Hurts Like Hell

3ʀᴅ ᴇᴘɪꜱᴏᴅᴇ

×

ᴛʜᴇ sɪxᴛᴇᴇɴᴛʜ

×

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως ζείτε σε μια φανταστική πραγματικότητα που μόνο εσείς έχετε το δικαίωμα να αποκαλείτε πραγματικότητα. Σε ένα άλλο περιβάλλον που όλοι και όλα λειτουργούνε όπως ακριβώς τα θέλετε εσείς και ελκύετε όσα έσεις θέλετε και όταν το θέλετε; Δε θα θέλατε να είναι αλήθεια; Έχετε σκεφτεί ποτέ άμα είναι αλήθεια; Εγώ ναι. Πολλές φορές.

Ή επίσης, θα σας έχει πιάσει και εσάς μια περίοδος της ζωής σας που να θέλετε να εξαφανιστείτε ή απλά η γη να σας καταπιεί ; Ε λοιπόν, αυτη την "πραγματικότητα" την αποκαλώ κόλαση.

Άφησα κάτω το μολύβι μου και κοίταξα τριγύρω. Όλοι ήταν χωρισμένοι σε παρέες και σε μικρές ομάδες , κανένας δεν ήταν μόνος του. Μόνο εγώ καθόμουνα στην απέξω. Αλλά δεν με πείραζε. Απλά με έβαζε σε σκέψεις. Τι και αν είμασταν όλοι μια παρέα;

Τι και αν δεν ήταν νόμος να χωριζόμασταν αλλά να ενωθούμε όλοι σε μια μεγάλη παρέα. Όμως πολλοί είναι τόσο εγωιστές που δεν θα άντεχαν κάποιον καλύτερο από αυτούς.

"Τι γράφεις πάλι εκεί συγγραφέα μου;" μου είπε ο τελείως ενοχλητικός και καθόλου αδιάκριτος κολλητός μου.

"Τίποτα." είπα ξεφυσώντας και έβαλα το τετράδιο μου στην τσάντα μου.

"Για ποιόν αυτή την φορά;" με ρώτησε κοιτάζοντας με στα μάτια.

"Τι εννοείς;"είπα ανήξερη.

"Σε ξέρω Hayley. Περισσότερο από τον καθένα." Ομολογεί και χαμογελάει. Είναι κάπως χαριτωμένος πάντως.

"Κάθε φορά που γράφεις στο συγκεκριμένο τετράδιο, σημαίνει πως ή κάτι σε απασχολεί ή κάτι σε πληγώνει. Θυμάσαι που μια φορά με άφησες να το διαβάσω;"

"Ποτέ μου δεν σε άφησα να το διαβάσεις Josh." Του λέω κοιτώντας τον δολοφονικά.

Έτσι και διάβασε το ημερολόγιο μου..

"Για πες λοιπόν, γιατι γράφεις αυτή την φορά;" αλλάζει θέμα ξεροβήχωντας.

"Έπεσες λίγακι έξω. Δεν είμαι πληγωμένη. Απλώς όλο αυτό το χθεσινό με έχει βάλει σε...σκέψεις." Είπα γεμάτη σοβαρότητα.

Το βράδυ με το ζόρι έκλεισα τα μάτια μου. Τα μάτια του Harry είχαν κολλήσει στο μυαλό μου και δεν έλεγαν να κοιτάξουν κάπου αλλού πέρα από εμένα. Και αυτό με πείραζε.