Hurts Like Hell

58ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

✙

ʀᴇʙᴏʀɴ ғʀᴏᴍ ᴍʏ ᴀsʜᴇs

✙

A/N: Αν φτάσουμε αυτό το κεφάλαιο πάνω από 35+ likes θα ανεβάσω αύριο 😊

9 Μήνες Μετά

Ιανουάριος 2019

Κρατούσα το βαρύ όπλο σφιχτά ενώ προσπαθούσα να το προσεγγίσω ακριβώς μπροστά στον μακρινό στόχο. Ήθελα να μην αναπνέω όταν στόχευα. Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να στοχεύσω κάτι, μια φωνή έρχεται στον μυαλό μου σαν να με συμβουλεύει τι να κάνω και με το που πυροβολώ, αυτή η φωνή εξαφανίζεται.

Η στενή μου ολόσωμη φόρμα με εμπόδιζε λιγάκι να πετύχω τον στόχο μου αλλά ήξερα πως ακόμα και αν παραπονεθώ, ακόμα θα την φορώ. όλα τα μέλη πρέπει να φοράνε την ίδια ενδυμασία καθ όλη την διάρκεια της στράτευσης τους μέχρι και την απονομή μεταλλίων. Και αυτή η ώρα ήταν μονάχα λίγους μήνες μακριά. Το γεγονός ότι ήμουν κόρη του διοικητή βοηθούσε λιγάκι την αναμονή μου.

Στεκόμουν στο ίδιο σημείο, στην ίδια στάση περίπου 3 ώρες και σιγά σιγά άρχισα να νιώθω τα πόδια μου να κουράζονται και τα χέρια μου έτοιμα να λυγίσουν και να ρίξουν κάτω το όπλο. Η στράτευση μας όσο και οι καθημερινές προπονήσεις μας ήταν πάντα κουραστικές και μακροχρόνιες που με το ζόρι έχουμε 10 λεπτά ενδιάμεσο διάλειμμα. Όσων αφορά τη ποικιλία φαγητών που μας παρεχόταν ήταν αρκετά περιορισμένη όσο και οι ώρες ύπνου μας. Δεν θυμάμαι πότε κοιμήθηκα παραπάνω από 3 ώρες.

"Lordes τι μαλακίες κάνεις; Άσε την ξεκούραση και πιάσε το καταραμένο όπλο στα χέρια σου!" Ακούω τον Steve να μου φωνάζει από μακρυά και αναστενάζω στοχεύοντας πάλι στον μακρινό στόχο. Τα χέρια μου τρέμουν από την κούραση αλλά ξέρω πως αν δεν τον υπακούσω δεν θα ξεμπερδέψω ποτέ από εδώ.

Κλείνω το ένα μου μάτι και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πυροβολώ. Ο ήχος της σφαίρας να διαπερνά το κέντρο της πλαστικής φιγούρας με ικανοποιεί αφού μου δίνει να καταλάβω πως πέτυχα τέλια τον στόχο. Χαμογελώ και ξαναγεμίζω το όπλο μου.

Ρίχνω μια ματιά στον Dylan δίπλα μου ο οποίος ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει από την κούραση και μέσα μου τον λυπόμουν. Ήταν νέος στη Swords And Glory και προφανώς δεν είχε ιδέα πόσο δύσκολο θα ήταν να γίνεις ένα κανονικό μέλος μέρος μου τον καταλαβαίνει.

Παρατηρώ πως τα πόδια του πιεσμένου παιδιού τρέμουν και μέσα σε λίγα λεπτά πέφτει ξερός στο ξύλινο πάτωμα της αίθουσας. Κάνω μια κίνηση για να τον βοηθήσω αλλά αμέσως σταματώ μόλις βλέπω τον Steve να πλησιάζει με έναν κουβά ακριβώς από πίσω του. Και αμέσως ο Dylan αρχίζει να τσιρίζει μόλις ένας στόλος κόκκινων αραχνών καλύπτει όλο του το σώμα και εισχωρεί μέσα στα μανίκια του τρώγοντας το δέρμα του. Αμέσως γυρνάω το σώμα μου αλλού και προσπαθώ να μην δώσω σημασία σε ότι γινόταν μονάχα 4 μέτρα μακριά μου.