Hurts Like Hell

52ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

×

ɪɴ ᴛʜᴇ ᴇɴᴅ

×

1 Εβδομάδα Πριν Το Τέλος.

Άρχισα να κρατάω όλες τις αναμνήσεις μας μέσα σε ένα μικρό κουτάκι που θα άνοιγα όταν όλα τελείωναν.

Και αυτή η ώρα ίσως πλησίαζε.

Το ένιωθα κάπως σαν να το ήξερα ότι όντως λίγες μέρες μετά θα ερχόταν το τέλος. Δεν το πίστευα στην αρχή μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απλά αρνιόμουν να το δω.

Φοβόμουν να τον χάσω. Μετά από όλα αυτά που με άφησε να περάσω, όλα τα βασανιστήρια και το σκοτάδι. Ειδικά το σκοτάδι. Θυμάμαι πως φοβόμουν ακόμα την ίδια μου τη σκιά, κάθε τι που έκανε την παρουσία του αισθητή σε εμένα με έκανε να σκιάζομαι.

Αλλά όταν μου έρχονται αυτές οι αναμνήσεις προσπαθώ να τις διώχνω μακριά από το μυαλό μου. Σαν καρφιά που όλο και σκάλιζαν βαθτερα και βαθύτερα τις πληγές που ποτέ δεν εξασθενούσαν.

Ένιωθα να χάνομαι στο απέραντο τίποτα που όλο και με παρασέρνει στο πέρασμα του σαν μια ατελείωτη παλίρροια ή σαν τα κύματα που καθάριζαν την ψυχή μου από όλες τις μετάνοιες.

Ένιωθα παγιδευμένη εκεί μέσα μέχρι που άνοιγα τα μάτια μου και τον έβλεπα δίπλα μου. Ίσως να έχω ακόμα λίγο χρόνο. Σκεφτόμουν καθώς τον παρατηρούσα να εισπνέει και εκπνέει βαθιά αφήνοντας τον εαυτό του να ονειρευτεί.

Τα όνειρα. Για εμένα τα όνειρα ήταν πάντα σημαντικά. Ένα άλλοθι να ξεφύγω από τις δυσκολίες και τα μαστίγοματα που μου έδινε η ζωή.

Ήταν μια απλή διαδικασία που το μόνο που χρειάζεται είναι να κλείσεις τα μάτια σου και να χαθείς στα βάθη της φαντασίας σου. Να ζήσεις τις πιο επικίνδυνες φαντασιώσεις σου, να πεθάνεις και να ξαναζωντανέψεις χωρίς να σε νοιάζει τι θα ακολουθήσει.

Κάπου εκεί γεννιούνται οι καλύτερες επιθυμίες και ζωντανεύουν ατελείωτες σκέψεις. Ενσαρκώνοντε μπροστά στα μάτια σου και πεθαίνουν με τον τρόπο που εσύ θέλεις.

Τέλειο έτσι;

Κάπως έτσι τον συγχώρεσα. Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα τι θα γίνομουν αν δεν με είχε βγάλει ο Nick από την Swords & Glory.

Πως θα μεταμορφωνόμουν σε ένα τέρας που δεν νοιάζεται για κανέναν και για τίποτα όπως η Hayley.