Hurts Like Hell

53ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

Α/Ν : Αν φτάσουμε αυτό το κεφάλαιο πάνω από 20 αστέρια θα ανεβάσω τη συνέχεια αύριο!😁

×

ʜᴇ ᴍᴜsᴛ ʙᴇ ᴅᴇᴀᴅ

×

Φόρεσα το δερμάτινο τζάκετ των Hurts Like Hell με το μονόνυμο μου πάνω και γέμισα με σφαίρες το παρόμοιο πιστόλι μου. Χαμογέλασα πάνω που το τοποθετούσα στην ειδική του θήκη, στα αριστερά του τζάκετ μου.

(Haiz is back, bitches!)

"Έτοιμη;" Με ρωτάει ο Harry καθώς κυλάει τα ζεστά του χ'ερια γύρω από την μέση μου και εγώ ενώνω περισσότερο τα σώματα μας. Ξέρω ότι είναι περιέργο αλλά καθόμαι και τον χαζεύω για λίγο. Ο τρόπος που το εσωτέρικο των ματιών του μικραίνει και μεγαλώνει χωρίς να αναμυγνίοεται με το σμαραγδή πράσινο που το περιβάλει, ο τρόπος που η μυς του τεντώνοντε όταν εκπνέω στο πρόσωπο του και τα λακκάκια που με τον δικό τους τρόπο δίνουν μι απαράξενη ομορφιά στο αψεγάδιαστο πρόσωπό του. Περνάω το χέρι μου μέσα στα μαλλιά του και μπλέκω τις μπούκλες με τα δάκτυλα μου παίζοντας αργά με αυτές.

Το ξέρω ότι του αρέσει.

"Πιο έτοιμη από ποτέ." Του απαντώ σιγουριά και γεμάτη αυτοπεποίθηση ενώ εκείνος φιλάει το μέτωπο μου πριν απομακρυνθει χαρίζοντας μου ένα από τα πιο πονηρά και σαγηνευτικά χαμόγελα του. Λατρεύω τον τρόπο που μου δείχνει αυτή την πλευρά του εαυτού του. Πλέον δεν τον βλέπω ως τον άκαρδο και επικύνδυνο χάρη αλλά τον γοητευτικό και αψεγάδιαστο Harry.

Τον αγαπώ ακόμα περισσότερο τότε.

"Ας πηγαίνουμε." Κρατάει το χέρι μου σφυχτά και τον ακολουθώ μέχρι το αμάξι ώσπου χωριζόμαστε και το συναίσθημα πανικού που ένιωθα προιγουμενος επανήλθε στην επιφάνεια. Αν και μέσα μου ήλπιζα πως όλα θα πάνε καλά και πως δεν θα γίνει τίποτα συνταρακτικό, αυτό που με περίμενε ήταν κάτι παραπάνω από ξαφνικό.

Λίγο πριν μπούμε στο αμάξι βλέπω τον Harry να κάθεται σε ένα πεζουλάκι κοντά στην άκρη της ταράτσας και αμέσως κοκάλλωσα κάθως αναμνήσεις από αυτό το βράδυ μου ήρθαν στο μυαλό αυτό το αναθεματισμένο βράδυ.

"Harry μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;" Του λέω και αυτός νεύει ρουφόντας τοι τσιγάρο που είχε μόλις ανάψει. "Εκείνη την νύχτα...ακριβώς εδώ...σου είχα πει ότι γράφω και αντέδρασες κάπως. Έφταιγε η...αρρώστια σου;"