Hurts Like Hell

56ᴛʜ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

≢

sᴄᴏᴘᴏʟᴀᴍɪɴᴇ

≢

Νote: Θα διαβάζετε αν ανέβαζα ένα άλλο fanfic με τον Harry?

≢

"Άλεξ;" η φωνή μου σπάει και δεν μπορώ να την προσδιορίσω.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Ο νεκρός μου αδελφός είναι ζωντανός και ποτέ δεν φάνταζε η τρέλα πιο περίεργη.

Είχα παραισθήσεις σίγουρα. Ή πέθανα.

Αυτός έχει βουρκώσει και παρατηρώ πως αίματα τρέχουν από το όπλο που κρατάει. Δεν μπορεί να είναι αυτός.

Δεν μπορεί να είναι αυτός.

Μα διάολε.

Αυτός είναι.

Αρχίζει να περπατάει αργά προς το μέρος μας και η μητέρα μου τον αγκαλιάζει από τον ώμο όπως και την Hayley.

"Leah, νομίζω...θυμάσαι τον Άλεξ έτσι;" Με ρωτάει αλλά νιώθω ότι μιλάει μια ξένη γλώσσα. Άλλα όσο τον παρατηρώ, ξέρω πως τρελαίνομαι.

"Διαβολάκο;" Μου λέει και απομακρύνεται από την μητέρα του. Μόνο εκείνος με φώναζε έτσι. Δεν γίνεται ο άνθρωπος για το οποίο ήθελα να δώσω ένα τέλος στη ζωή μου να στέκεται μπροστά μου.

"Άλεξ;" Τον ρωτάω και ξέρω πως κλαίω καταρακτωδώς.

"Σε παρακαλώ,, πες μου ότι δεν χάνω το μυαλό μου;" Γεύομαι ένα δάκρυ μου αλλά δεν το σκουπίζω.

Χαμογελάει και με αγκαλιάζει σφιχτά.

"Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω." Μου λέει και νιώθω κάπως πιο ζωντανή.

Αυτός είναι. Ο αδελφός μου που μου είπαν πως έχασα πριν καιρό, ο κολλητός μου, ο μόνος άνθρωπος που ήξερα πως μου έχει απομείνει, ζει. Ζει και βρίσκεται εδώ, ακριβώς μπροστά μου.

Και χαμογελάω.

Απομακρύνεται και πλησιάζει ξανά δειλά δειλά την μητέρα μου η οποία έχει συγκινηθεί. Από πότε έχουν αισθήματα τα τέρατα;

"Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι στο διάολο γίνεται εδώ;"

"Άλεξ...εσύ ήσουν νεκρός." Ξεκινάω και ο Άλεξ κοιτάει την Anne η οποία σοβαρεύει.

"Όχι Leah. Ο Άλεξ έπρεπε να ενταχθεί στο στρατό εφόσον είχε κλείσει τα δέκαταόγδοα έτη της ηλικίας του." Απαντάει.