Hurts Like Hell

18ᴛʜ ᴇᴘɪꜱᴏᴅᴇ

×

ʟɪғᴇ ᴏʀ ᴅᴇᴀᴛʜ

×

Θ

άνατος. Ένα τόσο παράξενο πράγμα. Κατι που κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει από το να γίνει. Αλλά και πάλι είναι δύσκολο. Ειδικά όταν είναι κάποιος κοντινός σου. Στην αρχή αρχίζεις να κλαις, αλλα προσπαθείς να κρατηθείς γιατί είναι οι γονείς μπροστά και ξέρεις ότι δεν θα τους βοηθήσει καθόλου, μετά κλειδώνεσαι στο δωμάτιο σου και ξεσπάς σαν να μην υπάρχει αύριο. Όλα όσα δεν πρόλαβες να του πείς, έχουν πλέον γίνει πολλές σταγόνας δακρύων στα μάγουλά σου. Στην συνέχεια, βάζεις την μουσική τέρμα ώστε να μην ακούς τους λυγμούς της μητέρας σου όταν κοιτάει παλιές του φωτογραφίες και αναπολεί γεγονότα. Πρέπει να απασχολήσεις τον εαυτό σου 24 ώρες το εικοσιτετράωρο ώστε να μην αρχίζεις να τον θυμάσαι άλλα το κάνεις έτσι και αλλιώς όταν κοιτάς το δωμάτιο του δίπλα στο δικό σου. Εκεί κλαις. Πάλι. Και τίποτα δεν σε σταματάει. Έπειτα χάνεις τον εαυτό σου, ακούς δυνατή μουσική που πάντα σιχαινόσουν μόνο και μόνο για να μην ακούς τους τσακωμούς των γονιών σου για τα πράγματα που δεν έκαναν σωστά όταν ζούσε αυτός. Και όταν πας επισκέψεις και ρωτάνε για αυτόν, σφίγγεις τα δόντια σου δυνατά για να διώξεις μακρυά του δαίμονες που σε στοίχειωναν όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δεν το ξεπερνάς.

Ζωή. Όμορφη αλλα και όχι. Κακή αλλά και όχι. Άλλες μέρες νιώθεις ότι ζεις στον παράδεισο και άλλες φορές στην κόλαση. Μήπως όμως τα έχουμε παρεξηγήσει; Τι και αν η κόλαση είναι καλή και ο παράδεισος όχι; Τι και αν στην κόλαση αυτοί οι δαίμονες που σε στοίχειωναν απελευθερώντουσαν; Αν και αυτοί υπέφεραν και δεν ήθελαν να σε κάνουν να νιώσεις όπως σε κάνουν κάθε μέρα; Γιατί τους κατηγορούμε πάντα; Όλοι θέλουμε ελευθερία και αγάπη, γιατί όχι και αυτοί;

Σαν σήμερα, 21/1 έμαθα ότι ο αδελφός μου, ο Άλεξ πέθανε. Η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μαμά μου να κλαίει ασταμάτητα τα βράδια στο δωμάτιο του και τον μπαμπά μου να προσπαθεί να την ηρεμήσει. Θυμάμαι πολύ καθαρά τα πάντα. Πράγματα που κανονικά δεν έπρεπε να έχουν αποθηκευτεί στο μυαλό μου. Όταν, για παράδειγμα, στο νεκροταφείο ήρθε όλο το σχολειό και άρχισαν να μου μιλάνε άνθρωποι που ούτε καν ήξερα. Πήγαινα 3η γυμνασίου. Πριν από 3 χρόνια.

Στην σκέψη ότι κάποιος τον μισούσε τόσο που έπρεπε να τον σκοτώσει, τρελαινόμουνα. Όσες έρευνες και αν έκαναν, όσες μηνύσεις και δικηγόρους και αν προσλάβανε, δεν υπήρχε πλέον κανένας λόγος. Ο αδελφός μου είχε πεθάνει και τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να τον φέρει πίσω. Κανείς.