Hurts Like Hell

39ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

×

ɪ ʜᴀᴛᴇ ʏᴏᴜ sᴏ ᴍᴜᴄʜ

×

Harry's POV

1 Εβδομάδα αργότερα.

Δεν είχα ιδέα πως θα την έσωζα. Τα είχα χάσει. Αισθανόμουν την ανάγκη να την βγάλω από εκείνη την κόλαση, όπως ακριβώς έκανα και με εκείνη. Τουλάχιστον η Χειζ θα το εκτιμούσε.

Ήξερα που ήταν. Ήξερα που θα πήγαινε. Γαμώτο ήξερα ακόμα και που ήταν το Juvenile Lords. Εκεί την έχουν πάει όχι επειδή είναι άρρωστη...δεν είναι άρρωστη. Την έχουν πάει για να την σκοτώσουν. Ή απλά να αντλήσουν πληροφορίες για εμάς. Για τους H.L.H. Για εμένα...

Ένα δεν ήξερα. Ποιός την πήγε εκεί; Πότε; Θυμάμαι που είπα στον Hardy να την πάει σπίτι και να βεβαιωθεί ότι είναι καλά. Λογικά έτσι έκανε. Τον εμπιστεύομαι...

Στέκομαι για λίγα λεπτά στο αυτοκίνητο μου και προσπαθώ να σκεφτώ. Να σκεφτώ τι στο διάολο θα κάνω. Πως θα την σώσω. Τραβάω τα μαλλιά μου με δύναμη και χτυπάω την κόρνα. Και πάνω που νόμιζα ότι η ζωή μου ήταν ήδη χάλια μόλις έγινε χειρότερη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα σαν να είχα να αναπνεύσω καιρό, και ξεκινάω. Κάθε μονοπάτι, κάθε φανάρι, κάθε δρόμος μου θυμίζει εκείνη την ημέρα. Όταν εγώ και η Hayley το σκάσαμε από το Swords & Glory.

Μου φαίνεται παράξενο που θυμάμαι. Κανονικά θα έπρεπε να τα είχα ξεχάσει, όμως δεν το έκανα. Μέτα από λίγο φτάνω έξω από το Juvenile Wards. Προσπαθώ να μην φανώ ύποπτος αν και η αδρεναλίνη μου έχει ανέβει στα ύψη, κυριαρχόντας όλο μου το σώμα. Η λογική έχει χάσει την σημασία της.

Στέκομαι λιγάκι και παρατηρώ το κτήριο. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Η μούχλα και η σαπίλα των τοίχων ήταν εκεί, η μυρωδιά πεθαμένων αυξανόταν καθώς πλησίαζαν στον κάτω όροφο. Φοβόμουν μήπως κάποιος που δούλευε εκεί κάτω θα με αναγνώριζε. Με αυτή την σκέψη, καταλήγω στον δεύτερο όροφο και τρέχοντας κοιτάω τους αριθμούς των δωματίων. 100, 101, 102, 103. Το βλέμμα μου εστιάζει στο δωμάτιο νούμερο 112. Ακριβώς από κάτω από το νούμερο υπήρχαν 2 βέλη, το ένα σαν να συμπλήρωνε το άλλο. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ, μπαίνω μέσα ξέρωντας ότι κάτι υπόπτο τρέχει.

Επειδή ήταν νύχτα, μόνο το φεγγάρι με βοηθούσε να διακρινώ μια φυγούρα που όσο πλησίαζα καθάριζε. Κοιμόταν. Τα μαύρα της μαλλιά φαινόντουσαν αχτένιστα, η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της ήταν αρκετά έντονη. Αν και τα μάτια της ήταν κλειστά τα φανταζόμουν ανοιχτά, αυτά τα μπλέ μάτια που πραγματικά άμα ήταν ανοιχτά θα φώτιζαν όλο το δωμάτιο.