Hurts Like Hell

65ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

Sorry. O Josh επάνω.♡

×

sᴏᴍᴇᴛʜɪɴɢ ɢᴏᴇs ᴡʀᴏɴɢ

×

"Που νομίζετε ότι πάτε;"

Shit.

Κοιταζόμαστε και μπορώ να δω τον τρόμο μου στα μάτια του Josh. Ήταν o Robert και δεν φαινόταν χαρούμενος που δεν ήμουν μόνη.

Πρέπει να κάνουμε κάτι επειγόντως γιατί ένας θεός ξέρει τι μπορεί να κάνει όχι μόνο σε εμένα αλλά και στον Josh.

Και ξαφνικά, μου ήρθε η ιδέα. Του κάνω νόημα να με ρίξει κάτω και αυτός γούρλωνει μα επείτα το κάνει. Πέφτω κάτω και εκείνος ανεβαίνει πάνω μου πιάνοντας τα χέρια μου.

Κατάλαβε τι σκεφτόμουν.

"Άμα δεν ήμουν εγώ, θα την είχε κάνει προπολού." Λέει στον Robert ο οποίος φαίνεται πως το έχαψε.

Ευτυχώς.

"Μπράβο παιδί μου. Τώρα άστην σε εμένα." Όμως ο Josh δεν τον υπακούει. Είναι κολλημένος πάνω μου και σιγά σιγά ελευθερώνει τα χέρια μου. Ο Rob φαίνεται πως αγριεύει αρκετά για αυτό μας πλησιάζει και αμέσως με μια κίνηση ο Josh, πηδάει πάνω του με δύναμη και τον ρίχνει κάτω.

Αμέσως σηκώνομαι και εγώ και προσπαθώ να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Μόλις ο Rob χτυπάει στο στήθος του και τον απωθεί μακριά ανεβαίνω πάνω του και τυλίγοντας τα πόδια μου γύρω από τον σβέρκο του τον χτυπάει με την πλάτη στο έδαφος.

Αν και χτυπημένη και μαχαιρωμενη, ακόμα το έχω.

Εγκλωβίζω τα χέρια του πίσω του και ενώ είμαι πάνω του κάνω νόημα στον Josh να μου φέρει το μαχαίρι που είχε μαζί του. Όταν το κάνει, γέρνω μπροστά του και έχοντας ένα χαμόγελο στα ματωμένα χείλη μου.

"Και μόνο που σε εμπιστεύτηκα πούστη" Του ψιθυρίζω και πατάω δυνατά την άκρη του μαχαιριού πάνω στο σημάδι του καρπού του.

"Θα πληρώσεις για όλα"

Ο Josh με τραβάει κοντά του και έπειτα τρέχουμε μακριά από το δωμάτιο με τον πληγωμένο άντρα. Τα χέρια μας είναι ενωμένα και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να τρέχω παρά τον πόνο μου.

Σταματήσαμε όταν είδαμε την πόρτα. Περίεργο. Πάντα υπάρχουν φύλακες ενώ τώρα είναι όλα ελεύθερα.

Κάτι δεν πάει καλά.

"Josh νομίζω πως είναι παγίδα" Του λέω και κοιτάω τριγύρω μου. Μέχρι να ξαναγυρίσω το κεφάλι μου έχει εξαφανιστεί και εγώ είμαι μόνη μου.