Hurts Like Hell

32ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

×

ʜɪs ᴅᴇᴇᴘᴇsᴛ sᴇᴄʀᴇᴛs

×

Ένιωσα τα κοντά μαλλιά της να γαργαλάνε το στήθος μου και το σώμα της να συγκρούεται με το δικό μου. Τύλιξε σφυχτα τα χέρια της γύρω μου όμως εγώ άργησα να ανταποκριθώ.

"Harry δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είσαι εσύ!" Λέει συγκινημένη. Απομακρύνεται από κοντά μου και με κοιτάει βουρκωμένη. Μου ήταν αδύνατον να πιστέψω πως ήταν η Άννα. Είχα να την δω χρόνια.

"Άννα; Πως γίνεται να είσαι εσύ;"

"Σου κάνει έντυπωση εε; Προφανώς δεν πέθανα." Μου χαμογέλαει και ανάμνησεις μου έρχπντε στο μυαλό.

Άννα Σμιθ. Το κορίτσι που με τον τρόπο της με προστάτευσε όταν όλοι με θέλανε στην κόλαση. Την γνώρισα 4 χρόνια πριν, όταν ήμουν άκομα στο Swords & Glory και συνάντησα τον James. Τον μόνο κολλητό που έκανα ποτέ εκεί μέσα και έμεινα μαζί μέχρι το τέλος. Όταν δραπέτευσα από την κόλαση, του το είπα. Σε αυτόν και την αδέλφη του Άννα. Η αλήθεια είναι με προειδοποίησαν για την Hayley. Θα σε πληγώσει Harry, δεν μπορείς να την εμπιστευτείς. Είναι η κόρη αυτουνού που μας κάνει κακό, που μας βασανίζει. Μείνε μακρυά της. Αλλά δεν τους άκουσα. Και άμα το έκανα, δεν θα πέθαινε ο James.

"Πως δραπέτευσες;" διώχνω όλες τις σκέψεις από το μυαλό μου και επικεντρώνομαι σε αυτήν.

"Εγώ και κάτι άλλα παιδιά, στήσαμε παγίδα και βάλαμε φωτιά στο κτήριο. Σώθηκαμε 30 άτομα όμως...μόνο οι 10 έμειναν ζωντανοί. Μαζί και εγώ." Στο τέλος χαμογελάει ελάχιστα και προσπαθεί να διώξει τον πόνο που τις προκαλούν αυτές οι αναμνήσεις.

"Μου έλειψες πολυ. Νόμιζα πως δεν θα σε ξαναδώ." Με αγγαλιάζει ξανά και αυτή την φορά κάνω το ίδιο.

"Τι μικρός που είναι ο κόσμος τελικά." Γελάμε.

Hayley POV

"Πέρασα υπέροχα σήμερα." Του χαμογελάω και περιμένω να κάνει το ίδιο. Το κάνει και με την σειρά μπυ τον καληνυχτίζω. Γυρίζω πλευρό για να ανοίξω την πορτά και να βγώ αλλα με τραβάει πίσω. Αισθάνομαι αμέσως τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν μόλις συνειδιτοποιώ ότι με φιλάει. Εκείνος έχει κλειστά τα μάτια του μα εμένα είναι ορθάνοιχτα. Γιατι πρέπει κάθε μέρα να φιλάω και κάποιον άλλον; Μόλις πάω μα απομακρυνθώ, ξεκολλάει τα χείλη μας αλλα και πάλι το ένα ακουμπάει το άλλο.