Hurts Like Hell

40ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

×

ʜᴇ ɪs ɴᴇᴠᴇʀ ɢᴏɴɴᴀ ʟᴏᴠᴇ ᴀɢᴀɪɴ

×

Hayley's POV

Μια εβδομάδα νωρίτερα

Πέντε μέρες. Πέντε μέρες είμαι στα πρόθυρα να πηδήξω από το παράθυρο και να φύγω από αυτό το μέρος. Τρελαίνομαι. Νιώθω τους τοίχους κάθε μέρα να στενεύουν. Οι ασθενείς τσιρίζουν τα βράδια, μερικές φορές ουρλιάζουν ονόματα που δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ευτυχώς όμως που υπάρχει και η Lucy.

"Νωρίς νωρίς σήμερα ε;" μπαίνει μέσα με ένα μεγάλο χαμόγελο κρατώντας το πρωινό μου.

"Τι καλό μου φέρνεις αυτή την φορά;"αναρρωττιέμαι.

"Κανονικά έχει γιαούρτι με παντζάρια...όμως έκλεψα ένα κομματάκι πίτσα από την κουζίνα." Μου κλείνει το μάτι και μου δίνει το κομμάτι στο χέρι.

"Σε αγαπω ρε φιλε!!" Της λεω και δαγκώνω την πίτσα σαν να είχα να φάει χρόνια. Εκείνη γελάει και κάθεται δίπλα μου.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως ένα κομματάκι πίτσας θα μπορούσε να κάνει την ημέρα μου τόσο χαρούμενη και ξαφνικά ευχάριστη.

"Harry είπες ε;" μου λέει χαμογελαστά, ίσως κάπως πονηρά και εγώ κοκκινίζω.

"Lucy μια ώρα σου μιλούσα για αυτόν εχθές, δεν έχω κάτι άλλο να πω." Προσπαθώ να το αποφύγω όμως δεν με αφήνει.

"Και πάλι όμως, μου αρέσει να μου μιλάς για αυτόν! Ακούγεται αρκετά καλός! Που είπες γνωριστήκατε;"

"Στο σχολείο." Ψεύδομαι.

Ναι της μίλησα για αυτό και δεν το μετανιώνω. Τόσα χρόνια δεν είχα ποτέ μου κάποιον να μοιράζομαι τα "κουτσομπολιά" μου ή γενικά κοριτσίστικα θέματα. Ο Josh πάντα με κορόιδευε όταν του έλεγα πως μου αρέσει ένα αγόρι ή ίσως ότι αρέσω σε κάποιον, γι' αυτό και σταμάτησα να του μιλάω για αυτά. Τόσον και καιρό κρατούσα τα πάντα για τον εαυτό μου, δεν είχα σε ποιόν να τα πω. Ένιωσα την ανάγκη όμως να μιλήσω. Να ανοιχτώ σε κάποια. Και η Lucy είναι πραγματικά πολύ καλή.

"Αχ...και εγώ γνώρισα κάποιον στο σχολείο. Αν και...βασικά δεν πήγα ακριβώς σε σχολείο." Κοιτάει αμήχανα κάτω.

"Έκανες μαθήματα στο σπίτι;"

"Κάπως έτσι. Τέλος πάντων, ήταν πραγματικά πολύ όμορφος, ο ωραιότερος εκεί μέσα και ήταν αδύνατον να μην τον προσέξω."