Just Real | Hunhan

Chapter 10

(LUHAN)

Pobiegłem za nim, wychodząc na zewnątrz. Szedł szybkim krokiem, więc musiałem biec. Wreszcie przystanął pod wielkim drzewem. Zaczął rozglądać się wokoło, jakby spodziewał się, że ktoś go zobaczy.

Wyciągnął w moim kierunku dłoń, którą trzymał strój na wf-u. Odebrałem go, wręczając mu jego.

- Achh, to już jest irytujące.

- Czemu? Możesz go założyć – odrzekłem.

- Co?

Wzruszyłem ramionami.

- Przecież chodziłeś już, kiedy w dziewczęcych ciuchach – uśmiechnąłem się. – Nie powinno ci to przeszkadzać.

Zachichotałem, sięgając do kieszeni mundurka. Wyciągnąłem z niej zdjęcie, które pożyczyłem od pani Wu.

- Ej! – wybałuszył oczy. – Skąd to masz? – spytał, chcą wyrwać mi fotografie.

Zacząłem przed nim uciekać.

**

W tym samym czasie, gdy tamta dwójka wyszła z klasy, na korytarz wyszli także uczniowie 2B. Cała grupka podeszła do okna, ciekawa czego Wu Sehun może chcieć od Kim Luhana.

- Wygląda jakby się, czymś wymieniali – stwierdził Yoongi.

- Czy to nie strój? – zauważył Jimin, mrużąc oczy.

- Co oni tam robią? – spytał ktoś.

- Co tam się dzieje?

Parę dziewcząt zaczęło się śmiać, widząc jak Sehun, goni Luhana, który uciekał przed nim, byle nie dać się złapać.

- O co chodzi? – odezwał się nowy głos.

Wabiony odgłosami, z klasy obok wyszli jacyś chłopacy. Między nimi był Kim Jongin, siedemnastolatek o opalonej karnacji, który co prawda uczył się tak dobrze, jak Sehun, ale zawsze zdobywał drugie miejsce.

- Co oni wyprawiają?! – krzyknął, na niezwykły widok za oknem, gwałtownie wykrzywiając twarz w złości.

Chciał pobiec i im przerwać, ale czyjeś ramiona objęły go w tali, zatrzymując i nie pozwalając się wyrwać. Osoba, która go dotknęła była Yoongim, który widząc, co ten chcę uczynić, szybko go objął. Nie mógł pozwolić, aby ktoś taki przerwał parze na zewnątrz.

- Co jest? Co?

Park Chanyeol zwabiony również zamieszaniem wyszedł na korytarz.

- No nie mogę! – krzyknął, patrząc tam, gdzie jego poprzednik. – Ten palant!

On też chciał przerwać tamtym, ale w pasie złapał go Jimin.

- Ach puść go! Luhan!

**

(LUHAN)

- Oddaj mi to! – krzyczał za mną Sehun.

Ganialiśmy się jak szaleni. Zmęczyło mnie to troszeczkę, więc przystanąłem, bo złapała mnie niewielka zadyszka.

- Dobra. Chwila, oddam ci je – schowałem za plecami – ale pod jednym warunkiem.

- Warunkiem? Jakim warunkiem?

Zatrzymałem go dłonią, gdy chciał podejść bliżej.

- Pomóż mi w nauce.

- Co?

- Pomóż mi zdobyć – powiedziałem – wysoką ilość punktów na egzaminie próbnym.

- Ale zdajesz sobie sprawę, że do tego egzaminu został już tylko tydzień? – zauważył.

- Oczywiście - pokiwałem gorliwie głową. – Proszę, pomóż mi w nauce. – poprosiłem. – Pomóż mi się dostać do Specjalnej Sali do Nauki.

- Masz mnie za cudotwórcę? – potrząsnął głową. – Nie jestem Bogiem.

- Rozumiem – odrzekłem lekko zawiedziony, robiąc smutną minę.

Odwróciłem głowę w stronę okien szkoły i uśmiechnąłem się szeroko, wyciągając w stronę, stojących w oknach uczniów, zdjęcie.

- Patrzcie, co tu mam! – krzyknąłem.

- Ej! – złapał mnie i popchnął na pień drzewa.

Krzyknąłem cicho zaskoczony, gdy złapał mnie za ramiona. Był zdecydowanie za blisko. Moje serce zaczęło niespokojnie bić.

- Kim Luhan! – zaczął. – Więcej z tobą problemów niż myślałem. Najpierw cały ten zakład, żebym cię niósł na barana, a teraz jeszcze chcesz, żebym ci pomógł w nauce? I co jak mam z tobą zrobić? – spytał, przyglądając mi się uważnie.

- Jeśli pomożesz mi w nauce, to nie będziesz mnie musiał nieść na barana. Za kogo ty mnie masz? – spojrzałem mu w oczy, ale szybko odwróciłem spojrzenie. – Nie martw się! Już i tak nic do ciebie nie czuję. A nawet jeśli – dodałem, widząc jego niedowierzający wzrok – to i tak niewiele – pokazałem na placach.

- Naprawdę? – mruknął, nachylając się jeszcze bliżej.

Nasze twarze dzieliło parę centymetrów.

**

- Och, och! Oni! – krzyknął Chanyeol, otwierając z szeroko usta. – Aaaa... to nie może się dziać! – złapał się za kark, widząc jak Wu, nachyla się nad jego przyszłym chłopakiem.

Cała czwórka, nie dowierzała sytuacji.

**

Wieczorem tego samego dnia, w jadalni domu państwa Wu, słychać było tylko stukanie o talerze, metalowymi pałeczkami.

- Och... to jest przepyszne – odezwał się Wu Kris, siorbiąc łyżeczkę, zupy, którą nabrał z miseczki, leżącej na stole przed nim.

- Dzięki tobie mamy dziś pyszną kolację – zwróciła się w stronę mojego taty, pani Wu.

- To nic takiego – tata wzruszył ramionami. – Przyniosłem co nieco z restauracji.

- Luhan – słysząc swoje imię z ust kobiety, spojrzałem na nią. - Jaką przekąskę chciałbyś, żebym ci dzisiaj zrobiła?

Zacząłem pić wodę,

- Ty się uczysz? – usłyszałem pełen niedowierzania głos taty.

- No – mruknąłem chicho, uśmiechając się za szklanką.

- Mamo – głos zabrał Sehun – od dzisiaj zacznij robić przekąski dla dwóch osób.

- Tak? Dlaczego? Nie może być, że mój syn, Sehun, też zamierza się uczyć?

- Nic słodkiego ani tłustego – dodał, ignorując jej pytanie. – To nie ma dobrego wpływu na pamięć. Zrób coś z pszenicą i oliwą z oliwek. I z żółtkiem z jajek.

Nie mogąc wydusić z siebie nic sensownego, brunetka pokiwała tylko głową.

- To ja już pójdę – Sehun wstał od stołu.

- Hyung, pomożesz mi t... - Jungkook, także chciał wstać do stołu, ale został natychmiast usadzony z powrotem na krześle przez swoją mamę.

- Ty możesz pouczyć się razem ze mną.

- To ja też już pójdę – odezwałem się i wyszedłem z jadalni szybkim krokiem.