Hurts Like Hell

24ᴛʜ ᴇᴘɪꜱᴏᴅᴇ

×

ɪ ʜᴀᴠᴇ ғᴏʀɢɪᴠᴇɴ ʜɪᴍ

×

Νικοτίνη. Κοκαίνη. Τίποτα δεν φάνηκε αρκετά καλό για να ξεχάσω. Κάτι που θα μπορούσε να απομακρύνει, τα πάντα. Αυτά που με έπνιγαν και γινόντουσαν ένας σφυχτός κόμπος στο λαρύγγι μου.

Δεν ήξερα γιατί ο πόνος τόσου καιρού δεν με άφηνε ήσυχο. 5 χρόνια. Γιατί δεν έλεγα να ξεχάσω γαμώτο. Γιατί δεν μπορώ απλά να σταματήσω να αισθάνομαι. Βαρέθηκα να παλεύω τη θλίψη, το φόβο. Ήταν αναπόφευκτο. Δεν θα γινόμουν καλά.

4 τα ξημερώματα και εγώ εδώ. Παρέα με την μοναξιά μου και την γαμημένη καρδιά μου που εκείνη έκανε κομμάτια. Όσο σημασία και να ζητούσε αυτή η κοκκινομάλλα, που εδώ και ώρα τρίβεται πάνω μου, αλλά τόσο την έγραφα.

"Γιατι είσαι τόσο ξενέρωτος μωρό μου; Δεν σου είμαι αρκετή;" γκρινιάζει και συνεχίζει να κουνιέται στα γόνατα μου κινόντας το σώμα της στον ρυθμό της μουσικής. Συνέχισα να καπνίζω αυτό το δυνατό πράμα, που 'έκλεψα' από τον Chris στη N. Υόρκη. Σιγά με τον άφηνα τον καργιόλη με όλα δικά του. Έκανα κόπο να τα αποκτήσω. Όλα.

Και δεν εννοώ μόνο τα ναρκωτικά.

Όλα γυρνούσαν και στο κεφάλι μου έγιναν όλα θολά. Μέσα σε δευτερόλεπτα, βρέθηκα στις τουαλέτες μάζι με την ηλίθια που δεν έλεγε να με αφήσει. Με είχε καβάλησει και με φιλούσε λαίμαργα. Έκανα το ίδιο.

Όχι επειδή το ήθελα αλλά επειδή ήθελα να ξεδώσω.

Τα μαλλιά της, το άρωμα της. Όλα, φαντάζαν εκείνη. Άγγιξα τα μαλλιά της και τα χαίδευα χαιδευτικά σαν να ήταν το τελευταίο πράγμα που θα άγγιζα, την κοίταζα σαν να ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Τα μαύρα της μαλλιά ήταν ανακατεμένα μα τόσο γαμημενα τέλεια. Τα μπλέ της μάτια ήταν πλέον χαρούμενα.

Γαμώτο είναι χαρούμενη. Και είναι όσο κατεστραμμένη όσο και εγώ.

"Χειζ" αναστέναξα και χαμογέλασα στην σκέψη της.

"Νταιάνα με λένε, γλύκα!" Ακούω μια φωνή και ξυπνάω.

Την κοιτάω μπερδεμένος διότι πριν λίγο ήταν η Χειζ και τώρα η σπαστικιά κοκκινομάλλα. Την σπρώχνω από πάνω μου και ντύνομαι. Γαμώτο γιατί την σκέφτηκα;

Πως γίνεται να είναι παντού;Πως; Γιατι;

Την παράτησα στις τουαλέτες και πέρπατησα προς την έξοδο. Ένα κράτημα με σταμάτησε.