Hurts Like Hell

60ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

⋆ .Infinite Emptyness.⋆

❝give the pen to your heart in order to write your story.❞

"Μπορείς να σκάσεις επιτέλους, john?" Φωνάζω στο σπαστικό αγόρι και καλύπτω με τα χέρια μου τα αυτιά μου. Βαρέθηκα να μου μιλάει ασταμάτητα και χωρίς να λέει και τίποτα σημαντικό. ήταν απλά ηλίθιο.

"Αν με ακούσεις τότε ναι, Hayley και μην με λες John. Με φρικάρεις." Ξινίζει και τραβάει τα μαλλιά του νευρικά. Γιατί συνεχίζει και με φωνάζει έτσι ενώ ξέρει πως με λένε Leah.

"Και πως να σε λέω ρε φίλε;"

"Με λένε Josh και το ξέρεις πολύ καλά." Ψυθιρίζει και εγώ σουγρώνω τα χείλη μου.

"Ο Harry δεν είναι καθόλου καλά." Κοιτάει κάτω.

"Ποιός στο διάολο είναι αυτός;" Νιώθω πως μιλάει μια άλλη γλώσσα. Κουράγιο όμως λίγο έμεινε και θα τον τελειώσω μια και καλή.

"Άσε τις μαλακίες, Hayley φυσικά και τον ξέρεις. Σε ψάχνει. Ή τουλάχιστον κάποτε. Προσπάθησε αλλά ποτέ δεν σε βρήκε ως τώρα βέβαια. Πρέπει να σε βγάλω από εδώ αρκεί να μου πεις πως."

Αυτός ο τύπος είναι πραγματικά ότι νάναι. Κάνει πως ξέρει ξαφνικά τα πάντα για εμένα ενώ φυσικά δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιός είναι.

"Αν με ξαναπείς Hayley μαλακισμένο θα στην αστράψω το ορκίζομαι!" Πιέζω την άκρη του όπλου μου πάνω στο κούτελο του και εκείνος κλείνω σφυχτά τα μάτια του. Σηκώνομαι γρήγορα όρθια και αρχίζω να περπατάω νευρικά πάνω κάτω στο μικρο δωμάτιο. Δεν άντεχα άλλο αυτόν να μηλάει σε εμένα λες και ξαφνικά ξέρει τα πάντα για εμένα. μου την δίνει τόσο πολύ.

Ήρεμα τελειώνεις.

"Εντάξει...Leah."

"Αν και η Hayley μέσα σου δεν θα χαιρόταν καθόλου με σένα." Σηκώνεται και με πλησιάζει. Τα μάτια του...είχαν κάτι που ορκίζομαι είχα ξαναδεί. Το χαμόγελο στα χείλη του απεικονίζεται τέλεια στο μυαλό μου σαν να υπάρχει ήδη και ξαφνικά νιώθω πως ζαλίζομαι. Το ίδιο συναίσθημα όπως το χθεσινό.

"Είσαι εκεί μέσα. Ακόμα, Hayley το ξέρω ότι με ακούς. Θα σε βγάλω από εκεί μέσα στο υπόσχομαι πως θα σε σώσω. Λυπάμαι που δεν το έκανα νωρίτερα αλλά τώρα είμαι εδώ και θα σε βοηθήσω να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Αλλά πρώτα...πρέπει να διαβάσεις αυτό."

Βγάζει ένα μαύρο πράγμα ,μέσα από την τσέπη του μπουφαν του και μου το δίνει. Το κοιτάω καλά καλά και παρατηρώ πως είναι υπερβολικά γεμάτο αφού ξεχιλήζουν και κάποιες σελίδες. Δεν έχω ιδέα γιατί αλλά αμέσως το κρύβω μέσα στο παντελόνι μου και βεβαιώνομαι πως δεν φάνηκα στις κάμερες. Νιώθω διαφορετική. Όσο με κοιτάει αυτό το αγόρι βρίσκω ένα παρελθόν και μια ιστόρια που ορκιζόμουν είχα ξαναδιάβασει.