorde ik een bezorgde stem, wacht het was Blake. Ik draaide me om en hij keek me bezorgd aan, ik zei niets. Ik stond op en keek hem recht in de ogen. 'Lieverd wat is er?' Nu klonk hij nog bezorgder. Ik ging dichter bij hem staan en sloeg mijn armen om hem heen, ik had behoefte aan een knuffel. Hij knuffelde me terug. Ik nestelde me dicht bij hem. Ik voelde de tranen opkomen en ik deed zelfs geen moeite om ze tegen te houden. De tranen begonnen te stromen, het leek wel op een waterval, ze wouden niet stoppen.
Na een tijdje maakte ik me los en ging op het gras zitten, Blake ging naast me zitten en hij trok me naar zich toe. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en sloot mijn ogen, ik genoot van het geluid. Na een lange stilte besluite ik te vertellen wat er aan de hand is. 'Blake?' Zei ik. 'Ja lieverd,' antwoordde hij. Ik begon te vertellen. Ik vertelde het hele verhaal. 'WAT? JE BENT VAN MIJ' zei hij boos. 'Weet je wat, het gaat nu gebeuren we hebben te lang gewacht!' Zei Blake nu een beetje rustiger.
'Wat wil je doen?' Vroeg ik. 'We gaan naar jou ouders en zeggen dat we van elkaar houden en ik ga ook zeggen wie ik echt ben!' Antwoordde hij. Hij ging weer verder met stappen, niet zomaar stappen. 'Blake wacht!' Ik liep naar hem toe en zei 'als je dat gaat zeggen dan mag ik je zeker nooit meer zien!' Hij stopte en draaide zich om, hij kwam dichter en zei 'weet ik, maar we moeten het proberen ik kan je niet in de handen laten van die prins Julian.'
Ik stond daar maar te staren, is dit wel goed? Is dit de juiste keuze? 'Wees maar gerust, ze gaan het vast wel begrijpen.' Zei Blake en hij nam mijn hand beet en zo liepen we richten het paleis.
In het paleis
Mijn ouders zaten in de woonkamer. Ik liep samen met Blake hand ik hand door de gangen, dit voelde goed, ik voelde me veilig en beschermend. Toen we voor de deur stonden van de woonkamer kneep Blake rustig ik m'n hand. Ik keek hem aan en hij knikte. Ik klopte op de deur en ik kreeg toestemming om naar binnen te gaan. Ik ging naar binnen, hand in hand met Blake. Mijn ouders hun ogen werden groot. 'BLAKE! WAT DOE JE MET MIJN DOCHTER?! LAAT HAAR ONMIDDELLIJK LOS!' Riep mijn vader woedend.
'Nooit!' Antwoordde hij. 'Pap, mam luister naar wat Blake te vertellen heeft!' Zei ik. Blake begon met zijn verhaal. 'Het spijt me dat ik niet doe wat u van me vraagt maar ik heb iets belangrijks te vertellen namelijk ik ben niet wie je denkt dat ik ben.'
'Hoezo je bent niet wie je bent?' Zei mijn moeder. 'Nou uwe hoogheid, ik ben een vampier en ik hou van jullie dochter!' Zei hij simpel weg. Ik keek hem met een glimlach aan. 'WAT? EEN VAMPIER? NEEM JE ME NU IN DE MALING?' Zei mijn vader. 'Nee uwe hoogheid ik ben een echt vampier en niet zomaar een vampier. Neen! Ik ben de prins van de vampieren dimensie en ik kan het bewijzen!'
Blake liet zijn vampieren tanden zien en zijn rode ogen. Mijn ouders begonnen in paniek te raken. 'ELISABETH WEG VAN DAAR NU!' Riepen mijn ouders in paniek. 'Nooit!' Riep ik terug. 'WACHTERS!' Riep mijn vader en hij drukte op een knop. Dit loop allemaal fout. Ik ging dichter bij Blake staan. Alle wachters kwamen naar binnen en ze gingen in vechthouding staan, ze keken even rond en dan stonden ze weer normaal. 'Wat is er aan de hand, uwe hoogheid?' Vroeg een bewaker.
'BLAKE IS EEN VAMPIER EN HAAL HEM BIJ MIJN DOCHTER WEG, NU EN SLUIT HEM OP!!' Beveelde hij. Alle wachters waren in schok maar ze deden wat er van hen gevraagd werd. Ze kwamen ons kant op. Ik ging voor Blake staan dit mag niet gebeuren! Maar hij kwam voor me staan. Blake liet zijn tanden en rode ogen te voorschijn en liet zo'n vampieren schreeuw horen. Zou dit een bericht zijn naar iemand. Je hoorde overal geroezemoes van hij is echt een vampier en zo van die dingen. We werden omsingeld. Hij draaide zich naar me. Hij kwam dichter tot onze voorhoofden en neuzen elkaar raakten. 'Wees gerust ze kunnen ons niets aandoen.' Hij keek me recht ik de ogen aan. 'Ik kom zo snel mogelijk terug en vergeet niet ik hou van je.' Zei hij. Hij wou net weg vliegen. 'Wacht! Ik wil mee!' Zei ik.
------------------ Hoi people ❤️ Hoe vinden jullie deze stuk? En zal Elisabeth meegaan of niet? Nou als jullie wat ideeën hebben voor mijn boek stuur me gerust alle ideeën zijn welkom😘 Ik zal jullie laten xxx P.S hou van jullie ❤️❤️❤️
