Hurts Like Hell

10ᴛʜ Eᴘɪꜱᴏᴅᴇ

×

sᴏʀʀʏ

×

Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων σε αυτή την ζωή.

Αυτοί που είναι ευγενικοί.

Και αυτοί που χέστηκαν πως θα σε κάνουν να νιώσεις.

Αυτός δεν ανήκει σε καμία από τις 2. Είναι η εξέρεση της υπόθεσης. Αυτός κάθεται δίπλα μου και όποτε θέλει μου μιλάει και γίνεται καλός και άλλοτε κακός και αγενής.

Ήταν η 5η ώρα και είχαμε Λογοτεχνία. Όπως πάντα, ήταν η μόνη ώρα της ημέρας που ανυπομώνουσα τόσο. Έβγαλα τα βιβλία μου και το τετράδιο μου και περίμενα να έρθει στην τάξη ο κ. Lawse.

Ο διπλανός μου, που δεν είχα ιδέα πως τον λέγανε, μπήκε μέσα με τα ακουστικά στα αυτιά. Φορούσε ένα μαύρο μακρή παλτό και ένα λαδί σκουφάκι. Τα μαλλιά του τα είχε πιάσει σε έναν χαμηλό κότσο, τελείως ανέμελο.

"Καλημέρα." μου είπε όταν κάθησε δίπλα μου. Γύρισα το κεφάλι μου προς αυτόν για να τον κοιτάξω χωρίς να δείχνω ιδιαίτερα χαρούμενη που τον βλέπω.

"Καλημέρα." Απάντησα και έστριψα το βλέμμα μου στον πίνακα.

"Πως σε λένε;" με ρώτησε ένω είχε ήδη ξεκινήσει το μάθημα και ο καθηγητής μας παρέδιδε το μάθημα.

Σε νοιάζει πολύ;

Η αλήθεια είναι ότι καθόμασταν μαζί εδώ και μια εβδομάδα και δεν ξέραμε καν πως έλεγαν ο ένας τον άλλον. Όσο και να τον αντιπαθούσα, δεν μπορούσα να φάνω αγενής.

"Hayley. Λέγε με Χειζ"

Του απαντάω και εκείνος κουνάει το κεφάλι του χαμογελώντας.

Με κοιτάει.

"Θα σε φωνάζω Hayley. Μου αρέσει πιο πολύ."

Δεν του έδωσα σημασία και απλά συνέχισα να γράφω.

"Δεν θες να μάθεις πως λένε εμένα;" ρώτησε και γύρισα να τον κοιτάξω.

Όσο βλάκας και να ήταν, ήταν όμορφος.

"Θα το εκτιμούσα άμα έσκαγες για λίγο. Προσπαθώ να διαβάσω." του είπα και αυτός αναστέναξε.

"Καλά. Εγώ θα σου πώ. Ονομάζομαι Nick."

Μου είπε σοβαρά και χαμογέλασε στραβά. Ήξερε ότι μου την έσπαγε και φαινόταν να μην πτοειτε.

"Σκληρή γυναίκα." Μου ψύθιρισε στο αυτί και με έκανε να ανατριχιάσω.

Γαμώτο το μισώ όταν μου το κάνουν αυτό.