Hurts Like Hell

47ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

×

ʙᴇᴄᴀᴜsᴇ ᴏғ ᴍᴇ

×

1 μήνας. Τόσος καιρός είχε περάσει. Μέσα στην καθημερινή μου μιζέρια και μελαγχολία έκανα αναδρομές στο παρελθόν. Και κάπως έτσι μια απλή ανάμνηση έγινε η αιτία να συνεχίσω να παλεύω.

Αναρωτιόμουν που ήταν. Υποτίθεται πως θα με έβρισκε. Θα με έβγαζε από εδώ μέσα. Αλλά είχε περάσει ένας μήνας και είχα στερέψει.

Αν δεν έρθει;

Αν με ξέχασε;

Άμα αποφασιε πως δσν αξίζει να ρισκάρει την ζωή του για εμένα;

Περίμενα. Περνούσα τα βράδυα σε εκείνο το σκουριασμένο κελί που ένας θεός ξέρει ποιός έμενε πριν από εμένα. Καθομούν με τα γονάτα και την πλάτη μου αντιμέντωοη με τον τοίχο για να έχω πλήρη έλεγχο για το τι γίνεται τρυγύρω μου. Κάποιες φορές ξεχνούσα να αναπνεύσω. Το να μην σκοτωθώ ήταν σημαντικότερο. Τότε ήταν που έκλεινα τα μάτια μου για 2 δευτερόλεπτα και απολάμβανα την ησυχεία που ευχόμουιν να επικρατήσει στην ψυχή μου. Τα έσφιγγα προκείμενου να χάθω μέσα της.

Έπαιρνα δύναμη. Μ'αζευα την παραμικρή δόση ενέργειας και περίμενα να κάνβω την τελική μου κίνηση. Τα βράδυα, όταν παραήμουν μόνη, σκεφτόμουν τις σκιές. Αυτά τα τρομακτικά μαύρα πράγματα που φυλούσαν όλουςντους φυλακισμένους στα κελιά πιο δίπλα μου. Όταν έβρεχε, φοβόμουν όμως λιγότερο.

Το άκουσμα της βροχής με γαλήνευε. Με παρέσερνε στην Reginia. Εκεί ο καιρός ήταν μουντός 24 ώρες το 24τράωρο. Ποτέ δεν παραπονέθηκα.

Μου έλειπε το ημερολόγιο μου. Τρελαιν'ομουν χωρίς αυτό. Το συναίσθημα πως πρέπει να τα κρατήσω όλα αυτά που συνέβησαν για τον εαυτό μου με σκότωνε. Ήθελα να ξεφύγω κάπως και μόνο εκείνο θα με βοηθούσε. Κια όμως δεν είναι πια εδώ.

Είχα αμέτρητες ώρες να σκεφτώ. Αμέτρητες. ήταν το μόνο που έκαν αόλη μέρα. Και μια νύχτα,όταν το φεγγάρι είχε επιτέλους υψωθεί δίπλα στα αστέρια που λαχταρούσαν συντροφιά, ένα αίσθημα μετάνιας και νοσταλγίας υπερύσχισε μέσα μου. Σαν κάτι να άλλαξε. Αναπολούσα τις παλιές καλές ημέρεςσ την Reginia όπου το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζα ήταν τι άλλ θα βρουν να πουν οι σκύλες του σχολείο μου για εμένα. Αναπολούσα τις νυχτές που έβαζα τα ακουστηκά μου και ακούγα τα αγαπημένα μου τταγουδία ασταμάτητα χωρί να με νοιάζει αν υπάρχει κάτι λάθος εκεί έξω, στον έξω κόσμο. Τότε, αγκάλιαζα τα γόνατα μου, καθόμουν στο παράθυρο του σκοτεινού μου δωματίου και χάζςυα τα αστέρια που με τον δικό τιυς ξεχωριστό τρόπο απλωνόντουσαν στον ουρανό σαν να υποκλείνονταν το ένα στο άλλο. Δεν έβγαζε νόημα.