Hurts Like Hell

21ᴛʜ ᴇᴘɪꜱᴏᴅᴇ

×

ᴇᴠᴇʀ sɪɴᴄᴇ ɴᴇᴡ ʏᴏʀᴋ

×

"Hayley?" Λέει και νιώθω κάθε εκατοστό του σώματος μου να παγώνει. Σαν να σταμάτησε το αίμα που κυλούσε μέσα μου.

Ήταν απο αυτές τις στιγμές που εύχεσαι όλα να ήταν ένα ψέμα ή έναν παραλογισμό.

"Τι;" λέω σοκαρισμένη μα εκείνος δεν αλλάζει το βλέμμα του. Με κοιτάει με προσήλωση. Σαν να προσπαθεί να ξεθάψει τα πιο κρυφά μου μυστικά. Τον άφηνα να το κάνει κάθως έκανα το ίδιο.

Harry's POV

Μια θολούρα σαν ένα παράλογο όνειρο. Η στίγμη που χανεις τον εαυτό σου και θες να ξεσκίσεις την πολή με τα ίδια σου τα γκάζια.

Το άτιμο είναι γλυκό.

Το πατάς, και δεν σκέφτεσαι τίποτα. Δεν ξέρεις πόσο τρέχεις όσα μποφορ και αν είναι ο αέρας. Το αφήνεις να σε γεμίσει και γίνεται ο λόγος που ξεχνιέσαι. Σαν να διασχίσεις τους δρόμους του παραδείσου. Μέσα σε αυτή την θολούρα ακουγόταν μια αγγελική φωνή που δεν ήταν τόσο δυνατή ώστε να με αποσπάσει.

Harold!

Το πόδι μου αντέδρασε από μόνο του. Ενεργοποιήθηκαν ξανά όλες μου οι αισθήσεις, τις ξαναενέκτησα. Τότε ήταν, που μια εικόνα αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Εκείνη.

Flashback 2013

"Harold σταμάτα!" Μου κάνει για να σταματήσω να την γαργαλάω.

"Πως με είπες;"

"Harold. Ω...αφού έτσι σε λένε...harold. Δεν σου αρέσει;" μου λέει παιχνιδιάρικα και μου χαμογελασε.

"Το μισώ."

"Ωραία.." λέει και με φιλα.

"Harold." Μου ψυθιρίζει.

Τέλος Flashback

"Harry...είσαι καλά;Έχεις ασπρίσει!Καλώ ασθενοφόρο."

"Με λές μαλακίες καλά είμαι." Λέω και ξαναζωντανεύω. Βλέπω τα χέρια μου τα όποια τρέμουν αλλα τα τοποθετώ στο τιμόνι και ξεκινάω την μηχανή. Με κοιτούσε επίμονα σαν να έλεγχε την κάθε μου κίνηση.

Μάλλον για να δει κατά πόσο έχω ξαναανακτήσει τις αισθήσεις μου, πράγμα σχεδόν σωστό. Ακόμα τρέμω.

"Γιατί με φωνάξες Harold?" Λέω και νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι μου. Έναν καταραμένο κόμπο, που εκείνη μου δημιούργησε από την πρώτη μέρα που την είδα.