Hurts Like Hell

4ᴛʜ ᴇᴘɪꜱᴏᴅᴇ

×

ʜᴀɪᴢ

×

Όλοι τους έδειχναν τόσο παραξενευμένοι. Σαν να είχανε ένα σχέδιο και ξαφνικά το ξεχάσανε. Σαν να μην ξέρουν που βρίσκονται.

Πήρα μια βαθιά βαθιά ανάσα, όπλισα το όπλο που κρατούσα στα χέρια μου και πυροβόλισα στον ουρανό.

Ξαφνικά όλοι τους παγώσανε και σημαδέψαν με τα όπλα τους προς το μέρος μου, δηλαδή απο εκει όπου ακούστηκε ο θόρυβος. Και τότε ήταν που ο Harry και οι υπόλοιποι άρχισαν να βαράνε τους αστυνομικούς μέχρι που πέσανε όλοι στο έδαφος. Γεμάτοι αίματα και πληγές.

"Ποιός είναι εκεί;" φώναξε η Jessica και αμέσως βγήκα απο την κρύψωνα μου.

Μόλις φανερώθηκα όλοι τους μείνανε άφωνοι, είδικα ο Harry και ο αρχηγός της άλλης συμμορίας.

"Τι στον διάολο κάνεις πάλι εσύ εδώ;" είπε ο Harry και ήρθε μπροστά μου προσπερνώντας τους υπόλοιπους.

"Την ξέρεις;" αναφώνησε ο άλλος και ήρθε και αυτός μπροστά μου λες και μου κάνανε ανάκριση. Κατέβασα το κεφάλι μου ταπεινωτικά.

Έγω φταίω που τους έσωσα!

"Ρε ρίξτης μια να τελείωνουμε!" Φώναξε η Jessica θυμωμένη.

"Εε ηρέμησε!" Της φώναξε ο Harry και αυτή αμέσως έσκυψε το κεφάλι της ταπεινωμένη.

"Πως σε λένε;" συνέχισε αφού κοίταξε προς το μέρος μου.

"Πως με λένε;" ρωτάω ξανά στην ερώτηση του προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο.

Μπορούσα να του πώ στα αλήθεια ποια ήμουν, το πραγματικό μου όνομα. Αλλά ένα μέρος του εαυτού μου προσπαθούσε να με πείσει να μην το κάνω, να μην πω την αλήθεια. Ο λόγος;

Είχα βαρεθεί την ζωή μου. Την "Τέλεια ζωή" όπως όλοι έλεγαν. Το τέλειο σπίτι, την τέλεια οικογένεια, τους τέλειους βαθμούς, τους τέλειους γονείς και όλους τους όχι τόσο τέλειους συμμαθητές μου.

Ήθελα να κάνω μια νέα αρχή σαν κάποια άλλη και αν έκανα αυτό που στα αλήθεια μου άρεσε χωρίς να ξέρουν ποια στα αλήθεια ήμουν. Έτσι στα γρήγορα άρχισα να σκέφτομαι τι όνομα να πώ. Πως αλλιώς με φωνάζουν; Hay; Jay;Ley;

"Χέιζ."Ξεστόμησα.

"Και γιατί μας βοήθησες;" με ξαναρώτησε ο Harry αυτή την φορά έρχοντας πιο κοντα μου και κοιτάζοντας με στα μάτια.