Hurts Like Hell

36ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

×

ᴡᴇ ᴡɪʟʟ ᴅɪᴇ

×

H

ayley's POV

Και να μαστε. Εγώ και η μοναξιά μου ξανά μαζί, μετά από καιρό. Από τότε που έγινα μια H.L.H είχα ξεχάσει πως είναι να ζεις φυσιολογικά, αρμονικά χωρίς κανέναν Harry ή Nick να στα πρίζει κάθε τρεις και λίγο. Και έχουν περάσει εβδομάδες από τότε που είδα τον Harry.

Πλέον, μετά απο τότε που τον είδα εκείνο το βράδυ, βρήκα τον εαυτό μου να τον σκέφτεται. Την πρώτη μέρα, η απουσία του με έκανε να θέλω να βάλω το κλάματα. Την δεύτερη ημέρα, τα έβαζα και αναπολούσα τις φορές που με κοιτούσε και μου χαμογέλουσε σαν να το έκανε για τελευταία φορά. Τότε όταν η τρίτη μέρα και η τέταρτη ξημέρωσαν όλα φάνηκαν ήσυχα. Δεν είχα άλλα δάκρυα και λόγους να τον σκέφτομαι άλλο να με φιλάει ή απλά να βρίσκεται στον ίδιο χώρο για εμένα. Όλα ηρέμισαν. Άρχισα να κοιμάμαι καλά, να γελάω και δεν τον ξανασκέφτηκα. Τελικά ίσως ήταν απλά μια φάση.

Σε κάποιο σημείο άρχισα να τον μισώ. Μου είχε δώσει τόσους λόγους να θέλω να τον βάλω κάτω και να τον χτυπάω αλύπητα. Όλες οι φορές που με έκανε να νομίζω ότι όντως ένιωθε κάτι για εμένα, με φιλούσε χωρίς μα λέει τίποτα και έπειτα προσποιούταν ότι δεν έγινε ποτέ. Δεν μπορεί να μην αισθανόταν αυτόν τον καταραμένο ηλεκρισμό ανάμεσα μας κάθε φορά που καταλάθως τον ακουμπούσα και αντίστροφα. Δεν γίνεται να το αισθάνομουν μόνο εγώ. Δεν είναι δυνατόν.

Εκτός και αν φοβόταν. Εκτός και αν φοβόταν πως ο εγωισμός του ήταν το μόνο εμπόδιο που μας κρατούσε μακρυά και ήθελε όπως και τι να μας χωρίζει. Όμως...δεν έβγαζε νόημα. Γιατί να μην παραδίνοταν και να δώσει μια ευκαιρία σε αυτόν τον πονεμένο, άχαρο άγγελο με αυτά τα κόκκινα βέλη να του δείξει πως όλα θα γίνουταν κάπως καλύτερα, χαρούμενα. Πως πίσω από αυτή την κόλαση, υπάρχει ένα μικρό μονοπάτι που θα του δείξει τον δρόμο για την αισιοδοξιά και την χαρά. Ο παράδεισος.

Μα είμαι ανόητη. Ο φόβος χωρίς θέληση δεν γίνεται τόλμη ούτε γενναιότητα. Εκείνος επέλεξε να μην πηδήξει τον μακρύ γκρεμό και απλά να τρέξει μακρυά. Φοβήθηκε. Δείλιασε. Ενώ άμα αποφάσιζε ότι δεν είχε άλλη επιλογή και πως τελικά δεν είναι τοσο άσχημα να ρισκάρεις, θα έβγαινε ζωντανός από αυτή την πτώση.

Ήταν πλέον Φεβρουάριος, οι εξετάσεις πλησίαζαν. Οι H.L.H είχαν σταματήσει να δρουν. Μετά την αποχώριση του Harry, το ενδιαφέρον για δράση πέταξε μακρυά αφήνοντας πίσω του χνάρια από ανικανότητα και φόβο. Τίποτα από όλα αυτά δεν μετρούσε πιά. Οι Hurts Like Hell είχαν πλέον εξαφανιστεί.