Verdiği değer kadar değer görmez insan her zaman. Çünkü değmeyenlere verdiğin değer, umuduna sürülen ellerle sana geri döner.
Fidan bakılınca erişir, köpek beslenince evcilleşir, hatta yağını eksik etmezsen, canına yandığım cansız makine bile işine zamanında yetişir. Alıp da geri vermeyen tek parçası, insanıdır şu kâinatın. İnsanoğlu, yerin dibinden göğün üstüne kadar tıklım tıklım dolduruyor da âlemi, nankörlüğünden geçilmiyor. Her şey, her şeyin değerini biliyor da herkes herkesin değerini bilmiyor. Yıkılınca yıkıyor, yanınca yakıyor, yiyor doymuyor, bitirince yerine asla yenisini koymuyor. Çok sevilince de işte, hiç sevmiyor ve gidince yerine de kimse gelmiyor...
Ah sevenler, ah vefalılar! Durmadan kendine çalışan nankörlere karşı insanlığın grevidir onlar...
O gidenler bilmez ya, mısralarda hep 'sen'i arar bulamazlar vefalılar; bir şiirin metaforlarına da yenilirler bazen. Çünkü değer vermişlerdir şiire, umutlarına toz konduramazlar.
Değmedin buna. Bu kadar nankörlük, zarardır umuda.
Bırak değenlere değsin yüreğim, sen hiç durma yanımda.
Bir muz, iki dilim mandalina, şimdi senden daha değerli kışın ortasında...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YÜZLEŞME
Cerita Pendek"Bazı yaralar sâdıktır yarınlara..." Kaybedenlere yazıldı bu kitap, yarım kalanlara, eksik bırakılanlara, düşenlere, düşürülenlere, düşleri kırılan ama içinde bi'yerlerde hâlâ o deli çocuğu yaşatanlara; ve ölüme, koyu bir sitem gibi, e...
