Hurts Like Hell

1ꜱᴛ Eᴘɪꜱᴏᴅᴇ

×

ᴛʜᴇʏ ᴅɪsᴄᴏᴠᴇʀᴇᴅ ᴜs

×

Άλλη μια μέρα σχεδόν άρχισε. Δεν είναι μονάχα τα συναισθήματα μου που έχουν αλλάξει αλλά και ο τρόπος που βλέπω πια τον κόσμο. Ακόμα να το πιστέψω ότι κατάφερα να ζήσω άλλον έναν χρόνο στην κόλαση, γνωστή ως το Reginia high school. Το μόνο λύκειο που υπάρχει σε αυτή την μικρή πόλη με το μεγάλο "στόμα".

Μια ανόητη, ασήμαντη, μικρή πόλη.

Εδω που όλοι οι κάτοικοι της κουτσομπολεύουν κάθε τι που γίνεται στη ζωή σου. Εδώ, όλοι ξέρουν ποιά είμαι. Η Hayley Jackson, κόρη του σερίφη της Reginia.

Peter Jackson.

Μισώ αυτή την πόλη τόσο θανάσιμα πολύ. Κανείς δεν είναι ευγενικός ή έστω συμπαθητικος. Κανείς δεν δείχνει συμπόνια ή καλοσύνη. Ο καθένας έχει γεννηθεί με ένα επίθετο.

Εγώ είμαι η ξακουστή "Τέλεια" κοπέλα. Η τέλεια μαθήτρια, η τέλεια κόρη, η τέλεια μελλοντική δικηγόρος. Και είμαι καταδικασμένη να ζω με έναν τίτλο που ποτέ δεν ζήτησα.

Και η ειρωνεία είναι πως όλα αυτά, είναι ψέματα.

Όσο και αν μισώ αυτή την πόλη, όταν θα φύγω για το πανεπιστήμιο που θα περάσω σε λίγο καιρό, ένα κομμάτι μου θα ανήκει πάντα εδώ. Στη Reginia.

Αλλά τουλάχιστον θα ξεκινήσω από την αρχή. Μακριά από αυτή τη κόλαση.

"Hayley τελείωνε! Το πρωινό είναι έτοιμο." Άκουσα την μητέρα μου να φωνάζει και αμέσως έκλεισα το ημερολόγιο και το έκρυψα κάτω απο το μαξιλάρι του κρεβατιού μου. Έκει όπου το κρύβω πάντα.

Δεν θα έλεγα πως κάτι θα αλλάξει. Ίσως μέσα μου να ήλπιζα πως αυτή η μέρα θα έχει κάτι το διαφορετικό. Όμως από την στιγμή που ακούω τη μάνα μου με τον ενοχλητικό και αυταρχικό τόνο της φωνής της παραμένουν ίδια τίποτα δεν θα αλλάξει.

Δεν ζήτησα ποτέ αυτή τη ζωή. Ποτέ δεν ήθελα να ζήσω έτσι. Αλλά από ότι φαίνεται, θα πρέπει να το ανεχτώ λίγο ακόμα.

Λίγο καιρό ακόμα.

Πριν φύγω απο το σπίτι, κοίταξα έξω απο το παράθυρο για να δώ πως ήταν ο καιρός εκείνη την ημέρα. Μόλις κατάφερα να διακρύνω τα πυκνά και γκρίζα σύννεφα στον ουρανό, αμέσως χάρηκα και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. Θα βρέξει.