Hurts Like Hell

25ᴛʜ ᴇᴘɪꜱᴏᴅᴇ

×

ʜᴇ ᴄᴀɴ'ᴛ ʙᴇ ɢᴏɴᴇ

×

4 ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Ότι έγινε θα το ονόμαζα παρορμητικό και τελείως μα τελείως ηλίθιο. Δεν θα το έλεγα απόλυτα ανούσιο ούτε αναποτελεσματικό. Αλλά, ήταν ηλίθιο ρε γαμώτο.

Εδώ και 2 μέρες, ξενυχτάω στο νοσοκομείο, πλάι στο πτώμα του. Όταν οι παλμοί του ανεβαίνουν, πατάω το κόκκινο κουμπί δεξιά από το κρεβάτι του και αμέσως το δωμάτιο πλημυρίζει από νοσοκόμες. Κοιτάω το μελανιασμένο πρόσωπο του, ανέκφραστο όπως είναι και συγκρατώ τον εαυτό μου. Και σκέφτομαι. Πως όλα έγιναν διχώς αιτία.

Όλοι έλεγαν πως δεν θα ζήσει. "Πλέον, δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Έχασε πολύ αίμα." Μπούρδες λέω εγώ. Δεν γινόταν να πεθάνει.

Για άλλη μια μέρα, τον προσέχω. Πριν ήταν εδώ ο James, εχθες η Nya και προχθες, ο Justin αυτός που τον πρώτο βρήκε και τον έφερε στο νοσοκομείο. Η Jessica δεν είχε έρθει καν. Όταν ρώτησα την Nya για αυτήν μου απάντησε:

"Έχω να την δω εδώ και μέρες."

Διώχνω αυτές τις λίγες τούφες που έπεφταν μακρυά από το πρόσωπό του μιας που δεν μπορούσε να το κάνει ο ίδιος. Τα ματιά του ήταν κλειστά και φανταζόμουν το πράσινο να με κοιτάει. Η φωνή του είχε αρχίσει να ξεχνιέται από το μυαλό μου και αυτό με στεναχωρούσε. Πολύ.

Όταν κοιτάς τέτοιους ανθρώπους, πληγωμένους σκέφτεσαι το παρελθόν τους. Στην κατάσταση που ήταν τότε είχε ξαναγίνει έτσι. Αν και το μισό του πρόσωπο του ήταν πρισμένο και καλυμένο με γάζες, τον φανταζόμουν πίσω από αυτό.

Δεν ήταν άγγελος. Δεν ήταν σίγουρα άγγελος. Από την πρώτη μέρα που τον είδα το κατάλαβα. Ήταν ο διάβολος. Κανένας δεν μπορούσε να διαφωνήσει σε αυτό όσο παράξενο και αν ήταν. Ξυπνούσε όμως μέσα μου Αγγελικές φωνές και εμφανίσεις.

Θυμόμουν την ημέρα που έμαθα για το ατύχημα. Ένιωσα ένα κομμάτι μέσα μου να σπάει και ήξερα πως θα παραμείνει σπασμένο για καιρό. Είχα να νιώσω αυτή την απώλεια από την ημέρα που χτύπησε ο μπαμπάς μου.

Ένας ήχος με ξύπνησε από τις πολυπληθόρες σκέψεις μου. Ένας όμορφος ήχος που είχα καίρο να ακούσω.

"Δεν θα με ένοιαζε." Μουρμουρίζει και στο πρόσωπο του σχηματίζεται πόνος.

"Αν με άφηνες πριν το μάθω, δεν θα με ένοιαζε." Ξαναλέει και σκύβω μπροστά του ανυσηχώντας.