φωτιά κι ασήμι

2

Αθήνα 2004, λίγες μέρες μετά

Τον Πέτρο Ραζή τον πήραν σηκωτό από τον τάφο της Νεφέλης δυο συνάδελφοι του. Τις τελευταίες μέρες τον εγκατέλειπε μόνο για να γυρίσει στο σπίτι του για δυο τρεις ώρες. Άλλαζε ρούχα, αφού έκανε πρώτα ένα βιαστικό μπάνιο, καθόταν λίγο με τη μοναχοκόρη του η οποία ήταν δέσμια κάποιων ελαφρών ηρεμιστικών χαπιών που της είχαν χορηγήσει, κι ύστερα επέστρεφε πάλι πίσω στο νεκροταφείο.

Εκείνος την είχε βρει τη Νεφέλη, το καταραμένο αυτό βράδυ που της είχε κάνει πάλι το χατίρι και είχε βγει με τους ίδιους αυτούς ανθρώπους που τώρα τον κουβαλούσαν σηκωτό στο σπίτι του.

Είχε επιστρέψει εκεί κατά τη μία και είχε μπει στο δωμάτιο της πατώντας στα νύχια. στην αρχή είχε νομίσει πως κοιμόταν μακάρια αλλά μετά πρόσεξε το μπουκαλάκι με τα χάπια που ήταν παραπεταμένο δίπλα της κι αυτό τον έβαλε σε σκέψεις. Πήγε λοιπόν τρέχοντας κοντά της και την άγγιξε απαλά στο μέτωπο της, που είχε κιόλας αρχίσει να κρυώνει αφού η ζωή πετούσε πια από μέσα της.

Για λίγο, όσο διατηρούσε κάποιες ελπίδες τα είχε καταφέρει να κρατήσει την ψυχραιμία του και να κάνει ορισμένα τηλέφωνα.

Την είχαν πάει κατευθείαν στο νοσοκομείο, ωστόσο παρά τις προσπάθειες των γιατρών η αλήθεια τον χτύπησε τραντάζοντας τον συθέμελα λίγη ώρα αργότερα. Η Νεφέλη του είχε φύγει, ο άγγελος του που τραγουδούσε για τόσα χρόνια τη μελωδία της χαράς και του έρωτα στη ζωή του είχε πλέον σιγήσει.

Την κόρη του την ειδοποίησε αμέσως μετά ο καλύτερος φίλος του Πέτρου, αφού αυτός αδυνατούσε να μιλήσει. Είχε μαρμαρώσει γονατισμένος μπροστά στο κρεβάτι της γυναίκας του. Το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάει το λευκό σεντόνι με το οποίο ήταν τυλιγμένη, ενώ τα χείλη του αργοσάλευαν κάθε λίγα δευτερόλεπτα.

Δεν της το είχαν πει αμέσως πως η μητέρα της ήταν νεκρή, μόνο πως είχε προκύψει ένα πρόβλημα και πως την είχαν πάει στο νοσοκομείο. Η Ναταλία είχε επιστρέψει λίγες ώρες αργότερα.

Αμέσως όμως μόλις είχε συναντήσει με τα μάτια της το αλλόκοτο βλέμμα του πατέρα της τον οποίο υπεραγαπούσε τα είχε καταλάβει όλα.

Είχε βάλει τα κλάματα, βουβά όμως, είχε πετάξει στο πάτωμα την υφασμάτινη τσαντούλα που κρατούσε και είχε ριχτεί κατευθείαν στην αγκαλιά του. Και μόνο το ζεστό της σώμα τον επανέφερε για λίγο στην πραγματικότητα.